Οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι ξεκάθαροι σχετικά με την επικινδυνότητα της αυτοέκθεσής μας στο αντικείμενο της εμπαθούς επιθυμίας μας. Κάποιες καλοπροαίρετες, αλλά παραπλανητικές κλινικές και ποιμαντικές προσεγγίσεις για τη θεραπεία του ομοφυλοφιλικού προσανατολισμού προτείνουν τη σύναψη στενών φιλικών σχέσεων με ομόφυλους. Οι προσεγγίσεις αυτές έρχονται σε αντίθεση με τη σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας και την επιστημονική ερευνητική ψυχολογία.
Μιλώντας για το ετεροφυλοφιλικό παράδειγμα, ο άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός αναφέρει ότι:
Ο τρόπος για να φυλάμε την καρδιά μας είναι να απορρίπτουμε στη στιγμή από το μυαλό μας κάθε δαιμονικής εμπνεύσεως ανάμνηση των γυναικών – ακόμη και της μητέρας μας ή της αδελφής ή οποιασδήποτε άλλης ευσεβούς γυναίκας, μήπως και ο νους, αφού σταθεί στις αναμνήσεις αυτές για πολλή ώρα, ριχτεί απρόσεκτα από τον απατεώνα διάβολο σε εξευτελιστικές και ολέθριες σκέψεις.
Οι εντολές, που έδωσε ο Θεός στον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, τού έλεγαν να είναι σε επιφυλακή έναντια στην κεφαλή του φιδιού (Γενεσ. γ΄ 15), δηλαδή ενάντια και στον πρώτο υπαινιγμό των ολέθριων σκέψεων, μέσω των οποίων ο όφις προσπαθεί να παρεισφρήσει στην ψυχή μας. Αν δεν επιτρέψουμε την είσοδο στην κεφαλή του φιδιού, που είναι η πρόκληση της σκέψης, δε θα επιτρέψουμε και στο υπόλοιπο σώμα του να εισέλθει, δηλαδή, τη συγκατάθεση στη σαρκική ηδονή την οποία προτείνει η σκέψη και έτσι εξευτελίζει το μυαλό με την ίδια την αθέμιτη πράξη (Φιλοκαλία Ι).
Ο μοναστικός κανόνας του αγίου Ιωσήφ Βολότσκυ εφιστά την προσοχή στους ομοφυλοφιλικούς πειρασμούς, όπως περιγράφεται στις διατάξεις, που όριζαν τη διοίκηση των μοναστηριών. Φερ’ ειπείν, ένας κανόνας λέει: «…δεν αρμόζει στα αγόρια που δεν έχουν έχουν ακόμη γένια να ζουν στο μοναστήρι, για οποιαδήποτε αιτία». Πρόκειται σαφώς για την αναγνώριση, ότι μερικοί μοναχοί πάλευαν με την ομοφυλοφιλική επιθυμία. Αποκλείοντας τα νεαρά αγόρια από τη μοναστηριακή ζωή, ο πειρασμός θα ήταν ευκολότερο να αντιμετωπιστεί. Άλλες συμβουλές λένε:
«Αν θέλουμε να σωθούμε, ας απομακρυνθούμε από αυτούς, όπως από τη φωτιά. Ας μη συναντιόμαστε μαζί τους σε σπίτι ή σε μέρος, όπου δε μας βλέπει κανείς. Ας καθόμαστε μακριά τους στα παγκάκια … μήπως τρόπον τινά βλέποντας τα πρόσωπά τους, δεχτούμε το σπόρο της λαγνείας από τον Αντίδικο … Ας μην πιστεύουμε στις απατηλές σκέψεις, που μας λένε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Ο άγιος Εφραίμ έγραψε ότι “είναι μεγάλη καταστροφή για τα αγόρια να ζουν σε κοινόβιο. Ακόμη και αν συζητάμε μαζί τους για την αγνότητα, η καρδιά μας δέχεται τη λαβωματια” (Βολότσκυ, Ενάτη Ομιλία).
Το 1950 οι συμπεριφοριστές ψυχολόγοι ανέπτυξαν την “Καμπύλη της Προσέγγισης“, που μετρούσε τη δύναμη της έλξης μέσω της διέγερσης. Αυτή η τεχνική αναπαράγει τη γνώση των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας, για την οποία μιλήσαμε παραπάνω. Η βασική της αρχή συμπεραίνει ότι όσο πιο κοντά βρίσκεται κανείς στο αντικείμενο του πόθου του, τόσο πιο ισχυρό είναι το επίπεδο της έλξης. Ακόμη, τα επίπεδα της ορμής (δηλαδή της έντασης της διέγερσης) αυξάνουν τη δύναμη της έλξης (Dollard and Miller, 1950). Τα σεξουαλικά ερεθίσματα όχι μόνο προκαλούν διέγερση, αλλά επίσης το επίπεδο της διέγερσης αυξάνει τη συνακόλουθη έλξη των υπονοουμένων, δημιουργώντας έναν ολέθριο φαύλο κύκλο.
Του π. Γεωργίου Μορέλλι
