Απάντηση: Το δικαίωμά μας να αυτοπροσδιοριζόμαστε

Σήμερα το πρωί, στα κεντρικά του Ομοφυλοφιλία.gr, σήμανε συναγερμός! Η ηλεκτρονική εφημερίδα LIFO είχε μόλις δημοσιεύσει ένα άρθρο-αφιέρωμα στον ταπεινό μας ιστότοπο. Ταυτόχρονα ανέβηκε και ένα δεύτερο άρθρο, όπου παρατίθενται κι άλλα στοιχεία για τη μικρή μας προσπάθεια, προσφέροντάς μας περισσότερη προβολή.

Είχαν προηγηθεί τον προηγούμενο μήνα άλλες δύο δημοσιεύσεις σε ιστότοπους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. To γκέι περιοδικό Antivirus και το τρανς περιοδικό t-zine.gr αφιέρωσαν τον χρόνο τους για να γράψουν μία (ανακριβή) παρουσίαση του ιστοτόπου μας.

Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αρθρογράφους της LIFO, αλλά και τους αδελφούς από τα άλλα δύο σάιτ για την δωρεάν προβολή του ιστοτόπου μας, που οδήγησε την επισκεψιμότητα σε κατακόρυφη αύξηση. Η διαφήμιση είναι ευπρόσδεκτη, ακόμη και όταν είναι αρνητική.

Ως διαχειριστής και δημιουργός αυτού του ιστοτόπου, οφείλω μία απάντηση στα όσα γράφονται καλοπροαίρετα και κακοπροαίρετα και στις καλοδιάθετες ερωτήσεις που τίθενται σε αυτά τα άρθρα.

Ποιος ο σκοπός του ιστοτόπου μας

Το Ομοφυλοφιλία.gr είναι ένας ιστότοπος που δημιουργήθηκε τον Μάιο του 2015 μετά από έναν σύντομο περίπατο που είχα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τον πνευματικό μου, έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου. Οι σκοποί της προσπάθειας ήταν ξεκάθαροι από το πρώτο κιόλας άρθρο:

“ξεκινώ αυτό το εγχείρημα, για να εκφράσω τα συναισθήματά μου, αυτά που εγώ νιώθω, και όχι αυτά, που θέλουν να μου επιβάλουν. Για να παράσχω την αναγκαία πληροφόρηση σε όσους νιώθουν όπως εγώ. Για να διατρανώσω το δικαίωμα των ανθρώπων που νιώθουν ομόφυλες επιθυμίες να ζήσουν όπως αυτοί επιλέγουν, και όχι απαραίτητα όπως τους υπαγορεύεται από τα Μ.Μ.Ε. Για να δώσω μια μικρή ελπίδα σε όσους έχουν απελπιστεί από έναν αδιέξοδο τρόπο ζωής”.

Το αν αυτοί οι σκοποί έχουν επιτευχθεί τέσσερα χρόνια μετά είναι ένα ερώτημα προς διερεύνηση. Φαντάζομαι πως οι δεκάδες χιλιάδες μοναδικοί επισκέπτες του ιστοτόπου μας κάθε χρόνο μπορούν να δώσουν για τον εαυτό τους ο καθένας την απάντηση. Εγώ προσωπικά δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μερικές από τις πιο όμορφες ψυχές που συνάντησα στη ζωή μου: δεκάδες ομοφυλόφιλους Χριστιανούς από όλη την Ελλάδα.

Η “θεραπεία της ομοφυλοφιλίας”

Τέσσερα χρόνια μετά, οι σκοποί του ιστοτόπου παραμένουν οι ίδιοι. Ποτέ δεν ήταν σκοπός μας να προωθήσουμε οποιαδήποτε θεραπεία για τις ομόφυλες έλξεις (conversion therapy, reparative therapy και τις τοιαύτες) και ποτέ δεν το κάναμε αυτό ούτε σε ένα άρθρο. Θεωρούμε λοιπόν ότι το να δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο “Κι όμως οι ονομαζόμενες θεραπείες μετατροπής για ΛΟΑΤ άτομα πραγματοποιούνται ανοιχτά στην Ελλάδα” και να αναφέρεται στον ιστότοπό μας, δεν είναι σοβαρή στάση και κυρίως προδίδει μια απουσία διάθεσης για διάλογο με το διαφορετικό. Ναι, είμαστε διαφορετικοί και έχουμε κάθε δικαίωμα να αυτοπροσδιοριζόμαστε όπως θέλουμε και να ζούμε τη ζωή μας όπως εμείς επιλέγουμε, έχοντας στον δημόσιο χώρο και λόγο την ίδια πρόσβαση που δικαιούνται όλοι οι ομοφυλόφιλοι, χωρίς διακρίσεις με βάση την θρησκεία.

Φαίνεται όμως πως μερικοί ομοφυλόφιλοι, όπως ο συντάκτης του περιοδικού Antivirus, εκνευρίζονται που αυτοπροσδιοριζόμαστε (όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε) ως ομοφυλόφιλοι. Βλέπεις, στο μυαλό κάποιων για να είναι κανείς ομοφυλόφιλος, δεν αρκεί να του αρέσουν τα άλλα αγόρια (ή τα άλλα κορίτσια), αλλά πρέπει να δίνει λευκή επιταγή στους ακτιβιστές των κάθε λογής οργανώσεων και στους αρθρογράφους των σχετικών περιοδικών, ώστε αυτοί να τον εκπροσωπούν, ακόμη κι όταν γράφουν ξεκάθαρες ανοησίες, όπως ότι η ύπαρξη μιας διακριτής φωνής των Χριστιανών ομοφυλοφίλων θα μας οδηγήσει σε “διορθωτικούς βιασμούς λεσβιών και” σε “στρατόπεδα συγκέντρωσης gay ανδρών”!

Η σεξουαλική ρευστότητα

Βλέπεις, ήταν ασυγχώρητο αμάρτημα η δημοσίευση τον περασμένο Νοέμβριο ενός άρθρου με τον τίτλο “Κι όμως, ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλάζει“, που μέσω παραπομπών σε επιστημονικές έρευνες από το PubMed, το ProQuest και το Taylor & Francis, έκανε την “συγκλονιστική (!) αποκάλυψη” ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινούν ομοφυλόφιλοι αλλά κάποια στιγμή της ζωής τους γίνονται αμφιφυλόφιλοι και άλλοι που παράλληλα με τις ετερόφυλες έλξεις αναπτύσσουν και ομόφυλες. Λες και δεν το βλέπουμε αυτό καθημερινά στην κοινωνία μας και στην ομοφυλοφιλική κοινότητα, ή λες και δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ ανθρώπους που “ξαφνικά το γύρισαν” από το ένα άκρο του σεξουαλικού συνεχούς στο άλλο! Είναι να απορεί κανείς με την τόση υποκρισία αλλά και με την ανασφάλεια ορισμένων προβεβλημένων ομοφυλόφιλων μπροστά στο επιβεβαιωμένο γεγονός της σεξουαλικής ρευστότητας που παρατηρείται σε ένα κομμάτι του πληθυσμού.

Ποτέ δεν υποσχεθήκαμε αλλαγή του σεξουαλικού προσανατολισμού, καθώς ξέρουμε ότι αυτή δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών, όπως επιβεβαιώνουν οι επιστημονικές μελέτες. Ποτέ δεν δώσαμε προτάσεις ή “how-tos” για να γίνει κανείς ετεροφυλόφιλος, καθώς οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε βιώσει καμιά τέτοια μετατόπιση. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή διακηρύξαμε ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει κανείς “προσανατολισμό”, για να είναι αρεστός στον Θεό.

Σε κάθε περίπτωση, το να δέχονται οι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί τέτοια στοχοποίηση από τους συντελεστές ενός περιοδικού που δημιουργήθηκε για να δώσει “ένα βήμα σ’ όλα εκείνα τα άτομα που πολύ συχνά αποκλείονταν από τα mainstream μέσα, λόγω κοινωνικού ρατσισμού”, είναι τουλάχιστον ειρωνικό. Πραγματικά θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ομοφοβικό, καθώς κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να σχολιάσει τα άρθρα μας ή να νιώσει άβολα, αν εμείς δηλώναμε ετεροφυλόφιλοι Χριστιανοί.

Ο Στέφανος

Και σ’ αυτό το σημείο, έρχομαι στα ευεργετικά κείμενα της LIFO. Κατ’ αρχάς, ο νεαρός στη φωτογραφία δεν είναι ο Στέφανος. Είναι ο Ασράφ από τον Λίβανο και δεν τον γνωρίζω. Βρήκα την φωτογραφία του σε ένα δωρεάν αποθετήριο εικόνων, όπου οι δημιουργοί τους αποποιούνται τα πνευματικά τους δικαιώματα και τις διαθέτουν για δωρεάν επανάχρηση από οποιονδήποτε χωρίς όρους. Αυτό και έκανα, για να συνοδεύσω την συνέντευξη που πήρα στα τέλη του προηγούμενου Σεπτεμβρίου από τον Στέφανο, έναν νεαρό φοιτητή που γνώρισα μέσω του ιστοτόπου, και ο οποίος δέχτηκε να μου μιλήσει για τον αγώνα του σε έναν κόσμο όπου το να είσαι ομοφυλόφιλος και Χριστιανός μαζί φαντάζει έγκλημα καθοσιώσεως! Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα στο Join Juice Bar του Λευκού Πύργου (“η εκπομπή ΔΕΝ περιέχει τοποθέτηση προϊόντος”) και επί δύο ώρες ο Στέφανος άνοιξε την καρδιά του για τους αναγνώστες του ιστοτόπου μας.

Επιτρέψτε μου λοιπόν στο σημείο αυτό να σας ρωτήσω:

• Είναι ο Στέφανος ο μόνος ομοφυλόφιλος νέος που απαγορεύεται να μιλήσει για την ομοφυλοφιλία του;
• Είναι η ιστορία του μια ιστορία που δεν αξίζει να ακουστεί;
• Είναι ο μόνος ομοφυλόφιλος που δεν θέλει να αποκαλύψει τα στοιχεία της ταυτότητάς του, αλλά προτιμά να μιλήσει ανώνυμα;
• Είναι το Ομοφυλοφιλία.gr ο μόνος ιστότοπος στην Ελλάδα που χρησιμοποιεί royalty-free φωτογραφίες;
• Είπαμε ποτέ ότι οι φωτογραφίες αυτές δείχνουν τον Στέφανο;

Όχι! Όπως και ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι προσφέρουμε “συμβουλευτική”. Προσφέρουμε μόνο τη ζωή μας, τη φωνή μας, την εμπειρία του πώς είναι να πιστεύεις στον Χριστό και ταυτόχρονα να σου αρέσουν τα πρόσωπα του ίδιου φύλου. Μια εμπειρία όμορφη και δύσκολη, όπως και κάθε Χριστιανού.

Ποιοι είμαστε, τέλος πάντων

Το μόνο που κάνουμε είναι να παρέχουμε το μικρό μας βήμα σε κάθε ομοφυλόφιλο που θέλει να μιλήσει για αυτή την εμπειρία. Αυτός είναι και ο λόγος που μέσα στα εκατοντάδες άρθρα του ιστοτόπου, μπορεί να βρει κανείς διαφορετικές φωνές, που αγωνίζονται, παλεύουν και συμπορεύονται, έστω κι αν διαφωνούν σε κάποια επιμέρους σημεία. Και γι’ αυτό, δεν σκεφτήκαμε να απαιτήσουμε να υπογράφονται τα άρθρα με αληθινά ονοματεπώνυμα ή να ζητήσουμε ΑΦΜ, πριν τα δημοσιεύσουμε. Γιατί όλοι οι επί μέρους συντελεστές του ιστοτόπου γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά δεν χρειάζεται να μας γνωρίσει και το πανελλήνιο. Γιατί δεν γράφουμε για την δημοσιότητα, αλλά για την ψυχή μας.

Έπειτα, ο μικρός και ανάξιος σχολιασμού (μέχρι χθες) ιστότοπός μας δεν έχει διευθυντή σύνταξης ούτε αρχισυντάκτη. Γι’ αυτό και έχει δημοσιεύσει μόνο τα στοιχεία που απαιτούνται από τον νόμο.

Τέλος, να επισημάνουμε ότι είμαστε όλοι μας μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όσο κι ο κάθε απλός παπάς, όσο ο κάθε κατηχητής, όσο ο κάθε τελώνης που προσεύχεται σιωπηλά πίσω από μια κολώνα. Είμαστε σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, όπως κάθε πιστός που προσέρχεται την Κυριακή μπροστά στο Άγιο Ποτήριο. Δεν είμαστε επίσημο σάιτ της Εκκλησίας ούτε έχουμε κάποια επίσημη αρωγή, χρηματοδότηση ή ευλογία, πέρα από τις ευχές των πνευματικών μας πατέρων και τις προσευχές των αδελφών που καθημερινά μάς επισκέπτονται και βρίσκουν εδώ ένα κομμάτι της ιστορίας τους.

Παρακαλούμε, λοιπόν, και για τις δικές σας ευχές. Είναι η πιο πολύτιμη συνεισφορά στην επιτυχία αυτής της μικρής προσπάθειας.

Γιώργος Δούκας