“Εγώ πάντως, αυτό έχω ανάγκη…”
Τι χρειάζεται για να το βρεις; Να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου. Να καθίσεις μόνος στο σπίτι ίσως…
Πολλά απ’ τα ερωτήματα που αντιμετωπίζουμε οι ομοφυλόφιλοι περιστρέφονται γύρω από το κλασικό «γιατί;». Μια μόνιμη απορία, «γιατί να είμαι μόνος;». Δεν είναι ζήτημα μόνο των Χριστιανών ομοφυλόφιλων αλλά πολλών ανθρώπων γενικότερα. Απ’ τη φύση του ο άνθρωπος έχει ανάγκη την παρέα, τη συντροφιά, την τρυφερότητα και όλο αυτό το «πακέτο αγάπης». Οι περισσότεροι το ψάχνουν αργά ή γρήγορα μέσα από μια ερωτική σχέση. Ψάχνουν έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουν κοινά ενδιαφέροντά, μπορούν και θέλουν να μοιραστούν τις ζωές τους και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.
Αντίστοιχα, όπως οι ετεροφυλόφιλοι, έτσι και αρκετοί ομοφυλόφιλοι βρίσκονται σε σχέσεις ή τουλάχιστον σε αναζήτηση του «άλλου τους μισού». Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι ακριβώς ίδιες με τους ετεροφυλόφιλους ανθρώπους. Η συντροφικότητα είναι ίσως η αρχή όλων των προβληματισμών, ειδικά των νέων. Συγκεκριμένα για τους ομοφυλόφιλους, η αναζήτηση είναι λίγο πιο δύσκολη εξαιτίας κοινωνικών παραγόντων, ζητήματα αποδοχής, κοινωνικά «πρέπει» κ.λπ.
Προσωπικά, ως Χριστιανός ομοφυλόφιλος, δυσκολεύομαι αρκετά με αυτό. Σε αδύναμες στιγμές, με πιάνει μελαγχολία και νιώθω ότι είμαι “καταδικασμένος” να ζήσω μόνος για πάντα. Μεγάλη κουβέντα. Όχι μόνο λόγω της σεξουαλικής ρευστότητας, αλλά και γιατί αποδεδειγμένα το σχέδιο του Θεού για τον καθένα από εμάς, μόνο Εκείνος το γνωρίζει και ξέρει την κατάλληλη στιγμή να το φανερώσει.
Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς τη μοναξιά, ούτε και υποχρεωτικό. Εξάλλου η μοναξιά είναι συναίσθημα που το βιώνουμε με διαφορετικό τρόπο ο καθένας και μάλιστα το ότι θα βρεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τη ζωή σου, δε σημαίνει αυτόματα ότι δε θα νιώθεις μόνος. Ίσως είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου. Ο αγώνας αυτής της αποδοχής είναι πολύ δυσκολότερος, όταν πέρα από τη φυσική σου ανάγκη έχεις να αντιμετωπίσεις και τον κοινωνικό σου περίγυρο. «Πότε θα παντρευτείς;», «Έχεις κοπέλα;», «Πώς μπορείς και ζεις χωρίς σχέση;». Τέτοια και άλλα παρόμοια, είναι επιπλέον εμπόδια στον προσωπικό μας αγώνα.
Η συμβουλή που θα έδινα σε έναν Χριστιανό ομοφυλόφιλο συναγωνιστή είναι ότι μπορεί να βρει τη συντροφικότητα που ψάχνει με άλλο τρόπο. Βασικό στοιχείο σε αυτό είναι οι αληθινοί φίλοι. Άνθρωποι που σ’ αγαπούν και κατανοούν τον αγώνα σου να μείνεις αγνός. Σε στηρίζουν στην εγκράτειά σου και είναι εκεί όποτε τους χρειαστείς, να σε «σηκώσουν». Δεν είναι όλα τόσο πλασματικά όσο ακούγονται. Υπάρχουν άνθρωποι που σε αναζητούν. Η αρχή μιας καλής σχέσης είναι τα κοινά ενδιαφέροντα, όπως διάφορα hobbies, δραστηριότητες, αθλήματα, εθελοντισμός κ.λπ. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποφεύγουμε την κοινωνική απομόνωση. Η συναναστροφή μας με άλλους ανθρώπους είναι αυτή που θα μας κρατήσει ζωντανούς και δραστήριους σωματικά και πνευματικά. Φυσικά, να μην ξεχνάμε την πίστη μας. Ο Χριστός είναι εδώ, πάντα διαθέσιμος σύντροφος. Μπορεί και θέλει να καλύψει το κενό που νιώθουμε. Αρκεί να Του το επιτρέψουμε. Να Του χτυπήσουμε την πόρτα. Ας πιστέψουμε σε Αυτόν κι ας Του δώσουμε μια ευκαιρία.
Η συντροφικότητα είναι ανάγκη όλων και την αξίζουμε. Εγώ τουλάχιστον αυτό έχω ανάγκη. Το θέμα είναι να πιστέψουμε πως δεν βρίσκεται μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες να τη βρουν.
Καλό αγώνα σε όλους!
4 Απαντήσεις
Πέτρο, καλή χρονιά. Ευχαριστούμε για τη νεανική σου ματιά σε έναν προβληματισμό που απασχολεί όλες τις ηλικίες. Το κείμενό σου μου θύμισε τα λόγια του Ed Shaw:
Εύχομαι με τη χάρη του Θεού να βρεις αυτή τη συντροφικότητα, τόσο εσύ όσο και όλοι μας.
Μπράβο Πέτρο. Πολύ ωραίες σκέψεις. Να προσθέσω μόνο ότι είναι άλλο πράγμα η ανάγκη μας για συντροφικότητα και άλλο η επιθυμία για σεξ. Αυτά τα δύο είναι διαφορετικά και το ένα δεν αναπληρώνει το άλλο. Ας το θυμόμαστε για να μην παίρνουμε το λάθος “φάρμακο” όταν διψάμε για συντροφικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι σκέψεις μου περνάνε μερικές φορές από το μυαλό, μπορώ να πω πως έχω περάσει από το στάδιο του νιώθω “μονος” ή τελικά αν θα υπάρξει ποτέ ο κατάλληλος άνθρωπος για εμένα, αυτό που έχω να πω είναι πως βεβαίως είναι σημαντικοί οι φίλοι και οι παρέες μας και μας βοηθάνε σε πολλά θέματα της καθημερινής μας ζωής αλλά αισθάνομαι ότι πρέπει να σας πω πως όταν σκέφτομαι ότι ο υπάρχει ολόκληρη στρατιά από Αγιους , ο Χριστός η Παναγία μας μόνο αυτούς να σκεφτώ αμέσως το αίσθημα της μοναξιάς μου φεύγει, δλδ νιώθω ότι δεν θα είμαι πραγματικά ποτέ μόνος όταν έχω δίπλα μου όλη την Ουρανια Οικογενεια μας !!
Στην ζωή μου πραγματική χαρά έχω νιώσει μόνο με ανθρώπους που είναι κοντά στο Θεό. Με ανθρώπους που αγωνίζονται πνευματικά αφού έχουν κατανοήσει το βαθύτερο νόημα της ζωής, την ματαιότητα του υλικού κόσμου. Μόνο σε αυτούς τους ανθρώπους βλέπεις πάνω τους αληθινή χαρά, ελπίδα, σωστή σκέψη, αγαθούς λογισμούς, πραγματικό ενδιαφέρον, αγάπη … τα πάντα, όσα και στο μετρό που έχουν δοθεί από το Θεό ανάλογα με την διάθεση του κάθε ατόμου.
Στην πράξη πιστεύω πως κάθε άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος του. Όλα τα ενδιάμεσα είναι σχετικά, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες κλπ. Η μόνη σταθερή βάση σε όλη την ύπαρξή μας από εδώ και στην αιωνιότητα είναι ο Θεός και σε αυτόν πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε προσκολλημένοι για να είμαστε καλά. Αυτά φυσικά ισχύουν για κάθε άνθρωπο, χωρίς καμία διάκριση.
Νομίζω ότι όσο πιο κοντά είσαι στο Θεό, τόσο μικρότερη είναι η επιθυμία σου να είσαι κοντά στον κόσμο χωρίς να σημαίνει τίποτα το αρνητικό αυτό. Όσο περισσότερο κοντά είμαστε στο Θεό, την αγάπη που παίρνουμε θέλουμε να τη μεταδίδουμε και έτσι δεν αναζητούμε να γεμίσουμε την ψυχή μας από τον κόσμο, αλλά γινόμαστε ευεργέτες του κόσμου με ότι καλό μας έχει δώσει απλόχερα και δωρεάν ο Θεός. Κοντά στο Θεό όλα μεταμορφώνονται, η αδυναμία γίνεται δύναμη, η άγνοια γίνεται γνώση. Είναι θαύματα αυτά.