Στην Αμερική υπάρχουν προτεσταντικές “εκκλησίες” που τρέφουν μεγάλη περιφρόνηση για τους ομοφυλόφιλους. Φαντάζονται πως μπορούν να οδηγήσουν τον κόσμο στο Χριστό, συμπεριφερόμενοι σε αυτούς με κακία, αντί με συμπόνια. Όμως το Ευαγγέλιο είναι ευαγγέλιο αγάπης και όχι μίσους.
Από την άλλη άκρη του φάσματος, υπάρχουν κάποιες ομολογίες που συνηγορούν υπέρ του ομοφυλοφιλικού τρόπου ζωής, ενώ αυτοαποκαλούνται χριστιανικές. Η επισκοπαλιανή εκκλησία και άλλες ομολογίες έχουν εγκαταλείψει ό,τι είχε τις ρίζες του στον ιστορικό Χριστιανισμό, και ευλογούν αυτό που το ευαγγέλιο με σαφήνεια αποκαλεί αμαρτία.
Η στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσα στην πλούσια σοφία της, έχει αποφύγει και τα δύο άκρα. Η ομοφυλοφιλία καταγγέλεται ως αμαρτωλή, και αυτό είναι σωστό. Αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία δε συγχωρεί τη βία ή την απόρριψη προς αυτούς που παλεύουν με ομοφυλοφιλικούς πειρασμούς. Μέσα σ’ αυτό το σύγχρονο χάλι, που τόσες πολλές προτεσταντικές ομολογίες νιώθουν την ανάγκη να λάβουν μια ακραία θέση, η Ορθοδοξία παραμένει ένα καταφύγιο της λογικής, ριζωμένο στην αρχαία Χριστιανική παράδοση.
Ως κάποιος που νιώθει έλξη προς άτομα του ίδιου φύλου, και ως βαπτισμένος και πιστός Ορθόδοξος, αισθάνομαι τον εαυτό μου σε μια πνευματική διελκυστίνδα. Η σοφία του κόσμου απλώνει το χέρι της για να με ξελογιάσει και με προσκαλεί να βυθιστώ και να ζήσω αυτό τον τρόπο ζωής. Η πίστη μου και η Εκκλησία μου, ωστόσο, στέκεται σταθερή στην πεποίθηση ότι η gay ζωή δεν είναι ούτε φυσιολογική, ούτε υγιής, ούτε ευάρεστη στο Θεό.
Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας καταναγκασμός ούτε από τον κόσμο ούτε από το Θεό. Οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε στη μοίρα. Έχω ελεύθερη θέληση, όπως και όλοι οι άλλοι αμαρτωλοί. Μπορώ να αποφασίσω αν θα ζήσω με τον τρόπο μου ή με τον τρόπο του Θεού. Ο αγώνας μου, εν πολλοίς, δεν είναι διαφορετικός από ό,τι ενός αλκοολικού, ή ενός εξαρτημένου τζογαδόρου, ή ενός παντρεμένου άνδρα που πειράζεται από άλλες γυναίκες. Ή παλεύουμε για να ξεπεράσουμε αυτές τις αμαρτίες, ή όχι. Όποια επιλογή και να κάνουμε, θα δώσουμε λόγο γι’ αυτήν, όταν σταθούμε μπροστά στον τρομερό βήμα της Κρίσεως.
Η εμπειρία μου από τη gay ζωή
Καταρχήν, είχα επιλέξει να αποβάλλω τους ενδοιασμούς μου και να ακολουθήσω μια ζωή βασισμένη στις ομοφυλοφιλικές μου τάσεις. Σύχναζα στα μπαρ, έκανα παρέα με κάποιους ενεργά ομοφυλόφιλους, και ανέπτυξα ένα έντονο μίσος για οποιονδήποτε εξελάμβανα ως “ομοφοβικό”.
Θλιμμένος και μπερδεμένος άφηνα τα μπαρ με μια βαθιά αίσθηση κενού. Έβρισκα ότι απλά δεν κολλούσα μέσα σ’ εκείνο το πλήθος των ανθρώπων, οι οποίοι ήταν τόσο περήφανοι που ήταν gay. Σίγουρα, έπρεπε να υπάρχει κάτι που θα με γεμίζει περισσότερο από μια ζωή βασισμένη στο σεξουαλικό προσανατολισμό, τις σημαίες του ουράνιου τόξου και το σεξ. Έβρισκα ότι η gay κοινότητα είναι ανώριμη, ρηχή, και είχε εμμονές με την εξωτερική εμφάνιση και άλλα εγκόσμια πράγματα. Εν ολίγοις, μια ζωή, που τα gay βιβλία και περιοδικά μού είχαν πει ότι ήταν τόσο ικανοποιητική, ήταν στην πραγματικότητα μάλλον μίζερη και καταθλιπτική – για να μην πω επιζήμια πνευματικά, συναισθηματικά, αλλά και σωματικά.
Αλλάζοντας και υπομένοντας
Σε ένα πρώιμο στάδιο της ζωής μου, πίστευα ότι μπορούσα να αλλάξω τον προσανατολισμό μου, ότι ο Θεός θα απαντούσε στις προσευχές μου και θα με έκανε ετεροφυλόφιλο. Πολλές “ex-gay” ομολογίες, που είναι κυρίως προτεσταντικές, υποστηρίζουν ότι οι θεραπείες μεταστροφής μπορούν επιτυχώς να αλλάξουν το σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, από ομοφυλοφιλικό σε ετεροφυλοφιλικό. Έχω τις αμφιβολίες μου για αυτό.
Νιώθω ότι μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι υγιής. Αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι ο Απόστολος Παύλος υπέφερε από ένα “αγκάθι στη σάρκα” του. Ικέτεψε τον Κύριο να του το πάρει, αλλά ο Χριστός τού απάντησε:
“σου αρκεί η χάρις Μου. Γιατί η δύναμή Μου αναδεικνύεται τέλεια μέσα από την αδυναμία” (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9).
Ο Παύλος λέει παρακάτω:
“Γι’ αυτό και χαίρομαι με τις ασθένειες, με τις ύβρεις, τις ανάγκες, τους διωγμούς, τις στεναχώριες για χάρη του Χριστού. Γιατί όταν είμαι αδύναμος, τότε είμαι δυνατός” (Β΄ Κορ. ιβ΄ 10).
Αναρωτιέμαι μήπως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσω τη δική μου ασθένεια, τις ομοφυλοφιλικές μου έλξεις. Πολλές φορές έχω ικετέψει το Θεό να μου αλλάξει το σεξουαλικό προσανατολισμό, να μου βγάλει αυτό το “αγκάθι”. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, για τη σωτηρία μου, είναι ένα σταυρός που πρέπει να σηκώσω, και πιθανόν να παλεύω μ’ αυτό το θέμα σ’ όλη μου τη ζωή.
Ζώντας τη χριστιανική ζωή
Νομίζω, ότι ο στόχος για τους Χριστιανούς -ειδικά τους Ορθόδοξους Χριστιανούς- που παλεύουν με την ομοφυλοφιλία, πρέπει αντί για την αλλαγή του σεξουαλικού προσανατολισμού να είναι η αγνότητα. Αντί να προσευχόμαστε “Κύριε, κάνε με straight”, θα έπρεπε να προσευχόμαστε “Κύριε, ελέησέ με τον αμαρτωλό”.
Είμαι ευγνώμων που ανήκω σε μια Εκκλησία που δε φοβάται να ομολογήσει την αγιογραφική ηθική. Είμαι επίσης ευγνώμων που η Εκκλησία καταδικάζει την εγκληματική κακοποίηση των ομοφυλοφίλων. Η Εκκλησία μού συμπεριφέρεται, όπως όλους τους ανθρώπους, ως πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού, ως κάποιον που χρειάζεται μετάνοια και επιστροφή στο Χριστό και αγώνα για τη σωτηρία του.
-Ένας Αμερικανός ομοφυλόφιλος
