Ως Ορθόδοξος και ομοφυλόφιλος άνδρας, είμαι βαθιά ευγνώμων στην Ορθόδοξη Εκκλησία για τη στάση της απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τις ομοσεξουαλικές πράξεις. Η Ορθοδοξία, σχεδόν μόνη της μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών, αρνείται να πατρονάρει τα πρόσωπα με ομοσεξουαλικές έλξεις, παρουσιάζοντας ένα προσαρμοσμένο ευαγγέλιο ή να τους επιτίθεται με αγριότητα με ένα μήνυμα ανεπανόρθωτης εχθρότητας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία αγαπάει εμένα και τους άλλους σαν εμένα, που βιώνουμε ομόφυλες έλξεις, μας βλέπει σαν ενήλικες και λέει ότι κι εμείς μπορούμε να συνεργαστούμε αποφασιστικά με το Άγιο Πνεύμα στις ζωές μας. Καλούμαστε στην αγιότητα και στο στενό δρόμο που θα μας φέρει σ’ αυτήν.
Δεν συνειδητοποίησα εύκολα την αξία αυτής της διδασκαλίας. Από τα 21 έως τα 28 μου, έζησα σαν gay ακτιβιστής, αποδεχόμενος και κηρύττοντας το μήνυμα που προσφέρει σήμερα η gay κοινότητα: η ενεργή ομοφυλοφιλία, εφ’ όσον γίνεται με ασφάλεια και με δέσμευση, δεν είναι χειρότερη από την ετεροσεξουαλική δραστηριότητα υπό τους ίδιους όρους. Οι αγιογραφικές ή άλλες ηθικές διδασκαλίες που ισχυρίζονται το αντίθετο ήταν απλά απαρχαιωμένες και μάλλον είχαν γραφτεί από “ομοφοβικούς”.
Γρήγορα έφτασα να συγκεντρώσω τα πράγματα που απαρτίζουν μια επιτυχημένη gay ζωή. Απέκτησα σύντροφο για μια μακροχρόνια σχέση, μπήκα στο fast track στη δουλειά και έκανα διακοπές σε gay θέρετρα. Οι φίλοι μου ήταν gay, η σχέση μου ήταν gay, η εργασία μου ήταν gay-friendly και η ζωή μου έμοιαζε γεμάτη με νιάτα και ηδονή.
Αλλά δεν ήμουν χαρούμενος. Η καρδιά μου βρισκόταν σε ασταμάτητη αναζήτηση, όπως του Αγίου Αυγουστίνου, και κάθε νέα ηδονή έφερνε ακόμη μεγαλύτερη οδύνη. Αν και ζούσα τόσα πολλά από αυτά που ο gay κόσμος θεωρεί δεδομένα, δεν ήταν αρκετά. Στην άνοιξη των 28 μου χρόνων, έστρεψα τη ζωή μου στον Ιησού Χριστό και άρχισα να αναζητώ τι σήμαινε να σηκώνω το σταυρό μου.
Αυτή η αναζήτηση με οδήγησε σταδιακά και με πολλά πισωγυρίσματα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου και ζω από τότε με ευγνωμοσύνη. Η διδασκαλία της Εκκλησίας για τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό και την αγνότητα υπήρξαν δύο μεγάλοι απελευθερωτές στο ταξίδι μου. Η μοναδικότητα της Ορθόδοξης διδασκαλίας για τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό πηγάζει κυρίως από την έλλειψη ντετερμινισμού.
Οι άντρες και οι γυναίκες με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό δεν είναι αυτόματα υποψήφιοι ούτε για έπαινο (στη βάση ότι είναι καταπιεσμένοι) ούτε για καταδίκη (εξ αιτίας της εγγενούς αμαρτωλότητας). Ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι, μπορούν να διαλέξουν είτε το καλό είτε το κακό. Αυτή είναι μια θέση γεμάτη σεβασμό, επειδή μας αναγνωρίζει ως παιδιά του Θεού και όχι ως απλά κτήνη υποκείμενα μόνο στα ένστικτα.
Η συμπερασματική θέση της Εκκλησίας ότι τα πρόσωπα με ομοφυλοφιλικές τάσεις καλούνται στην αγνότητα, συνεισφέρει επίσης στη μοναδική έκφραση χάριτος αυτής της διδασκαλίας, λόγω των όσων διδάσκει σχετικά με την αγάπη. Η σύγχρονη κουλτούρα είναι γεμάτη με πλαστογραφίες της αγάπης. Λέμε ότι “αγαπάμε” το φαγητό, “αγαπάμε” τα κατοικίδιά μας, “αγαπάμε” την ύπαιθρο, “αγαπάμε” τους γονείς και τα παιδιά μας και “αγαπάμε” τις συζύγους μας. Όμως πολύ συχνά, δεν τους αγαπάμε τόσο τους ίδιους όσο αυτά που μπορούν να κάνουν για εμάς. Αγαπάμε το φαγητό για τη γεύση του, τα κατοικίδια για την παρέα, την ύπαιθρο για την ομορφιά. Και συχνά συνδέουμε την αγάπη μας για τους γονείς, τα παιδιά και τις συζύγους μας με προϋποθέσεις που κραυγάζουν ιδιοτέλεια.
Αυτό έχει παίξει πολύ ισχυρό ρόλο στην εμπειρία της ζωής μου πριν επιλέξω την αγνότητα, αλλά και μετά. Όταν ήμουν ομοερωτικά ενεργός με το σύντροφό μου, κάποιες φορές ονομάζαμε τις σεξουαλικές μας πράξεις “έρωτα”, αλλά δεν ήταν τόσο ο έρωτας όσο η χρησιμότητα. Ο καθένας έκανε τον άλλον, με τη δική του συγκατάθεση, εργαλείο για έναν σκοπό. Αλλά αυτό δεν ήταν αγάπη. Και διαφέρει έντονα με την εμπειρία μου αφ’ ότου επέλεξα την αγνότητα.
Προς έκπληξη σχεδόν όλων, και αψηφώντας όλες τις προσπάθειες να μας κολλήσουν μια ετικέτα, η σχέση μας έχει συνεχίσει και μετά την παύση της σεξουαλικής δραστηριότητας. Βρήκαμε ότι η συναισθηματική δέσμευση του ενός προς τον άλλον και προς την κοινή μας ζωή μεγάλωσε, αφ’ ότου σταματήσαμε το σεξ, επειδή αποτέλεσε μια υπέροχη διαπίστωση πως αυτό που σήμαινε ο ένας για τον άλλον εκτεινόταν πολύ πέρα από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Όλοι μας θέλουμε και αξίζουμε να γίνουμε δεκτοί σε ένα βαθύ συναισθηματικό επίπεδο για αυτό που είμαστε και όχι για το αν μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες του άλλου. Παραδόξως, αυτό το είδος συναισθηματικής δέσμευσης κινδυνεύει περισσότερο, όταν το σεξ γίνεται μέρος αυτής της φιλίας. Η αγνή αγάπη μπορεί να είναι δύσκολη κατά καιρούς, αλλά ούτως ή άλλως το να ζήσουμε μέσα στην αλήθεια δεν είναι εύκολο.
Δοξάζω το Θεό που η Ορθόδοξη Εκκλησία το κατανοεί αυτό και το διδάσκει. Από τότε που δεσμεύτηκα στην αγνότητα, έχω κάνει περισσότερες και βαθύτερες φιλίες από ό,τι είχα κάνει όσο ζούσα στην αμαρτία, και είμαι πεπεισμένος ότι μια τέτοια μαρτυρία θα βοηθήσει την κοινωνία που μας περιβάλλει να φτάσει σε μια καλύτερη κατανόηση της αληθινής φύσης της αγάπης.
Δαβίδ
