“Σε αγαπάμε άσχετα με τον ποιον σεξουαλικό προσανατολισμό θα επιλέξεις για να ζήσεις”. Αυτές ήταν οι λέξεις ενός πατέρα σε εμένα, τον 15χρονο γιο του, πριν από 10 χρόνια. Αμήχανα, ε; Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο πατέρας μου δε μου είχε μιλήσει ποτέ για το σεξ και το θέμα δεν αναφέρθηκε ποτέ ξανά. Θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια της συζήτησής μας: Τις ιδρωμένες παλάμες, την παγωνιά στο γραφείο και την αμηχανία που δημιουργείται, όταν το μεγάλο ξύλινο γραφείο μάς εμποδίζει από το να μιλάμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Τι απάντησα; Δεν είπα τίποτα. Απολύτως τίποτα. Τον κοίταξα με ανέκφραστο πρόσωπο και έτρεξα κλαίγοντας στο δωμάτιό μου, σκεπτόμενος πώς στο καλό μπλέχτηκα σ’ αυτό το χάλι.
“Τέλεια… ακόμη και οι γονείς νομίζουν ότι είμαι γκέι”.
“Αυτός στο σχολείο επίσης νομίζει ότι είμαι γκέι. Ίσως φταίει ο τρόπος που μιλάω”.
“Για στάσου… Μήπως πρέπει να αλλάξω τρόπο ομιλίας; Αυτό θα με κάνει να φαίνομαι πιο άντρας”.
“Σκατά! Αυτός εκεί με καρφώνει με τα μάτια του και νομίζει ότι είμαι γκέι”.
Αυτές είναι λίγες μόνο από τις τρελές σκέψεις που επανέρχονταν συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου. Ακούγεται σαν παράνοια. Πάντα ένιωθα να ήμουν διχασμένος μεταξύ δυο κόσμων. Η μία πλευρά μου έλεγε: “Απλά βγες απ’ την ντουλάπα, ανακοίνωσέ το στον κόσμο, γνώρισε κάποιον, αποδέξου το γεγονός ότι είσαι γκέι”! Η άλλη πλευρά -πολύ λιγότερο ελκυστική- έλεγε: “Αν το ανακαλύψει κανείς, έχεις πεθάνει! Μην το πεις ποτέ σε κανέναν”.
Δόξα τω Θεώ! που δημιούργησε μια Εκκλησία, για να μου δώσει μια τρίτη διέξοδο, που ούτε θέλει να με πνίξει στη λαγνεία ούτε να με κάνει ένα στωικό φιλόσοφο που καταστρέφεται εσωτερικά από τις επιθυμίες του. Επέλεξα το μονοπάτι προς την αγνότητα. Επέλεξα το μονοπάτι προς την αυθεντική αγάπη και το σεξουαλικό αυτοέλεγχο.
Είναι εύκολο αυτό; ΟΧΙ.
Οι σαρκικοί πειρασμοί είναι συνεχώς παρόντες και, υποθέτω, θα συνεχίσουν πάντοτε να υπάρχουν. Δε φοβάμαι να παραδεχθώ ότι μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω, μάλλον θα ελκύομαι συνεχώς προς τους άντρες. Ωστόσο, δε νομίζω ότι αυτή η πτυχή του σταυρού μου είναι ο πιο δύσκολος αγώνας. Ο πιο δύσκολος αγώνας είναι η εσωτερική μου ζωή. Το να έλκεσαι προς ομόφυλους και να είσαι Χριστιανός είναι δύσκολο (δηλαδή, το να είσαι Χριστιανός είναι δύσκολο). Είναι ένας μοναδικός/βαρύς σταυρός για να το σηκώσει κανείς, και πονάει πολύ. Έρχεται μαζί με άγχος, στεναχώρια, δάκρυα και συνάχι. Εμείς οι άνθρωποι, που βιώνουμε ομόφυλες έλξεις, έχουμε να παλέψουμε με πολλά. Μεταξύ αυτών είναι η αντίληψη που έχουμε για το σώμα μας, οι πληγές στη σχέση με τον πατέρα μας, οι περίοδοι κατάθλιψης, η αίσθηση ότι είμαστε λιγότερο άντρες και -πολλοί από μας- δεν είμαστε καλοί στα αθλήματα (πράγμα που καθιστά πιο δύσκολο για μας να συνδεθούμε με τους άλλους άνδρες). Μεγαλώνοντας πάντα ένιωθα διαφορετικά και άβολα ανάμεσα σε άλλους άνδρες, σαν να ήμουν ανάξιος ακόμη και να ονομάζομαι άνδρας. Ωστόσο, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να πραγματώσει κανείς αυτόν τον αγνό τρόπο ζωής εν μέσω της σημερινής υπερσεξουαλικής κουλτούρας.
Η νοοτροπία της κοινωνίας σήμερα έχει γίνει αυξανόμενα θετική απέναντι στους γκέι. Απλά ρίξτε μια ματιά σε σειρές όπως το Κάτω Παρτάλι, η Μοντέρνα Οικογένεια, ή ό,τι έχει σχέση με τη Lady Gaga… Αυτά τα πράγματα δεν προέκυψαν μέσα σε μια νύχτα. Ενώ στην Καλιφόρνια γινόταν συζήτηση για τον προσδιορισμό του γάμου ως μιας σχέσης μεταξύ άνδρα και γυναίκας, η ροή μου στο Facebook κατακλύστηκε από “κόκκινα ίσον”. Η νεότερη γενιά έχει γίνει όλο και πιο δεκτική απέναντι στην gay κοινότητα. Χαίρομαι που οι άνθρωποι αρχίζουν να γίνονται λιγότερο ομοφοβικοί και μιλούν ενάντια στο gay bullying. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι είμαι υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφύλων ή ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να επιδιώκουν ομόφυλες σχέσεις.
Απλά δεν ταιριάζει στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και το φυσικό νόμο. Απλά επειδή έχω μια κλίση να κάνω κάτι δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνω. Όταν αναζητούμε τη σεξουαλικότητα έξω από τον τρόπο που το σχεδίασε ο Θεός, μπορεί να βρεθούμε μπλεγμένοι σε χάλια καταστάσεις. Εξ ού και τα υψηλά ποσοστά σεξουαλικής ασυδοσίας, απιστίας και ΣΜΝ που συνοδεύουν την gay κοινότητα. Αλλά φυσικά τα μίντια ποτέ δε θα το παρουσιάσουν έτσι. Το να ζεις το gay lifestyle εμφανίζεται ως λαμπερό και ικανοποιητικό. Δεν εννοώ ότι ο κάθε gay ζει υποχρεωτικά μια σεξουαλικά ασύδοτη ζωή ή είναι φορέας σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων. Έχω πολλούς φίλους που αυτοπροσδιορίζονται ως gay, που δουλεύουν σκληρά και κάνουν υπέροχα πράγματα στη ζωή τους. Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι στη “gay σκηνή”, οι πολλαπλοί σύντροφοι είναι συχνοί και τα ποσοστά της απιστίας είναι εξαρετικά υψηλά. Η ομοφυλοφιλία πρέπει να ταυτίζεται περισσότερο με τη συμπεριφορά, παρά με την ταυτότητα. Μ’ αυτό τον τρόπο, το gay κίνημα έχει προχωρήσει τόσο πολύ που έχει δημιουργήσει μια ξεχωριστή κουλτούρα. Αλλά τη στιγμή που περιορίζουμε την ύπαρξή μας στο σεξουαλικό μας προσανατολισμό, έχουμε ξεχάσει ποιοι πραγματικά είμαστε.
Εγώ επέλεξα να μην εμπλακώ ποτέ σε σεξουαλικές σχέσεις με άλλον άνδρα, αλλά να παραμείνω άγαμος, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν φορές που νιώθω τον πόνο αυτής της επιθυμίας. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια ολική αποτυχία στα μάτια του κόσμου, αλλά στο κάτω-κάτω μήπως χάνω και τίποτα σημαντικό; Η αγνότητα μού προσφέρει τόσα πολλά. Μου δίνει την ικανότητα να ζήσω υγιείς και αγαπητικές σχέσεις τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες. Μου δίνει την ευκαιρία να λειτουργήσει θεραπευτικά σε περιοχές του ανδρισμού μου που έχουν τραυματιστεί βαριά. Με σέβεται γι’ αυτό που είμαι, μου επιτρέπει να εκτιμώ την ομορφιά και να αναγνωρίζω την αξιοπρέπεια σε κάθε άνθρωπο. Αυτό έχει προκαλέσει μια μεγάλη πάλη με το Θεό. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το να παλεύεις με το Θεό είναι κακό. ΛΑΘΟΣ. Μπορείς να παλέψεις μόνο με κάποιον με τον οποίον είσαι κοντά, οπότε κατά κάποιον τρόπο η πάλη με αυτές τις επιθυμίες με έχει φέρει πιο κοντά στο Θεό. Είναι ένας σταυρός, αλλά με κάθε σταυρό ο Κύριος είναι πάντα ακριβώς στο πλάι μας.
Ναι, συνειδητοποιώ ότι δε θα παίρνω πάντα αυτό που θέλω. Δεν μπορώ να σας πω για τις εκατοντάδες μέρες που ένιωθα ότι ήθελα κάποιον να με κρατήσει και να με αγκαλιάσει. Κάποιες φορές, βλέπω χαρούμενα ζευγάρια και αναρωτιέμαι αν το χάνω αυτό! Αλλά, καταλαβαίνω ότι η ολοκλήρωση είναι κάτι πολύ βαθύτερο από το να θες κάποιον δίπλα σου. Βρίσκω ολοκλήρωση στο να σχετίζομαι με το Θεό, ο οποίος με δημιούργησε για να ολοκληρωθώ από Αυτόν, και μέσα από την κοινότητα.
Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει που είμαι Χριστιανός.
Η Εκκλησία με αγαπάει. Επιθυμεί αυτό που είναι καλύτερο για μένα, και κάποιες φορές αυτό το είδος αγάπης πονάει, επειδή δε φαίνεται πάντοτε καλό. Ωστόσο, στην τελική με οδηγεί σε μια πολύ πιο ολοκληρωμένη και περιπετειώδη ζωή. Όχι, η Εκκλησία ΔΕΝ είναι ένας φανατικός θεσμός που μισεί τους gay. Μάλλον το αντίθετο. Ποτέ δε συνάντησα τόσους ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, όσους έχω συναντήσει στην Εκκλησία. Είμαι απίστευτα τυχερός! Έχω πολλούς φίλους στην Εκκλησία που ξέρουν για τον αγώνα μου και είναι εκεί για να με υποστηρίξουν και να με ενθαρρύνουν σε αυτό το δρόμο. Έχω ένα χορό αγίων και αγγέλων που πρεσβεύουν συνεχώς για μένα, μια Μητέρα στον ουρανό που με αγαπά βαθιά, και ένα Θεό που θυσιάζει τον ίδιο του τον εαυτό καθημερινά στη Θεία Ευχαριστία. Αν με ρωτάτε… Ναι, έχω χτυπήσει τζακπότ.
-Jake Stanwood
Το κείμενο αποτελεί μετάφραση από το Chastity Project.
