Η πιο σκοτεινή ώρα είναι πριν την αυγή

“Αυτός που μπορεί να κραυγάζει μέσα από την άβυσσο δεν είναι στον πάτο της αβύσσου. Η ίδια η κραυγή του τον ανεβάζει” – άγιος Αυγουστίνος

Όταν η ζωή παίρνει το πιο σκοτεινό της χρώμα, όταν υποκύπτουμε στο πιο αδύναμο κομμάτι του εαυτού μας, όταν φαίνεται πως έχουμε πάρει όλες τις λάθος αποφάσεις, όταν μοιάζει να είμαστε σε αδιέξοδο και δεν έχουμε πουθενά αλλού να στραφούμε, όταν ο κόσμος καταρρέει τριγύρω μας – σ’ αυτές τις στιγμές, ο Κύριος είναι πιο κοντά μας και εμείς είμαστε πιο κοντά στην αληθινή και διαρκή σωτηρία απ’ ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε. Φερ’ ειπείν, η μέρα που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με έσωσε από την κόλαση των βασανιστηρίων μου, ήταν πιθανόν η στιγμή της μεγαλύτερης και χειρότερης στέρησής μου. Ανασκοπικά, δεν υπήρχε τίποτε εξαιρετικό ως προς το ξεκίνημα εκείνης της ημέρας. Πήγαινα στη δουλειά μου ως συνήθως, ξεχνώντας μάλλον πόσο αρρωστημένα και διεστραμμένα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για μένα. Γιατί, σ’ εκείνη τη φάση, ένιωθα τόσο άνετα με κάθε μορφής σεξουαλική ακρότητα και βία, που δε θεωρούσα αυτές τις πράξεις καθόλου διαφορετικές από το φαγητό ή τον ύπνο. Ήταν απλά μέρος των συνηθισμένων βιολογικών μου λειτουργιών. Επομένως, δεν ήταν του χαρακτήρος μου να φέρω αντιρρήσεις, όταν εμφανίστηκε η ευκαιρία να πάρω μέρος σε ένα ακραίο φετιχιστικό “gay” πάρτι. Μόνο, βαθιά μέσα μου, γνώριζα ότι πέθαινα. Είχα περάσει πάνω από μια δεκαετία μέσα στον “gay” κόσμο. Είχα γνωρίσει στιγμές χαράς, επικοινωνώντας με φίλους που γνώριζα και με εκτιμούσαν, αλλά είχα επίσης βιώσει έντονες περιόδους ατελείωτης λύπης και τύψεων, βλέποντας τους φίλους μου αυτούς να υποκύπτουν στο AIDS, την κατάθλιψη και τις εξαρτήσεις, χωρίς να μπορώ ποτέ να βρω σταθερή συντροφιά, υποφέροντας από μια ποικίλη και διαρκώς αυξανόμενη σειρά σωματικών ασθενειών. Αν και συνέχιζα να πιστεύω πλήρως στο “gay” ψέμα, υποσυνείδητα γνώριζα ότι τα πράγματα δεν επρόκειτο ποτέ να βελτιωθούν., Έτσι, αποφάσισα να συμμετάσχω στο “πάρτι”, όσο απελπιστικό κι αν ήταν – αυτή ήταν πράγματι η τελευταία μου απόπειρα να ξεφύγω από την άσχημη πραγματικότητα που είχα οδηγήσει τη ζωή μου.

Αφού τελείωσαν όλα, σχεδόν αμέσως αρρώστησα. Δε με εξέπληξε αυτό, επειδή πράγματι ήλπιζα να πεθάνω ή να σκοτωθώ (τελείως συμπτωματικά) εκείνη τη νύχτα – κάτι που δε συνέβη. Ανόητα φανταζόμουν το θάνατο απλά ως ένα ήσυχο μέρος ανάπαυσης, όπου απλά θα βυθιζόμουν στη λήθη. Ωστόσο, σφίχτηκα από το φόβο. Τώρα που ο θάνατος γινόταν κάτι απτό και όχι απλά μια σκέψη, ήμουν τρομοκρατημένος, επειδή συνειδητοποιούσα ότι δεν υπήρχε τίποτα μπροστά μου παρά μια ατέλειωτη σκοτεινή σήραγγα. Τότε, φαντάστηκα ότι ο θάνατος θα ήταν ακριβώς σαν τη ζωή μου: απελπιστικός, μοναχικός και ανεξέλεγκτα τρομακτικός. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ένα κύμα απελπισίας με τύλιξε σαν κρύο υγρό σάβανο. Ασφυκτιούσα μέσα στην κακία και ενστικτωδώς πανικοβλήθηκα. Η μητέρα μου, που ήταν στο προσκέφαλό μου στο νοσοκομείο, άρχισε να προσεύχεται. Πώς τολμά να κάνει κάτι τέτοιο; σκέφτηκα. Από τότε, μόνο βλασφημίες γέμιζαν το μυαλό και το στόμα μου. Αλλά το μίσος μου έκανε το κάλυμμα της καταδίκης που είχε σωρευτεί πάνω στο στήθος μου να φαίνεται ακόμη πιο βαρύ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, συνειδητοποίησα κάπως ότι η μηδαμινότητα του θανάτου, αυτός ο ατέρμονος ύπνος που μπορούσα θεωρητικά να αποδεχθώ, μετατρεπόταν στην πραγματικότητα σε κόλαση! Χωρίς προειδοποίηση, και χωρίς ποτέ να μπορέσω να καταλάβω γιατί το έκανα, φώναξα το όνομα του Ιησού, Τον ικέτευσα να με σώσει και, πολύ γρήγορα, έκανε ακριβώς αυτό. Και, αντίθετα με όλη σχεδόν τη ζωή μου, αυτή η πράξη του ελέους ήταν εντελώς μη θεαματική. Απλά υπήρξε.

Καθώς η ψυχή συνεχίζει να βυθίζεται πιο βαθιά μέσα στην άβυσσο της μηδαμινότητας και της ανάγκης, ο Θεός χρησιμοποιεί την παντοδυναμία Του για να την εξυψώσει. Αν υπάρχει μια πραγματικά ευτυχισμένη ψυχή πάνω στη γη, αυτή μπορεί να είναι μόνο μια πραγματικά ταπεινή ψυχή. Αρχικά, η φιλαυτία μας υποφέρει πάρα πολύ εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλά αφού η ψυχή αγωνιστεί θαρραλέα, ο Θεός τής δίνει πολύ φως για να δει πόσο ελεεινά και απατηλά είναι όλα.

Ο Θεός μπορεί να εργαστεί πολύ γρήγορα στη ζωή μας – αν Του το επιτρέψουμε. Μου φαίνεται ακόμη παράξενο ότι μέσα σε λίγες ώρες από ένας δαιμονικός gay συνοδός, που χρησιμοποιούνταν σαν ανθρώπινη τουαλέτα, έγινα πιστός του Χριστού. Από τα μεγαλύτερα σκοτάδια όλων των αφάνταστων κόσμων, οδηγήθηκα να επιλέξω το Φως της Ελπίδας. Όμως, για πολλούς, νομίζω ότι αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο μάς φτάνει ο Θεός: μέσα στην απελπισία βλέπουμε ότι η σωτηρία είναι προσιτή, μέσα στην ανωμαλία βλέπουμε ότι μπορούμε να ξαναγεννηθούμε, και μέσα στη σύγχυση βλέπουμε ότι ο Κύριος θα μας δώσει διαύγεια. Πώς συμβαίνει αυτό; Αναπόσπαστο κομμάτι της αληθινής μετάνοιας είναι η ταπεινοφροσύνη. Ανάλογα με την σκληρότητα της καρδιάς μας, κάποιοι εξ ημών θα ωθήσουμε τον εαυτό μας στα άκρα της κολάσεως, πριν προλάβει μια σταλιά ταπεινοφροσύνης να εμφανιστεί στην ύπαρξή μας. Ήμουν ένας από αυτούς τους υπερήφανους, πεισματάρηδες και εντελώς ξεροκέφαλους ανθρώπους: όσο χειροτέρευαν τα πράγματα για μένα στην “gay” ζωή, δε θα τα παρατούσα. Συνήθως απλά θα προσπαθούσα κάτι άλλο. Όταν δεν απέδιδε το μπαρ, θα δοκίμαζα τη “μονογαμία”, όταν αυτή αποτύγχανε θα επέστρεψα στα μπαρ και θα προσπαθούσα περισσότερο. Ίσως να μην ήμουν αρκετά “gay”: όταν μου ερχόταν αυτή η σκέψη, θα προσπαθούσα ακόμη περισσότερο και θα γινόμουν εντελώς μια “gay” πόρνη – εξερευνώντας κάθε σεξουαλική οδό που ήταν διαθέσιμη. Ωστόσο, πάντα κατέληγα σε αδιέξοδο, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι κάνω λάθος. Αυτό που τελικά με βοήθησε να το κάνω ήταν ότι έπιασα πάτο. Αυτή είναι ακριβώς η ορολογία που χρησιμοποιείται από τους ψυχολόγους, για να αναφερθούν στο στάδιο κρίσης των υψηλά λειτουργικών αλκοολικών. Και από αυτή την άποψη, θεωρώ ότι η θεωρία του “πάτου”, που εξηγεί πώς, γιατί και πότε φτάνουν πολλοί αλκοολικοί στο σημείο να ζητήσουν τελικά θεραπεία, είναι κρίσιμη για την εξέταση της ομοφυλοφιλίας Επειδή, ως επί το πλείστον, οι ομοφυλόφιλοι είναι “υψηλά λειτουργικοί” εξαρτημένοι – από την άποψη ότι κατά τα άλλα ζουν εξωτερικά επιτυχημένες ζωές, φαίνονται χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι συγγενείς και φίλοι υπερασπίζονται συχνά με επιθετικό τρόπο τις ζωές και τις επιλογές των αγαπημένων τους, επειδή, από τα έξω, τούς φαίνεται ότι το “gay” πρόσωπο είναι εντελώς ισορροπημένο και υγιές. Μόνο που παντού μέσα στην ανδρική ομοσεξουαλική κοινότητα, ακόμη και μέσα στα φανταστικά ασφαλή όρια της “gay” μονογαμίας, υπάρχει το συνεχιζόμενο φάσμα των ασθενειών, των ναρκωτικών και της κατάθλιψης, που τελικά τους πιάνει όλους. Δυστυχώς, λόγω της κοινωνικής και πολιτισμικής πίεσης να παραμείνει κανείς “gay”, και κυρίως επειδή οι αντιτιθέμενοι κοινωνικοί θεσμοί και ειδικά η Εκκλησία αποτυγχάνει συχνά να προσφέρει κάποια εναλλακτική στην μεγαλόφωνη και σχεδόν εκκωφαντική κραυγή ότι το να ‘σαι “gay” είναι καλό, αν όχι ένας προτιμητέος προσανατολισμός, αυτοί που κάποιες φορές περνούν ένα στάδιο κρίσης απλά το θεωρούν ως ένα ακόμη τράνταγμα στο δρόμο της ζωής, παρά ως ένα σημάδι ότι ίσως η “gay” ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Για εκείνους που είχαν μια θρησκευτική αγωγή στην οποία μπορούν να επιστρέψουν, ή ακόμη καλύτερα έναν γενναίο και πεισματάρικα αξιόπιστο Χριστιανό φίλο, που, όταν όλοι οι άλλοι συνθηκολόγησαν και υποστήριξαν κάθε τι “gay”, αυτός έμεινε σταθερός και παρέμεινε κάπως απόμακρος – αυτός είναι το πρόσωπο, που στο μέσο της κρίσης μπορεί ο ομοφυλόφιλος να στραφεί αναζητώντας σταθερότητα και την Αλήθεια. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της στροφής για βοήθεια προς το Θεό, ή προς ένα άλλο πρόσωπο, είναι η συνειδητοποίηση των λαθών μας, κάτι που ονομάζω μάθημα ταπείνωσης. Είναι σ’ αυτές τις χειρότερες στιγμές εξευτελισμού και φανερής ήττας που ο Κύριος θα νικήσει και θα μας ανυψώσει. Επειδή, όταν πέφτουμε, ο διάβολος δε θα ήθελε τίποτε άλλο από το να μείνουμε εκεί βουλιάζοντας στον ιδρώτα και τα περιττώματά μας. Τότε θα μας έχει χτυπήσει τόσο πολύ που απλά δεν μπορούμε να σηκωθούμε. Ωστόσο, όπως ο Χριστός, που επανειλημμένως σκόνταψε και έπεσε στη γη, καθώς πορευόταν προς την τελική Του δόξα στο Γολγοθά, έτσι κι εμείς μπορούμε να κάνουμε την πτώση είτε το τέλος είτε το ξεκίνημά μας. Γι’ αυτό, όταν νιώθεις ότι όλα καταρρέουν γύρω σου, ότι δεν έχεις έλεγχο στα πάθη σου, ότι όλα μοιάζουν χαμένα, τότε ναι, συμβαίνει ακριβώς αυτό: ο Θεός σε απαλλάσσει από τις ψευδαισθήσεις σου, γιατί ο παλιός κόσμος και ο παλιός σακατεμένος και εγωιστής εαυτός σου ξεθωριάζει.

“Kαὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ’ αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ’ αὐτῶν ἔσται,

καὶ ἐξαλείψει ἀπ’ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον” (Αποκάλυψη 21:3-4).

Joseph Sciambra