Ο έφηβος, το Pride και ο πνευματικός

Γειά σας! Είμαι ο Αλέξης, είμαι 18 χρονών και είμαι από τις Σέρρες. Σπουδάζω θεολογία και, ναι, είμαι ομοφυλόφιλος. 

Η ομοφυλοφιλία εμφανίστηκε στη ζωή μου κατά την εφηβική μου ηλικία, αλλά έχω λόγους να πιστεύω πως την είχα μέσα μου από τότε που με γέννησε η μητέρα μου. Ο Θεός επέτρεψε να εκδηλωθεί στη ζωή μου αυτό το πάθος και εγώ αποφάσισα, αντί να το πάρω για μειονέκτημα, να το χρησιμοποιήσω ως προτέρημα για τη σωτηρία της ψυχής μου.

Γεννήθηκα το 2002. Από μικρό μωρό είχα ομοφυλοφιλικές τάσεις, όμως αυτό το συνειδητοποίησα μόλις στην τρίτη γυμνασίου, όταν και ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου… Αρχικά δεν μπορούσα να το δεχθώ. Δεν το πίστευα αυτό για μένα! Έλεγα ότι είναι μια φάση και θα μου περάσει… Βλέπετε, είμαι από οικογένεια που βρίσκεται πολύ κοντά στον Θεό. Εμένα, πάλι, δεν με πολυενδιέφερε η Εκκλησία. Ήμουν πολύ της καλοπέρασης και δεν πίστευα. Όμως δεν μου άρεσε, από την άλλη, να είμαι διαφορετικός, γι’ αυτό είχα πάρει την απόφαση να μην το πω σε κανέναν και να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Αυτό, όμως, απλά δεν μπορούσε να γίνει… Μέρα με τη μέρα, οι ομοφυλοφιλικές τάσεις μεγάλωναν μέσα μου κι εγώ σύντομα έπεσα σε κατάθλιψη. Οι απαισιόδοξες σκέψεις γιγαντώθηκαν τόσο πολύ, ώστε έφτασα στο σημείο να θέλω -αλλά και να προσπαθώ- να αυτοκτονήσω. Τότε ήταν που είπα μέσα μου: “είμαι gay και με αυτό πρέπει να ζήσω”. Και έτσι αρχίζει η νέα μου ζωή…

Εκείνη την χρονιά μού ήρθε η ιδέα να πάρω μέρος στο Thessaloniki Pride. Επικοινώνησα με τους υπεύθυνους και τους ρώτησα αν και πώς μπορώ να βοηθήσω. Βέβαια, εγώ ήμουν τότε ανήλικος και έπρεπε να έχω τη συγκατάθεση από τους γονείς μου. Γι’ αυτό, μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο της μητέρας μου… Ήταν τα παιδιά του Pride που πήραν να την ρωτήσουν, αν μου επιτρέπει να συμμετέχω…

Έτσι έκανα coming out στους γονείς μου και στα αδέλφια μου. Μόνο σε αυτούς, σε κανένα άλλο μέλος της οικογένειας. Είναι ανακουφιστικό που έκανα coming out! Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω και με βοήθησε πολύ, γιατί η οικογένειά μου με αγκάλιασε και με βοήθησε να ξεπεράσω την φάση που βρισκόμουνα.

Οι γονείς μου, βέβαια εξεπλάγησαν εντελώς. Δεν το περίμεναν! Πολύ σοφά με οδήγησαν στον πνευματικό μας. Εκείνος με αγάπη Χριστού με πήρε δίπλα του και μου εξήγησε πως αυτό είναι ένα πάθος, πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε πάθη και αυτό είναι φυσικό. Ταυτόχρονα, πήγα και σε έναν ψυχολόγο, για να με βοηθήσει να ξεπεράσω την κατάθλιψη, η οποία με βάραινε πολύ! Είναι πολύ δύσκολο να θες να ξεπεράσεις το ένα και να έρχεται το άλλο και να σε ρίχνει ψυχολογικά. Είχα φτάσει στο σημείο να είμαι σχεδόν ανορεκτικός.

Ο Θεός με αγαπάει. Όλους μας μας αγαπάει. Και αν έχουμε δυσκολίες στη ζωή μας, αυτές τις επιτρέπει για να γίνουμε δυνατότεροι. Γιατί μέσα από αυτές τις δυσκολίες, μπορούμε να φτάσουμε στη θέωση, δηλαδή να πάμε στον παράδεισο που είναι ο στόχος κάθε ανθρώπου!

Γι’ αυτό να έχετε πίστη στον Θεό και ελπίδα. Να προσεύχεστε, γιατί μόνο μέσα από την προσευχή θα μας ακούσει ο Θεός και θα μας δώσει αυτό που θέλουμε. Γιατί ο ίδιος το είπε: “Αιτείτε και δοθήσεται υμίν”.

Αδέλφια μου, μην χάνετε την ελπίδα σας! Με την πρώτη δυσκολία να απευθύνεστε στον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό και αυτός, αν δει έστω και μια μικρή προσπάθεια, θα μας βοηθήσει. Εγώ τώρα είμαι πολύ καλά. Αγαπώ τον εαυτό μου, πορεύομαι με ειρήνη Θεού στην ψυχή μου και είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα της μεγαλειότητας και της προνοητικότητας του Θεού.

Αλέξης