Η ομοφυλοφιλική κοινότητα ήταν το πρώτο μέρος όπου ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Αυτοί οι άνθρωποι με δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, όταν ήμουν ένας μπερδεμένος 19χρονος που πάλευα να βγω από την ντουλάπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Πανηγύρισαν για τα κομμάτια εκείνα του εαυτού μου, που είχα προσπαθήσει ανεπιτυχώς να κρύψω και να ξεριζώσω στην ισόβια προσπάθειά μου να “γίνω σαν όλους τους άλλους”. Η gay κοινότητα είναι το πρώτο-πρώτο μέρος που ένιωσα ποτέ ότι ήμουν ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου.
Όμως, καθώς οι πεποιθήσεις μου για το Θεό και τη σεξουαλικότητα άρχιζαν να διαφοροποιούνται λίγα χρόνια μετά, άρχισα να βλέπω ότι η αποδοχή τους δεν ήταν τόσο ανεπιφύλακτη όσο την είχα αρχικά διαφημίσει. Η gay κοινότητα παρουσιάζεται ότι είναι εκεί για όλους τους ανθρώπους – ανεξαρτήτως σεξουαλικής προτίμησης, φυλετικής καταγωγής ή πεποιθήσεων. Υπόσχονται ότι δείχνουν απροϋπόθετη ανοχή, αγάπη και υποστήριξη σε όλους. Ωστόσο, η αλλαγή στα πνευματικά μου πιστεύω έφερε επίσης μια αλλαγή στον υποτιθέμενο χαρακτήρα τους ως κοινότητα. Δεν εννοώ ότι κάθε gay φίλος μου με απέρριψε, όταν έγινα Χριστιανός το 2010, διότι υπήρξαν όντως ορισμένοι που συνέχισαν να κρατούν τους διαύλους της επικοινωνίας ανοιχτούς. Εν πολλοίς, όμως, η τοπική ομοφυλοφιλική κοινότητα αποκόπηκε από μένα, μόλις έμαθε ότι η νέα μου χριστιανική σεξουαλική ηθική ήταν αντίθετη στις σχέσεις και συμπεριφορές που επιδίδονταν… στις σχέσεις και τις συμπεριφορές που κι εγώ επιδιδόμουν πριν από τη μεταστροφή μου.
Καθώς άρχισα να γράφω για τη νέα μου σχέση με το Χριστό και τη νέα μου προσέγγιση στη ζωή, συμπεριλαμβανομένης και της ερωτικής μου ζωής (όχι επειδή πράγματι το ήθελα, αλλά επειδή “προ Χριστού” ήμουν τόσο ανοιχτός σχετικά με τη σεξουαλικότητά μου, που χρειαζόταν να δώσω δημόσιες εξηγήσεις για τη ριζική μου αλλαγή), δεν ήταν μόνο οι ντόπιοι gay φίλοι μου, που εξέφρασαν το θυμό και την εχθρότητά τους απέναντί μου, επειδή κατ’ αυτούς “πρόδωσα την κοινότητά μου”, αλλά και η παγκόσμια gay κοινότητα άρχισε να μου εκφράζει τον αποτροπιασμό της. Έλεγαν ότι είμαι “ένας θλιβερός ομοφυλόφιλος”, “ένας υποκριτής που του ‘καναν πλύση εγκεφάλου”, “εκφραστής ενός μηνύματος που ευθύνεται για τις αυτοκτονίες των gay εφήβων” κ.λπ. Προφανώς, η υποτιθέμενη “απροϋπόθετη” αποδοχή μου εξαρτιόταν πλήρως από τη συμμόρφωση μου με τις δικές τους απόψεις για τη σεξουαλικότητα.
Αυτή μου την εμπειρία με την gay κοινότητα δεν τη μοιράζομαι εδώ, για να χτυπήσω την gay κοινότητα, αλλά για να θέσω ένα μέτρο σύγκρισης για τους αναγνώστες μου. Θέλω να συγκρίνω και να αντιπαραβάλλω τις εμπειρίες μου στην gay κοινότητα με τις εμπειρίες μου στη χριστιανική κοινότητα. Πολύ συχνά η gay κοινότητα φτιασιδώνεται ως ένας τόπος ελεύθερης αποδοχής (και σε ένα βαθμό είναι), ενώ η Εκκλησία εξυβρίζεται και περιγράφεται ως ένα μέρος διακρίσεων και μίσους. Ως κάποιος που υπήρξε μέρος και των δύο κοινοτήτων, θέλω να ρίξω λίγο φως σε αυτά τα ανακριβή στερεότυπα.
Η τοπική μου χριστιανική κοινότητα με αποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, πριν καν αρχίσω να πιστεύω ή να ασπάζομαι αυτά που δίδασκαν. Πριν από τη μεταστροφή μου, δεν πατούσα ούτε νεκρός στην εκκλησία, είχα εν τούτοις μια επαφή με την πίστη μέσω πολλών Χριστιανών φίλων. Οι φίλοι μου δε συμφωνούσαν με τον τρόπο που ζούσα. Όταν στις συζητήσεις μας έθετα το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, ήταν ευθείς (αλλά ευγενικοί) και σαφείς στην άποψή τους για τη σεξουαλικότητα. Ήταν σταθερά πιστοί στο Χριστό και την αλήθεια Του. Όμως, ακόμη κι αν διαφωνούσα μαζί τους, με αγαπούσαν. Έβγαιναν μαζί μου. Πηγαίναμε για φαγητό. Πηγαίναμε στο σινεμά. Ήρθαν στα 21α γενέθλια μου (αν και δεν ήπιαν 😀 ). Ήταν πάντοτε ξεκάθαροι για την κοσμοθεωρία τους, χωρίς όμως να με πιέζουν συνεχώς να συμμορφωθώ με το σύστημα αξιών τους.
Όταν τους αναζητούσα στεναχωρημένος για διάφορες κακές καταστάσεις στις οποίες είχα μπλέξει, με παρότρυναν απαλά να αναζητήσω τον Κύριο και το θέλημά Του για τη ζωή μου. Ο δικός Του δρόμος είναι καλύτερος από τους δρόμους που εμείς επιλέγουμε, έλεγαν. Μου περιέγραφαν την ελευθερία και τη χαρά που είχαν ανακαλύψει οι ίδιοι στη ζωή τους ακολουθώντας το Χριστό. Κάποιες φορές, άκουγα με ενδιαφέρον αυτά που προσπαθούσαν να μου πουν, αλλά τις περισσότερες φορές απλά τους κορόιδευα για τα κλισέ και τα χριστιανέζικα λόγια τους (κατάμουτρα). Ακόμη κι έτσι, δεν τα παράτησαν από τη φιλία μας. Με αγαπούσαν με αυτό το παράξενο είδος αγάπης. Αυτό το είδος αγάπης που ήταν για μένα, αλλά δεν εξαρτιόταν από μένα …αν αυτό βγάζει νόημα.
Μεταστράφηκα στο Χριστιανισμό τέτοιον καιρό πριν από πέντε χρόνια, και στα πρώτα δυο χρόνια της πορείας μου με το Χριστό, ο δρόμος μου με έβγαλε σε διάφορες ενορίες. Σε κάθε μια από αυτές ένιωσα αυτή την ίδια παράξενη αγάπη που μου είχαν δείξει οι Χριστιανοί φίλοι στην προ Χριστού ζωή μου. Αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν την ιστορία μου, ήξεραν τους αγώνες μου, ήξεραν τι κουβαλούσα στην ψυχή μου – και με αγκάλιασαν σφιχτά.
Από το 2012 μέχρι το 2015 ήμουν μέλος μιας μικρής ενορίας και αυτή η κοινότητα πιστών δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Καθώς περνούσα μια περίοδος αμετανόητης αμαρτίας, εκρηκτικού θυμού και έντονης αμφιβολίας για το Θεό και την πίστη, αυτοί στάθηκαν σταθερά στο πλευρό μου. Δεν απείλησαν ότι θα μου κόψουν την καλημέρα, αν τα πιστεύω μου διαφοροποιούνταν από τα δικά τους. Φυσικά, αν αρνιόμουν το Χριστό, δε θα μπορούσα πλέον να ήμουν μέλος της Εκκλησίας και αυτό το εξέφραζαν με αγάπη. Αλλά μου έλεγαν ότι ανεξάρτητα από το μονοπάτι που θα ακολουθούσα, με αγαπούσαν και θα συνέχιζαν να πορεύονται με αυτή την αγάπη. Το απέδειξαν αυτό, καθώς κυλιόμουν στη λάσπη της αμαρτίας και ταλαντευόμουν για μήνες ως προς την πίστη.
Όταν τελικά ήρθα σε μετάνοια και επέστρεψα στον Κύριο, δεν είπαν “ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Είχαμε βαρεθεί κι εσένα και τους ‘αγώνες’ σου”. Όχι! Πανηγύρισαν! Πανηγύρισαν τη χάρη του Θεού στη ζωή μου και δόξασαν το Χριστό για τη σταθερή Του αγάπη προς εμένα και για την απόφασή μου να προσκολληθώ σε Αυτόν.
Όμως, θα το πω: κι αν είχα αποφασίσει να αφήσω πίσω όλη αυτή τη θεολογία και να ασπαστώ μια διαφορετική, gay-friendly κοσμοθεωρία, αυτοί οι άνθρωποι θα έμεναν ζωή μου. Θα συνέχιζαν να μου στέλνουν μηνύματα, να με ζητάνε για βόλτα, να με προσκαλούν στην Εκκλησία. Ξέρω ότι είναι αλήθεια αυτό, επειδή τους είδα να το κάνουν συνεχώς με όλων των τύπων και των ειδών τους ανθρώπους, που δεν ήταν Χριστιανοί. Οι Χριστιανοί φίλοι μου, για να αγαπήσουν και να αγκαλιάσουν τους άλλους, δεν εξαρτιόνταν από την συμμόρφωση των άλλων στα χριστιανικά τους πιστεύω. Οι Χριστιανοί φίλοι μου αγαπούσαν τους ανθρώπους απροϋπόθετα, ακριβώς όπως ήταν.
Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι η gay κοινότητα περιγράφει την Εκκλησία ως μια ομάδα μανιακών γεμάτη μισαλλοδοξία και διακρίσεις, που απορρίπτουν βίαια οποιονδήποτε δεν ασπάζεται όσα πιστεύουν. Όμως η δική μου εμπειρία έχει αποδείξει ότι αυτή η ιδέα δεν είναι μόνο απατηλή, αλλά κάνει το άσπρο μαύρο! Όταν εγκατέλειψα τα δικά τους πιστεύω, η gay κοινότητα (εν γένει, αν και όχι κάθε gay πρόσωπο μεμονωμένα) όχι μόνο με απέρριψαν ως φίλο, αλλά συνεχώς με δαιμονοποιούσαν και με εξευτέλιζαν, επειδή ασπαζόμουν και εξέφραζα τα χριστιανικά μου πιστεύω. Όμως η Εκκλησία, ακόμη και όταν τα πιστεύω μου αντιτίθεντο στα δικά της, με αγαπούσε, με αποδεχόταν και έδωσε τον εαυτό της για μένα. Όταν σκεφτόμουν να φύγω από την Εκκλησία, δεν αντέδρασαν με θυμό ούτε με κατέκριναν. Και πάλι με αγαπούσαν.
Η Εκκλησία δεν είναι τέλεια κατά κανένα τρόπο. Είμαστε απλά ένα μάτσο πεπτωκότων, αμαρτωλών ανθρώπων, που γαντζωνόμαστε στο Λυτρωτή Κύριό μας. Όμως, τα τελευταία 6 χρόνια έζησα τόσο στην gay κοινότητα όσο και στην Εκκλησία και μπορώ να πω ότι άνετα η Εκκλησία παίρνει το χρυσό μετάλλιο στην ανοχή, την αγάπη, την υπομονή, την αποδοχή και την ανεπιφύλακτη φιλία. Και το πιο τέλειο είναι ότι δεν είναι οι Χριστιανοί αυτοί καθ’ αυτοί, που είναι ανεκτικοί, αγαπητικοί, υπομονετικοί κ.λπ. – είναι ο Χριστός μέσα τους. Μέσα από το λαό Του, ο Χριστός δείχνει επί 2.000 χρόνια στον κόσμο ότι η αγάπη Του υπερβαίνει απείρως κάθε άλλη μορφή ή έκφραση αγάπης.
Αν κι εσύ παλεύεις μεταξύ αυτών των δύο κόσμων ή αν απλά προσπαθείς να βρεις μια κοινότητα και μια οικογένεια, θα σε προειδοποιήσω ότι όλες οι άλλες κοινότητες θα σε αγαπήσουν μόνο στο βαθμό που είσαι πρόθυμος να ασπαστείς το συγκεκριμένο σύστημα αξιών τους. Από την άλλη όμως, οι αληθινοί Χριστιανοί θα σε αγαπήσουν με ένα παράξενο αλλά όμορφο είδος αγάπης, που δεν εξαρτάται από σένα. Δε θα σου πουν ότι έχεις δίκιο. Δε θα σου πουν ότι θα πας στον παράδεισο. Αλλά θα σε αγαπήσουν βαθιά και απροϋπόθετα και ελπίζω ότι η αγάπη τους για σένα θα σου δείχνει το Μεγαλύτερο Εραστή από όλους… τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Matt Moore
Μία Απάντηση
Προφανώς και τα άτομα αυτά έχουν την τάση να απομονώνουν και να μην δέχονται όλους τους ανθρώπους και όλες τις απόψεις.Γιατι? Γιατι οτιδήποτε τους χαλάει το παραμυθι που έχουν στο μυαλό τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια και με τον ίδιο τους τον εαυτό ταράζονται.Το έχω κάνει και εγώ αυτο και το κατάλαβα αργοτερα.Επίσης δείτε πόσο εύκολα πλέον η ταμπελίτσα ομοφοβικός-τρανσοφβικός μπαίνει πλέον στον οποιονδήποτε δεν συμφωνει με τις θέσεις την κοινοτητας.Κοινώς ειμαστε εμείς και εσεις απεναντι.Θαρρείς και ψάχνουν για εχθρους μονίμως.