Σύμφωνα με την Ορθοδοξία, οι Χριστιανοί που βιώνουν ομόφυλες έλξεις και πιστεύουν στο Θεό, όπως Τον γνωρίζει και τον λατρεύει η Εκκλησία, όπως όλοι οι Χριστιανοί πιστοί, θα ευχαριστούν το Θεό για τους προνοητικούς σταυρούς που τους έδωσε, όσο αβάσταχτοι κι αν φαίνονται. Θα καταλάβουν ότι, δεδομένου του ποιοι είναι στη σχέση τους με τους άλλους στις πραγματικές περιστάσεις της ζωής τους, τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά για αυτούς απ’ ό,τι είναι. Αυτοί οι Χριστιανοί θα αποδεχθούν αυτό το γεγονός και θα το χειριστούν με κάθε δυνατό μέσο. Θα ζητήσουν βοήθεια όπου μπορούν να τη βρουν, καθώς παλεύουν με τη χάρη του Θεού να μεταμορφώσουν το σταυρό τους σε μια νίκη καλοσύνης, ομορφιάς και αλήθειας και ένα θρίαμβο της θείας αγάπης στις ζωές τους.
Εκατομμύρια ανθρώπων σήμερα απορρίπτουν τη διδασκαλία ότι οι ομόφυλες έλξεις με πόθο για σαρκική δραστηριότητα είναι απλά κάτι που προκαλείται από την αμαρτία και που ο Θεός “επιτρέπει” να συμβαίνει σε κάποιους ανθρώπους. Αυτή την τοποθέτηση την κρίνουν ως σκανδαλωδώς ανίδεη και κακή. Κάποιοι σύγχρονοι στοχαστές, συμπεριλαμβανομένων “Χριστιανών θεολόγων”, υποστηρίζουν ότι κάποιοι ισχυροί ετεροσεξιστές άνδρες εφηύραν και επέβαλαν αυτή την αντίληψη, ώστε να κρατήσουν όλους τους “άλλους” (ειδικά τις γυναίκες) κάτω από τον έλεγχο και την υποδούλωσή τους. Επιμένουν ότι αυτό το δόγμα δεν έχει καμία σχέση με τη διδασκαλία του Ιησού καθ’ αυτή. Επιμένουν επομένως ότι η αποδοχή της Ορθόδοξης Χριστιανικής άποψης συνεπάγεται την απόρριψη της ουσιώδους καλής διάθεσης του Θεού για τους ανθρώπους. Συνεπάγεται την απόρριψη της θείας αγάπης, αλήθειας και δικαιοσύνης και επακόλουθα την απόρριψη του ίδιου του Ιησού.
Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι οι άνθρωποι με ομόφυλες έλξεις που πρεσβεύουν τη Χριστιανική πίστη κατά τρόπο Ορθόδοξο θα αποδεχθούν τις ομοφυλοφιλικές τους επιθυμίες ως το σταυρό τους—ως ένα θεόσταλτο μέρος του αγώνα τους για να δοξάσουν το Θεό και να σώσουν τη ζωή τους μέσα σε ένα αμαρτωλό κόσμο. Θα θεωρήσουν τις ομόφυλες έλξεις τους ως ένα κρίσιμο μέρος του θεόπεμπτου δρόμου προς τον αγιασμό και τη θέωση, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους ανθρώπους γύρω τους και συγκεκριμένα τις οικογένειές τους και τους πιθανούς σαρκικούς εταίρους τους. Και θα δουν την άρνησή τους να ενεργήσουν σαρκικά σύμφωνα με τα αισθήματά τους ως μια εξαιρετική ευκαιρία να μιμηθούν το Χριστό και να συμμετάσχουν στο σωστικό Του πάθος. Θα αναλάβουν τις ερωτικές σαρκικές τους επιθυμίες, με την επιθυμία τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, ως ένα βασικό μέρος του προσωπικού τους αγώνα για να υλοποιήσουν την παρότρυνση του Αποστόλου Παύλου:
Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, με το έλεος του Θεού να παρουσιάσετε τα σώματά σας ως μια ζωντανή ιερή θυσία ευάρεστη στο Θεό, που αποτελεί τη λογική σας λατρεία. Και μη συμμορφώνεστε προς τις επιταγές της εποχής, αλλά να μεταμορφώνεσθε από την ανακαίνωση του μυαλού, για να γνωρίσετε πρακτικά ποιο είναι το θέλημα του Θεού το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο.
Προς Ρωμαίους, 12:1-2
Ο δρόμος της αγιότητας και για τους ετεροφυλόφιλους, όπως και για τους ομοφυλόφιλους, ενέχει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της προπατορικής και προγονικής αμαρτίας στις ζωές τους, καθώς και όλες τις αμαρτίες που έχουν διαπραχθεί σε βάρος τους από τις πρώτες τους ημέρες επάνω στη γη και πριν ακόμη γεννηθούν. Περιλαμβάνει ακόμη τη διαχείριση των συνεπειών των προσωπικών αμαρτιών και πτώσεών τους, ειδικά αυτών που διαπράχθηκαν σε πρώιμη ηλικία. Απαιτεί να αντιμετωπίσουν με γενναιότητα και ειλικρίνεια την ιστορία τους, την οικογένεια, τη θρησκεία, τον πολιτισμό και το έθνος τους. Απαιτεί οδυνηρή μνήμη, ευλογημένο πένθος, ειλικρινή συγχώρηση, αδιάκοπη προσευχή και τη θαρραλέα αποδοχή των θεόσταλτων συνθηκών που προκλήθηκαν και διαμορφώθηκαν από την αμαρτία. Απαιτεί μια σταθερή και ακλόνητη απόφαση να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη έμπροσθεν του Θεού για τις επιθυμίες και τις πράξεις τους. Απαιτεί ακόμη την καρδιακή συγχώρεση όσων τους έχουν πληγώσει ή βλάψει εκούσια και ακούσια. Ο δρόμος της αγιότητας, λοιπόν, δεν είναι μια παραίτηση στη μοίρα μας. Είναι η ασκητική μεταμόρφωση του είναι και της ζωής μας μέσα από τη χάρη και τη δύναμη του Θεού.
π. Θωμάς Hopko
