Λίγες έννοιες είναι πιο ξένες για τον πολιτισμό μας από ό,τι η αναμονή. Πλέον, μπορείς να βγάλεις φωτογραφία μια επιταγή με το τηλέφωνό σου και να την καταθέσεις απ’ ευθείας στον τραπεζικό σου λογαριασμό, χωρίς καν να αφήσεις τον καναπέ σου. Το “άμεσο” φαίνεται πως έχει γίνει το νέο “σχετικά γρήγορο”.
Αυτό έχει φανεί έντονα στη δική μου ζωή, καθώς παλεύω με το ζήτημα της αλλαγής σε σχέση με τις ομόφυλες έλξεις μου. Όταν ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία μερικά χρόνια πριν, νόμιζα ότι, αν ακολουθούσα μια σειρά από ορισμένα βήματα, τότε οι έλξεις μου θα άλλαζαν από τους άντρες στις γυναίκες. Ωστόσο, μετά από επτά μήνες σκληρής δουλειάς, άρχισα να βγαίνω από την αυταπάτη και μελαγχόλησα, επειδή αυτό δε συνέβη. Γιατί δε συνέβαινε η αλλαγή, όπως νόμιζα;
Μετά, μια μέρα το βρήκα. Συνειδητοποίησα ότι η ετεροφυλοφιλία δεν είναι ο τελικός μου στόχος — η αγιότητα είναι. Και η αγιότητα τελικά δεν εξαρτάται από την αντιστροφή των έλξεών μου. Μόλις αυτό έγινε κατανοητό, ξεκίνησα να βλέπω την αλλαγή με διαφορετικό μάτι.
Μια αλλαγή που δε μας έχει υποσχεθεί
Η μετατροπή του προσανατολισμού μου είναι ένα είδος αλλαγής που δεν είναι εγγυημένη σ’ αυτή τη ζωή. Ο Θεός ποτέ δε μου υποσχέθηκε ότι θα πάρει τις ομόφυλες έλξεις μου. Θυμάμαι ότι ο Απόστολος Παύλος προσευχήθηκε τρεις φορές στον Κύριο για να του πάρει τον σκόλοπα της σαρκός. Και τι είπε ο Θεός; “Σου αρκεί η χάρη Μου” (Β΄ Κορινθίους 12:9). Ο Θεός αποφασίζει ποιοι σκόλοπες (αγκάθια) μένουν και ποιοι σκόλοπες θα αφαιρεθούν, για τη δική Του δόξα. Ακόμη και αν οι ομόφυλες έλξεις είναι ένα ιδιαίτερα επώδυνο αγκάθι, δεν έχω κάποια εγγύηση ότι θα γίνει το ένα ή το άλλο.
Για την ακρίβεια, το να υπόσχεσαι αλλαγή του προσανατολισμού μπορεί να είναι μάλλον βλαβερό. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία σειρά προδιαγεγραμμένων βημάτων που θα οδηγήσει ξεκάθαρα σε μία αναστροφή των έλξεων, και αυτό το είδος σκέψης μπορεί να μετατρέψει την αλλαγή προσανατολισμού σε ένα είδωλο που πρέπει να αποκτηθεί, ή αλλιώς όλα πάνε χαμένα. Αν η ελπίδα μου βασιζόταν στο να γίνω straight, τότε δε θα είχα κανένα λόγο για να ελπίζω.
Αυτή η αλλαγή είναι εγγυημένη
Ωστόσο, μην απατώμαστε, η αλλαγή είναι εγγυημένη. Τι συμβαίνει, όταν εκτοπίζω την ετεροφυλοφιλία από τη θέση του απόλυτου στόχου μου και την αντικαθιστώ με την αγιότητα; Τι συμβαίνει, όταν προσκολλώμαι στο Χριστό, εμπιστεύομαι τις υποσχέσεις στο λόγο Του και αγωνίζομαι τον αγώνα της πίστεως με το Πνεύμα Του; Αλλάζω; Αυτή η (συχνά επώδυνα) αργή διαδικασία ονομάζεται αγιασμός, και ο αγιασμός είναι ένα είδος αλλαγής που είναι αναπόφευκτος για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς.
Και συγκεκριμένα: ο αγιασμός μου εδώ στη γη μπορεί να περιλαμβάνει ή να μην περιλαμβάνει μια αλλαγή στις έλξεις μου. Καθώς με μεταμορφώνει κατ’ εικόνα του Χριστού, ο Θεός μπορεί να θεωρήσει πρέπον να αφήσει τον προσανατολισμό μου απαράλλακτο μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω, με σκοπό τον καλύτερο αγιασμό μου. Οι ομόφυλες έλξεις μου μπορεί να είναι ένα από τα “αγκάθια” που αφήνει, για να αυξήσει την πίστη μου και να δείξει τη δύναμη και τη χάρη του στη ζωή μου.
Στενάζοντας, περιμένοντας, ελπίζοντας
Κι εδώ μπαίνει στην εξίσωση η αναμονή. Θέλω να “διορθωθώ” τώρα, να σταματήσω να παλεύω ενάντια στη σάρκα μου και να γίνω σαν το Χριστό. Η αναμονή είναι τόσο δύσκολη! Ευτυχώς, η Αγία Γραφή μού λέει πώς να χειριστώ την αναμονή. Καθώς βιώνω τους στεναγμούς σε αυτό το σώμα, έχω μεγάλους λόγους να ελπίζω.
Ελπίζω στην πλήρη, τελική, απόλυτη υιοθεσία μου ως παιδιού του Θεού, που θα περιλαμβάνει και την απολύτρωση του σώματός μου (Ρωμαίους 8:23). Και χρειάζομαι να ελπίζω, επειδή δεν έχει γίνει ακόμη. Στο κάτω-κάτω, “ελπίδα, που τη βλέπουμε, δεν είναι ελπίδα. Γιατί γι’ αυτό που βλέπει κανείς, τι να ελπίζει;” (Ρωμαίους 8:24).
Πράγματι, αντί να με “διορθώσει τώρα”, η Αγία Γραφή μου δίνει αυτό: “Αν όμως ελπίζουμε γι’ αυτό που δε βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή” (Ρωμαίους 8:25). Άσχετα με το πόσο έντονα νιώθω την φθαρτότητα του σώματός μου, και την υιοθεσία μου ως παιδιού του Θεού εν Χριστώ, που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, πρέπει να περιμένω με υπομονή για την πλήρη μου απολύτρωση — ακόμη κι όταν μπορώ να καταθέσω μια επιταγή από τον καναπέ μου.
Συζητώντας την κούφια υπόσχεση για αλλαγή προσανατολισμού, ο Wesley Hill, που βιώνει ομόφυλες έλξεις, λέει αυτό: “Βασικά, πιστεύω ότι ο αληθινός και θεολογικός κίνδυνος αυτού του είδους της αναφοράς σε μια “νικηφόρα Χριστιανική βιοτή” είναι μια αποφυγή του γεγονότος ότι είμαστε “καθ’ οδόν”. Είναι η απαίτηση ότι η βασιλεία του Θεού θα έπρεπε να είναι με πληρότητα εδώ και τώρα, χωρίς να πρέπει να υπομείνουμε το αργό, μυστηριώδες και παράδοξο ξεδίπλωμά της μέχρι την επιστροφή του Χριστού”.
Επομένως, αντί να τραβάω φωτογραφία την επιταγή μου, πρέπει να είμαι ευχαριστημένος που είμαι στο αμάξι “καθ’ οδόν” για την τράπεζα.
Αξίζει την αναμονή
Πιστέψτε με, είναι πράγματι δύσκολο. Αλλά η αλήθεια είναι πως “καθ’ οδόν” βιώνω το Θεό. Για την ώρα, είναι μέσω του πόνου και του στεναγμού και της πάλης για ευτυχία, που ο Θεός αποκαλύπτεται και με αλλάζει και γκρεμίζει τα είδωλά μου και μου δίνει περισσότερο από τον εαυτό Του και με προετοιμάζει για την αιωνιότητα, όπου θα Τον απολαμβάνω χωρίς τον πόνο.
Είναι στο δρόμο με το αμάξι, που βλέπω το όμορφο τοπίο και τα μεγαλοπρεπή βουνά και το εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα που δε θα είχα δει, αν μεταφερόμουν μαγικά στον τελικό προορισμό μου, όσο κι αν κόβει την ανάσα αυτός ο τελικός προορισμός. Η αναμονή είναι αυτή που με αγιάζει, με μεταμορφώνει κατ’ εικόνα του Χριστού και με προετοιμάζει για να τον απολαμβάνω, όταν θα τον δω πρόσωπο με πρόσωπο (Β΄ Κορινθίους 3:18).
Ο προσανατολισμός μου μπορεί να μην αλλάξει σ’ αυτή τη ζωή, αλλά ο πλήρης αγιασμός έρχεται (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:23-24). Δεν είναι ακόμη εδώ. Αλλά γι’ αυτόν, νομίζω, ότι μπορώ να περιμένω.
Nick Roen
Σχόλια