Όχι στις ταμπέλες
Όταν γνώρισα το Γιώργο, τα πρώτα-πρώτα λόγια που μου είπε ήταν τα εξής: «Μισώ τον Ιησού Χριστό και μισώ τους Χριστιανούς.» Όταν έμαθα τι είχε υποστεί μέσα στην οικογένεια του πάστορα που τον υιοθέτησε, δεν μπόρεσα να τον κατηγορήσω. Αφότου έγινε Χριστιανός, πάλευε με την εν Χριστώ ταυτότητά του. Είπε πως δυσκολευόταν πάρα πολύ με τη στάση κάποιων Χριστιανών που πιστεύουν πως «αν κάνεις σεξ με πολλά πρόσωπα του αντίθετου φύλου, απλά αμάρτησες, αλλά αν κάνεις στοματικό σεξ σε έναν άνδρα, τότε θα είσαι μια για πάντα “ανώμαλος”. Δεν ξέφυγε ποτέ από αυτήν την ταμπέλα, ούτε με τη χριστιανική ζωή, και πιστεύω πως πέθανε ενθυμούμενος την ταμπέλα του “ανώμαλου”.
Πώς ονομάζουμε τους ανθρώπους που νιώθουν έλξη προς το ίδιο φύλο; Ο τρόπος με τον οποίον ονομάζουμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλο μπορεί να προσδιορίζει τον άνθρωπο κατά τρόπο που αρνείται το βασικό χριστιανικό δόγμα σχετικά με την προσωπικότητά μας. Η Καρολίνα συνόψισε με σαφήνεια την ορθόδοξη άποψη κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας: “Δεν είμαι η αμαρτία μου“.
Η χριστιανική θεώρηση
Η Χριστιανική πίστη μάς διδάσκει πως είμαστε όλοι πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν πως η εικόνα αυτή μπορεί να παραμορφωθεί, να διαβρωθεί, να σκεπαστεί, αλλά ποτέ δεν χάνεται. Ενώ οι άνθρωποι του κόσμου μπορεί να υψώνουν σαν σημαία την αμαρτία τους, οι Χριστιανοί δεν προσδιορίζονται από την αμαρτία τους, αλλά είναι απλά Χριστιανοί: κατ’ εικόνα Χριστού. Ή θα φέρουμε το όνομα του Χριστού, ή θα φέρουμε το όνομα των αμαρτιών μας. Ο Απόστολος Παύλος λέει πως
«ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μοιχοί, ούτε οι εκθηλυσμένοι, ούτε οι αρσενοκοίτες, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε οι υβριστές, ούτε οι άρπαγες δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και τέτοιοι ήσασταν κάποιοι από εσάς, αλλά λουστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε, με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού και με το Πνεύμα του Θεού μας» (Α΄ Κορ. 6:9-11).
Όταν εισέλθουμε στην αρένα της Εκκλησίας και στη μάχη εναντίον της αμαρτίας, παύουμε να χαρακτηριζόμαστε από την αμαρτία μας. Αυτό είναι αλήθεια και για τις ετεροφυλοφιλικές αμαρτίες, και για τις ομοφυλοφιλικές αμαρτίες, και για όλες τις αμαρτίες. Δε χαρακτηριζόμαστε από το φύλο του προσώπου για το οποίο νοιώθουμε σεξουαλική επιθυμία, αλλά από τον Χριστό. Η Εκκλησία εστιάζει στο ποιος γίνεσαι εν Χριστώ μέσω της άσκησης των αρετών, κι όχι στην αμαρτία που σε δυσκολεύει.
Πάλη ενάντια στην αμαρτία κι όχι ενάντια στο είναι μας
Σχεδόν όλοι οι συνεντευξιαζόμενοι παρατήρησαν, ότι αυτή η αποκάλυψη ήταν μια από τις πιο ανακουφιστικές πλευρές της Ορθόδοξης πίστης. Η πάλη τους στρέφεται ενάντια στην αμαρτία, και όχι εναντία στο είναι τους. Ο Ανδρέας είπε ότι
“αγώνας δεν είναι το να είσαι ομοφυλόφιλος. Aγώνας είναι το να πιστέψεις ότι αξίζεις αγάπη και σεβασμό (από σένα τον ίδιο, από τους άλλους και ειδικά από την Εκκλησία). Αγώνας είναι να αποφασίσεις το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου. Ο δικός μου αγώνας είναι ο εξής: το πώς να εκφράσω κατάλληλα, ή να μην εκφράσω τη σεξουαλικότητά μου. Είναι ο ίδιος αγώνας που έχουν όλοι οι άνθρωποι, άσχετα με το σεξουαλικό τους προσανατολισμό, και υπ’ αυτή την έννοια το να είσαι ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος δεν κάνει διάφορο.
Πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί προτιμούν να ονομάζουν αυτό το ζήτημα με τον όρο «ομόφυλες έλξεις», έναν όρο που χαρακτηρίζει τον πειρασμό και όχι το πρόσωπο.
Απόσπασμα από το άρθρο “Ορθοδοξία και Ομοφυλοφιλία” του πατρός Στεφάνου Robinson.
