Χωράνε οι gay στον Παράδεισο;

Καλή ερώτηση! Μάλλον θα αναρωτιέσαι: “Μπορείς να πας στον Παράδεισο, αν βιώνεις ομόφυλες έλξεις;” Αν όντως εννοείς αυτό, τότε η απάντηση είναι “ναι” και δεν έχει καμία διαφορά από την ερώτηση “Μπορείς να πας στον Παράδεισο, αν βιώνεις ετερόφυλες έλξεις;”. Αυτό συμβαίνει επειδή η μόνη μεταβλητή είναι απλά οι έλξεις που βιώνουμε, χωρίς συγκεκριμένα να έχουμε επιλέξει να τις βιώσουμε. Και επειδή δεν έχουμε επιλέξει συγκεκριμένα τις έλξεις μας (ανεξαρτήτως του ποιες είναι), γνωρίζουμε ότι η ύπαρξη των έλξεών μας δεν είναι καθ’ εαυτή “τετελεσμένη αμαρτία”.

Τούτου λεχθέντος, δε σημαίνει ότι πρέπει να υπερηφανευόμαστε για τη σεξουαλικότητά μας και ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να ταυτιζόμαστε με αυτή την απλή πτυχή του εαυτού μας (η υπερηφάνεια από μόνη της είναι αμαρτία, γιατί είναι η αποθέωση του εαυτού, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την αρετή της ταπείνωσης). Απλά σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τις έλξεις μας ή τις ροπές μας όπως είναι, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πολλά περισσότερα από τη σεξουαλικότητά μας και ότι, ακόμη και αν βιώνουμε ομόφυλες έλξεις, έχουμε και πάλι έναν πολύ σημαντικό ρόλο να παίξουμε στο σχέδιο του Θεού… και αυτός ο ρόλος είναι να αγωνιστούμε να αποτελέσουμε μιμητές του Χριστού (μεταξύ άλλων και στις αρετές της αγνότητας και της ταπείνωσης). Αυτή δεν είναι μια ειδική μεταχείριση αποκλειστικά για τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα (αυτούς δηλαδή που βιώνουν ομόφυλες έλξεις), αλλά μάλλον είναι μία κλήση για όλους.

Αν με ρωτάς αν κάποιος μπορεί να πάει στον Παράδεισο, όταν θεληματικά, εξ επιλογής, ταυτίζεται και αυτοπροσδιορίζεται με βάση τις σεξουαλικές έλξεις και ροπές του, τότε πρέπει να εξετάσουμε το αντικείμενο της συγκεκριμένης επιλογής και το πού τοποθετείται μέσα σε αυτή τη συγκεκριμένη επιλογή του αυτοπροσδιορισμού μας η σχέση μας με το Θεό. Βάζουμε τη σεξουαλικότητά μας πάνω από τη σχέση μας με το Θεό; Ή βάζουμε τη σχέση μας με το Θεό πάνω από τη σεξουαλικότητά μας;

Να θυμάστε, η σεξουαλικότητά μας είναι απλά μία πτυχή του ποιοι είμαστε (μια πολύ σημαντική πτυχή), και καθώς εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος της πεπερασμένης δημιουργίας, αυτό σημαίνει ότι η σεξουαλικότητά μας είναι επίσης μέρος της πεπερασμένης δημιουργίας. Ωστόσο, ο Δημιουργός του σύμπαντος είναι μεγαλύτερος από όλα όσα είναι πεπερασμένα (δηλαδή από τα πάντα στο σύμπαν, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του σύμπαντος). Καθώς γνωρίζουμε, ότι “το άπειρο” είναι μεγαλύτερο από το “πεπερασμένο’, το να θέσουμε τη σχέση μας με το Θεό (που είναι άπειρος) πάνω από τη σεξουαλικότητά μας (που είναι πεπερασμένη) ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα αυτοπροσδιοριστούμε, δεν είναι απλά κάτι που καλούμαστε να το κάνουμε, επειδή “μας το λέει η Εκκλησία”, αλλά είναι μάλλον κάτι που πρέπει να κάνουμε για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με την αλήθεια. Άρα, αν τοποθετήσουμε το Θεό πάνω από τη σεξουαλικότητά μας, τότε εκφράζουμε ένα μεγαλύτερο βαθμό αλήθειας και ειλικρίνειας απέναντι στον εαυτό μας, καθώς αποδεχόμαστε τη λογική αλήθεια πως το άπειρο είναι μεγαλύτερο από το πεπερασμένο, ή ότι “αυτό που δεν τελειώνει ποτέ” είναι σπουδαιότερο από “αυτό που τελειώνει”.

Έτσι τελικά, έχει μεγαλύτερη σημασία το πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε και βλέπουμε τον εαυτό μας, γιατί ανεξάρτητα από τις έλξεις ή τις ροπές μας, έχουμε όλοι την ικανότητα να επιλέξουμε συγκεκριμένα να θέσουμε τον άπειρο Θεό πάνω από την πεπερασμένη φύση. Ή το αντίθετο.

Τώρα, για να απαντήσω το κύριο μέρος της ερώτησης “χωράνε οι gay στον Παράδεισο;”: Μόνο ο Θεός ξέρει τι βρίσκεται στην καρδιά σου, και πρέπει να θυμόμαστε ότι η πίστη μας είναι ένα ταξίδι. Δεν υπάρχει λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνεις για να πας στον Παράδεισο, εκτός από το εξής ένα πράγμα: να αγωνίζεσαι να βάζεις το Θεό πρώτο στη ζωή σου σε όλα. Δηλαδή να αγωνίζεσαι να ζεις σε αυτόν τον κόσμο, αλλά να μην είσαι προϊόν αυτού του κόσμου. Ο Δημιουργός των ψυχών μας, ο Θεός, μας προσκαλεί στο ταξίδι προς τον Ουρανό, που είναι μια απείρως μεγαλύτερη ανταμοιβή από οτιδήποτε μπορούμε να πετύχουμε και να βιώσουμε εδώ στη γη. Γιατί; Επειδή ο Παράδεισος είναι το μέρος του Θεού – εκεί όπου ζεις με τον Άπειρο (και ολοκληρώνεσαι στον άπειρο βαθμό), αντί να μένεις κολλημένος στον κόσμο και να ζητάς ολοκλήρωση από τα πεπερασμένα, από τα πράγματα που θα τελειώσουν.

Κανείς μας δεν έχει εγγύηση ότι θα πάει στον Παράδεισο, αλλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αγωνιζόμαστε να κερδίσουμε την αλήθεια και να υπερασπιστούμε ό,τι είναι αληθινό, ώστε να μπορούμε να ζήσουμε τις ζωές μας σε συμφωνία με ό,τι είναι αληθινό. Συνήθως, αυτό θα μας οδηγεί να πηγαίνουμε αντίθετα με την κίνηση του κόσμου, που βασικά σου λέει “κάνε ό,τι γουστάρεις” και “είσαι το μόνο πρόσωπο που χρειάζεσαι”. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια χαρούμενη ζωή σε πλήρη απομόνωση – χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο, για να περπατήσουμε μαζί σ’ αυτό το δρόμο -, ειδικά όταν όλη η πίεση μάς ωθεί να γυρίσουμε πίσω. Είμαστε ικανοί να επιλέξουμε συγκεκριμένα να περιπατήσουμε μαζί προς μία βαθύτερη σχέση με τον Κύριο, και ο Κύριος θα είναι ο κριτής της καρδιάς σου. Αλλά μην ξεχνάς, επειδή είναι άπειρος, η αγάπη Του για σένα είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε αμαρτία μπορεί να έχεις κάνει – γι’ αυτό, σε παρακαλώ, μην πιαστείς στην ιδέα ότι ο Κύριος και Θεός δε θα μπορέσει ποτέ να σε αγαπήσει εξ αιτίας κάτι που έκανες, ή εξαιτίας κάτι που βίωσες.

Επομένως, θα πάμε στον Παράδεισο; Δεν ξέρω, αλλά ξέρω ότι το να επιδιώκεις να εγκολπωθείς το Χριστό είναι στο σωστό δρόμο, γιατί έτσι βάζουμε το Θεό πάνω από τον εαυτό μας. Κάπου στον Ουρανό, φίλε μου, έχει ετοιμαστεί μια θέση για σένα. Σήκω πάνω, αγωνίσου και κάνε check-in, για να μην την αφήσεις άδεια.