Είμαι μία γυναίκα, 27 ετών, που γράφει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε με θέματα σαν κι αυτά που προσεγγίζονται σ’ αυτό τον ιστότοπο. Μη φανταστείς, δεν είμαι καμιά Carrie Bradshaw. Είμαι όμως μια γυναίκα με αρκετές εμπειρίες, για τις οποίες δεν είμαι και πολύ περήφανη.
Όταν συνειδητοποίησα και άρχισα να καταλαβαίνω την Αλήθεια, αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν και τόσο διαφορετική από τους άλλους, γιατί ο κάθε άνθρωπος, παρόλο που έχει διαφορετικές εμπειρίες, λαμβάνει τα ίδια μηνύματα στη ψυχή του. Όταν άρχισα να έρχομαι πιο κοντά στην Εκκλησία, ξαναγύρισα νοερώς στην παιδική μου ηλικία και άρχισα να ρίχνω φως σε όσα βίωσα βλέποντας με διαφορετικό μάτι τα πράγματα. Με τη βοήθεια του Θεού, σιγά-σιγά κατάφερα να δώσω απάντηση σε πολλά ερωτηματικά.
Έτσι, κατέληξα ότι πολλές φορές εισπράττουμε και βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα σαν άνθρωποι. Πίκρα, ενοχή, οργή, απόρριψη, εγκατάλειψη, αυτά που κάνουν τοξική την κάθε ψυχή. Αλλά και αγάπη, αποδοχή, ζεστασιά, θαλπωρή, αυτά που ψάχνει και πραγματικά χρειάζεται.
Πολλές φορές, δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε, αλλά με κάποιο μυστικό τρόπο, το περιβάλλον, οι άνθρωποι γύρω μας, τα συναισθήματα τους, τα δικά τους πάθη και λάθη, μεταφέρονται και μας συντροφεύουν καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας. Έτσι, είτε το θέλουμε είτε όχι, κυοφορούμε κάποια πάθη, στα οποία ενίοτε επιλέγουμε να δώσουμε περισσότερη ορμή με τις δικές μας σκέψεις και πράξεις. Και ως γνωστό, σαν άνθρωποι, είμαστε ιδιαίτερα επιρρεπείς στη φιληδονία, τη φιλοδοξία και τη φιλαργυρία. Αυτά τα 3 καταστρεπτικά Φ!
Για την ομοφυλοφιλία, θέματα που αφορούν το σώμα μας, την ταυτότητά μας, τη σεξουαλικότητα ή και υπερσεξουαλικότητα, ευθύνονται η αγάπη για την ηδονή και η φιλαυτία. Αυτές όμως καλύπτονται με μια πολύ λεπτή στρώση ανασφάλειας, κοινωνικού άγχους, φόβου, εμμονής, εξάρτησης, έλλειψης αγάπης και εγκατάλειψης.
Προσωπικά, δεν θα μπορούσα ποτέ να παρουσιαστώ ως ομοφυλόφιλη, ούτε αμφιφυλόφιλη ούτε και κάτι άλλο από την ολοένα αυξανόμενη αλυσίδα της αλφαβήτου LGBTQ+, παρόλο που θεωρούσα ότι κάποτε ήμουν “σε σχέση”. Ή μάλλον έτσι επέλεξα να το βλέπω, γιατί δεν ήξερα πώς αλλιώς να το πω. Παρ’ όλα αυτά μου έκανε εντύπωση πώς τέλειωσε, γιατί ήταν τόσο τραγικό και βίαιο, που με άφησε να μη αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει και να προσπαθώ να επιβιώσω ακόμα μία απόρριψη, που μέσα στο μυαλό μου φάνταζε να είναι η πιο επώδυνη.
Όπως και να έχει, ποτέ δεν ταυτίστηκα με αυτό το προφίλ, ούτε θα μπορούσα ποτέ να το κάνω, γιατί η λέξη “ομοφυλοφιλία” από μόνη της για μένα δεν σημαίνει κάτι. Αντίθετα, είναι μια έννοια που επινοήθηκε για να εκφράσει ένα παράδοξο φαινόμενο, που δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσα από τα γνωστά γυαλιά ηλίου.
Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω ότι είναι ανάγκη να βάλουμε τα πνευματικά γυαλιά, για να ζήσουμε πιο αληθινά, σκεπτόμενοι όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μας. Έτσι, για να μάθουμε πώς είναι να βλέπουμε λίγο πιο ψηλά από τα καθημερινά και “βιοτικά” του τύπου φαγητό-ύπνος-δουλειά και επανάληψη, αλλά και για να βρούμε αυτόν τον κρυμμένο και αληθινό εαυτό μας. Έναν εαυτό που, παρ’ ότι σε τίποτα δεν μας έφταιγε, εμείς τον αναγκάσαμε να κρυφτεί πίσω από σκιές και σκοτάδια, να σκύψει ενοχικά το κεφάλι και να υποκύψει στον ένα μετά τον άλλο πειρασμό. Κι οι πειρασμοί εμφανίζονταν μέσω ανθρώπων, που είχαν κάτι να δώσουν –είτε αυτό λεγόταν υπόσχεση, σημασία, ανταπόκριση, έρωτας ή αγάπη– στο είδος και το ποσοστό που φανταζόμασταν ότι ήταν και νομίζαμε ότι αξίζαμε.
Κι έτσι φτάνεις στο σημείο να πηγαίνεις κόντρα στον ίδιο σου τον εαυτό, την προσωπικότητά σου, ακολουθώντας το πολύχρωμο κύμα που σου φωνάζει “να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου”! Συγγνώμη, αλλά ακόμα δεν κατάλαβα για ποια δικαιώματα μιλάμε. Για αυτά που δίνουν το δικαίωμα στην κοινωνία να συγχύσει και να καταστρέψει την ταυτότητά μου ή το φύλο που μου όρισε ο Θεός; Ε, λοιπόν όχι, αυτό που μου λες ότι είμαι και τόσο εύκολα μού προβάλλεις από τα ΜΜΕ, δεν θέλω να γίνω. Απλούστατα, επειδή αυτό δεν είμαι εγώ.
Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι για τους άντρες να ξεπεράσουν την ομοφυλοφιλία. Έχω ακούσει όμως ότι για τις γυναίκες είναι πιο δύσκολο. Όπως και να ‘χει, ο αγώνας είναι αγώνας. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, πίστη και διάκριση. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το θέμα αυτό είναι πολύπλοκο και πολύπλευρο. Όμως, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε την πιο μεγάλη βοήθεια, ακόμα και αν μερικές φορές δεν τη νιώθουμε όσο θα θέλαμε.
Αν πρόσεξες, στην αρχή χρησιμοποίησα τη λέξη “περήφανη” επίτηδες… Εξάλλου πόσο περήφανη μπορώ να είμαι για ό,τι έκανα στη ζωή μου, ώστε να πηγαίνω σε παρελάσεις υπερηφάνειας; Πριν από κάτι χρόνια, πιθανόν να το έκανα. Το σκέφτηκα κιόλας. Αλλά δεν έχω τέτοιους ενδοιασμούς πλέον. Τώρα ξέρω την αλήθεια και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μου αλλάξει γνώμη. Εξάλλου, θέλω να μείνω κοντά στον Χριστό, θέλω να μάθω να Τον αγαπώ. Αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον θα μπορώ να πω ότι προσπάθησα να φτάσω στο ένα εκατομμυριοστό απ΄ όσο με αγάπησε Εκείνος.
Αγγελική