Δυο λόγια με αφορμή τον άσωτο

Χρειάζεται να μεγαλώσεις για να καταλάβεις. Έτσι και αλλιώς, «αργά βαδίζει ο Θεός». Αργά, γιατί αργά μαθαίνει και ο άνθρωπος.

Από παιδί άκουγα την παραβολή και οι εικόνες είναι οικείες: Το σπίτι του Πατέρα, η περιουσία, η μεγάλη πόλη, οι χοίροι με τα ξυλοκέρατα, η επιστροφή.

Μα, δύο λεξούλες δεν χωρούσαν, τότε, στο μυαλό και στην προσοχή μου. Και ας είναι αυτές που κόβουν τελικά όλη την ιστορία στα δύο:

«Ἐλθὼν εἰς ἑαυτόν». Ήρθε λέει, ο περιπλανώμενος άσωτος στα συγκαλά του.

Όλα είναι θέμα συνειδητοποίησης προσωπικής. Η μετάνοια είναι θέμα μίας ιδιαίτερης, βαθιάς, ακατανόητης νοσταλγίας για ένα σπίτι, όπου κάποτε αγαπήθηκες και μπορείς να αγαπηθείς. Δεν είναι απλά θέμα ηθικής, της θρησκείας, του νόμου της κοινωνίας: Σιγά που θα χωρούσε αυτός ο Θεός σε τέτοια σχήματα.

Είναι ο αγώνας για έναν κρυμμένο υπέροχο εαυτό.  

Μες στα ξυλοκέρατα και στους χοίρους, ο άσωτος, αυτή η αιώνια συγγενική μας οικουμενική φιγούρα δεν νοστάλγησε την πόλη και τις αιθέριες υπάρξεις της, τις περιπτύξεις, τα αχόρταγα μάτια και τα καλλίγραμμα σώματα. Έστω και εάν για εκείνα τελικώς είχε φύγει–τι παράξενο!

Για άλλα πράγματα «κλαίει η ψυχή του»…

Εκεί ακριβώς, θα μιλήσει κάποιος Άλλος. Αν το θέλεις. Αρκεί μία μικρή συγκατάβαση εκ μέρους σου. Ένα ταπεινό «ναι Κύριε, δεν μπορώ».

Είναι εκπληκτικό πόσο λίγο ειλικρινές και γνήσιο χρειάζεται από μέρους μας, για να παίρνουμε το μεγάλο αληθινό του Θεού. Και έρχεται μια διαύγεια τέτοια, μία ψυχική ανάπαυση που απορείς με τον εαυτό σου. Και λες «εγώ ήμουν και εγώ είμαι;». Εσύ ήσουν και εσύ είσαι: Πιο κοντά στο «φυσικό σου» όμως. Κράτα αυτές τις στιγμές όσο πιο πολύ καιρό μπορείς. Είναι σωτήριες.

Και μετά; Πάλι τα ίδια; Πέσε, σήκω, πέσε, σήκω… Αγώνας, μεταξύ “πόλης” και “Πατέρα”… 

Μα, κάτι έχει ήδη αλλάξει: Έχει προστεθεί μία σχέση. Με Κάποιον που σε συγχωρεί συνέχεια. Τόσο απλά. Και εκεί ξαναγεννιέται το κοιμισμένο φιλότιμο σου: «Κάτσε, λες,  μία, δύο, τρεις, εκατόν τρεις… ε, ας πάει στο καλό… Ας αλλάξω και λίγο…» Λίγο. Λίγο δίνεις εσύ, πολύ Εκείνος. Λίγο περισσότερο εσύ, πολύ περισσότερο Εκείνος.

Πράγματα που δεν σ’ τα λέει ο κόσμος. Που προϋποθέτουν την
μυστική δύναμη της χάριτος των μυστηρίων, σχέση και συνεργεία, ελευθερία και ειλικρίνεια.

Πράγματα παράξενα, σαν εκείνη την ιστορία από το γεροντικό την παλαιά, μα και νέα:

«Πήγαινε, λέει, ένας μοναχός στην πόλη στην μεγάλη και πόρνευε και ασώτευε. Και επέστρεφε κουρέλι ψυχικά και σωματικά, και ριχνόταν όλο το βράδυ στην εικόνα του Ιησού και έκλαιγε πικρά και αληθινά μετανιωμένος. Μία, δύο, τρείς, πέντε, δέκα… Και ακόμα και ο πονηρός, λέει, απηύδησε! Και εμφανίστηκε ένα βράδυ και μίλησε σε Εκείνον, στην εικόνα: «Ετούτος εδώ, σε κοροϊδεύει! Πώς είναι δυνατόν να μην το βλέπεις;» Και Εκείνος από την εικόνα απάντησε: «Ετούτον εδώ, τον αγαπώ τόσο που θα τον πάρω αυτή την στιγμή μαζί Μου μετανοημένο…»

Τώρα. Έτσι που τον βλέπω αληθινό, πλυμένο από τα δάκρυα, όχι
πριν στην πόλη με τους σάρκινους μανδύες…

Αυτήν την πίστη έχεις.

Αυτόν τον Θεό, που σου τον είπαν «τύραννο που απαγορεύει»…

Τι περιμένεις;