Δεν υπάρχει ομοφυλόφιλη γυναίκα και ομοφυλόφιλος άνδρας που να μην έχουν ακούσει αυτόν τον αστικό μύθο. “Όσοι εμφανίζονται ενάντιοι στην ομοφυλοφιλία είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι που έλκονται από το ίδιο φύλο και το καταπιέζουν ή το κρύβουν“. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονταν πολλοί θιασώτες της ψυχαναλυτικής θεωρίας και φαίνεται να επιβεβαιώνεται από μία έρευνα του 1996 δημοσιευμένη στην Επιθεώρηση Παθολογικής Ψυχολογίας.
Στην ξακουστή αυτή έρευνα, συμμετείχαν 64 ετεροφυλόφιλοι άνδρες που χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, ανάλογα με τη στάση τους: τους ομοφοβικούς και τους μη ομοφοβικούς. Στη συνέχεια, υποβλήθηκαν όλοι σε πληθυσμογραφία πέους, ενώ έβλεπαν αισθησιακά βίντεο με ετεροσεξουαλικό, γυναικείο ομοσεξουαλικό και ανδρικό ομοσεξουαλικό περιεχόμενο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ομάδα των ομοφοβικών ανδρών εμφάνισαν μία μέτρια αύξηση της στύσης τους, όταν έβλεπαν βίντεο με ανδρικό ομοσεξουαλικό περιεχόμενο, κάτι που δεν συνέβη με τη μη ομοφοβική ομάδα. Και οι δύο ομάδες είχαν ισχυρότερη στύση όταν έβλεπαν ετεροσεξουαλικό περιεχόμενο ή γυναικείο ομοσεξουαλικό περιεχόμενο.
Η έρευνα αυτή, η οποία έχει αναφερθεί μέχρι σήμερα από εκατοντάδες μεταγενέστερες έρευνες, είναι σημαντική γιατί 25 χρόνια μετά παραμένει η μόνη που επιχείρησε να μελετήσει το θρυλικό αυτό ερώτημα με τη μέθοδο της φαλλομετρίας. Το εντυπωσιακό, βέβαια, είναι ότι οι συγγραφείς Adams, Wright και Lohr δεν καταφάσκουν ανεπιφύλακτα ότι η αύξηση της στύσης οφείλεται σε σεξουαλική έλξη αλλά επιχειρούν να την ερμηνεύσουν και ως αποτέλεσμα αγχωτικής αντίδρασης. Ταυτόχρονα, καταλήγουν να αμφισβητήσουν την ίδια την θεωρητική σύλληψη της ομοφοβίας και σημειώνουν: “κατά τη γνώμη μας, οι αρνητικές στάσεις και γνώμες για την ομοφυλοφιλία δεν είναι πιθανότατα επαρκείς για να δικαιολογήσουν την ταμπέλα της ομοφοβίας“.
25 χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά. Οι ομοφυλόφιλοι είμαστε –δόξα τω Θεώ– πλέον ελεύθεροι να ορίζουμε τον εαυτό μας και να διεκδικούμε τον ρόλο μας στην κοινωνία. Έχουμε πλέον (ανοιχτά) ομοφυλόφιλους υπουργούς. Οι αρνητικές απόψεις για την ομοφυλοφιλία έχουν μειωθεί δραστικά και η βία κατά των ομοφυλόφιλων διώκεται ποινικά. Η πεποίθηση όμως ότι οι ομοφοβικές απόψεις υποκρύπτουν μια καταπιεσμένη έλξη προς το ίδιο φύλο παραμένει ακλόνητη. Ισχύει όμως;
Πριν ανατρέξουμε στην πρόσφατη βιβλιογραφία επί του θέματος, ας δούμε πρώτα τι σημαίνει η λέξη “ομοφοβία”.
Οι 13 ορισμοί της ομοφοβίας
Όσο μεταμοντέρνος και αν φαίνεται ο όρος “ομοφοβία”, η χρήση του στην επιστημονική βιβλιογραφία έχει συμπληρώσει ήδη μισό αιώνα ζωής. Η λέξη εφευρέθηκε από τον πρωτοπόρο ψυχολόγο George Weinberg το 1965, για να ορίσει “έναν φόβο για τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα, που φαίνεται να σχετίζεται με έναν φόβο επιμόλυνσης, έναν φόβο διαφθοράς των πραγμάτων για τα οποία έχει μοχθήσει κανείς – του σπιτιού και της οικογένειας”.
Ο Weinberg, αν και ετεροφυλόφιλος ο ίδιος, υπήρξε πρωτοπόρος στον αγώνα για τον αποχαρακτηρισμό της ομοφυλοφιλίας ως ψυχικής διαταραχής. 55 χρόνια μετά την πρώτη χρήση του όρου, ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιος ομόφωνα αποδεκτός ορισμός της ομοφοβίας. Μία πανεπιστημιακή έρευνα του 2012 ανέτρεξε στην βιβλιογραφία και εντόπισε 13 διαφορετικούς ορισμούς, που ποικίλουν μεταξύ τους, από “έναν παράλογο μόνιμο φόβο και τρόμο για τους ομοφυλοφίλους” μέχρι “έναν τρόπο με τον οποίον επιβάλλεται η αυστηρή προσήλωση στα στερεότυπα για τους ρόλους των φύλων και συντηρείται η καταπίεση με βάση το φύλο”.
Αποτέλεσμα αυτής της πολυσημίας στον ορισμό της ομοφοβίας είναι και το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο εργαλείο κοινής αποδοχής για τη μέτρηση της ομοφοβίας. Έρευνα που δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Εφαρμοσμένης Κοινωνικής Ψυχολογίας εντόπισε 47 διαφορετικά εργαλεία σε 115 σχετικές έρευνες. Μάλιστα, ακόμη και τα δημοφιλέστερα εργαλεία παρουσίαζαν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους ως προς την λειτουργικοποίηση της ομοφοβίας, αλλά και ως προς την μεθοδολογία τους.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος, που τα τελευταία χρόνια, παρ’ ότι η χρήση του όρου “ομοφοβία” παραμένει κοινωνικά κυρίαρχη, υπάρχει η τάση στην επιστημονική κοινότητα να αναπτυχθούν νέοι σύγχρονοι όροι, που θα είναι ευρύτερα αποδεκτοί. Ως τέτοιοι έχουν προταθεί, μεταξύ άλλων, ο ετεροσεξισμός, η σεξουαλική προκατάληψη και η ομοαρνητικότητα.
Παράλληλα, έχουν δημιουργηθεί πολλά ξεχωριστά εργαλεία και για την μέτρηση της εσωτερικευμένης ομοφοβίας/ομοαρνητικότητας, δηλαδή για την ομοαρνητικότητα που αισθάνονται μέσα τους τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα. Είναι αξιοσημείωτο ότι τα τελευταία χρόνια με όλες τις εξελίξεις γύρω από την κοινωνική αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, έγινε ορατή η ανάγκη για την ανάπτυξη εργαλείων μέτρησης της ομοαρνητικότητας, που θα μετρούν ξεχωριστά την προσωπική ομοαρνητικότητα, την γκέι ταυτότητα και τις ηθικές κρίσεις σχετικά με την ομοφυλοφιλία.
Ομοαρνητικότητα και ομόφυλες έλξεις
Η ομοαρνητικότητα, γνωρίζουμε όλοι, πως είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο. Σχετίζεται όμως θετικά με την προσωπική βίωση των ομόφυλων έλξεων; Ας δούμε πώς απαντούν σε αυτό το ερώτημα επιστημονικές έρευνες που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια.
Όπως σημειώσαμε, η έρευνα των Adams et al. είναι η μόνη μέχρι σήμερα που χρησιμοποίησε τη μέθοδο της πληθυσμογραφίας (φαλλομετρίας) για την μέτρηση της σεξουαλικής έλξης. Όλες οι μεταγενέστερες έρευνες χρησιμοποίησαν άλλες μεθόδους, όπως ερωτηματολόγια, έρευνες ταχείας απόκρισης με τη βοήθεια υπολογιστή, μέτρηση του χρόνου εστίασης σε ερωτικές εικόνες, ιριδομέτρηση κ.ά. Η μελέτη, ωστόσο, ενός φαινομένου τόσο απροσδιορίστου όσο η συγκαλυμμένη σεξουαλική έλξη δεν είναι εύκολη και για αυτό η σχετική βιβλιογραφία παραμένει μικρή.
Παράλληλα, πρέπει να σημειώσουμε ότι οι έρευνες αυτές μελετούν πρόσωπα που αυτοπροσδιορίζονται ως ετεροφυλόφιλοι. Για τον λόγο αυτό, για την μέτρηση της ομοαρνητικότητας δεν χρησιμοποιούν εργαλεία που μετρούν ειδικά την εσωτερικευμένη ομοφοβία, αλλά τα γενικά εργαλεία μέτρησης της ομοαρνητικότητας.
Όλες οι έρευνες μελετούν νεαρούς ενήλικες/φοιτητές πανεπιστημίου.
Σύμφωνα, λοιπόν, με μία μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2013 στην Επιθεώρηση Σεξουαλικής Έρευνας, τα ευρήματα δεν ευνοούν μια ερμηνεία της ομοαρνητικότητας με βάση τις σεξουαλικές έλξεις. Ειδικά για τις γυναίκες, μάλιστα, αυτές που βίωναν άδηλες ομόφυλες έλξεις δεν είχαν αρνητική γνώμη για τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα, αλλά θετική. Για τους άνδρες, δεν βρέθηκε καμία συσχέτιση, ούτε θετική ούτε αρνητική.
Μια άλλη μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2006 στην Επιθεώρηση Έρευνας της Προσωπκότητας συμπέρανε ότι τα ομοαρνητικά πρόσωπα που συμμετείχαν στην έρευνα δεν εμφάνισαν καμία έλξη προς τις ομοσεξουαλικές εικόνες που τους προβλήθηκαν. Αντίθετα, αισθάνθηκαν μάλλον αποστροφή.
Μια πιο πρόσφατη έρευνα του 2015, η οποία δημοσιεύτηκε στο σερβικό επιστημονικό περιοδικό “Ψυχολογία”, καταλήγει ότι η υπόθεση πως η εκπεφρασμένη ομοφοβία αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας του εγώ έναντι των άδηλων έλξεων του προσώπου προς το ίδιο φύλο δεν υποστηρίζεται από τα εμπειρικά δεδομένα. Αντίθετα, η εξωτερική ομοαρνητικότητα φαίνεται να συμβαδίζει με την εσωτερική στάση του προσώπου απέναντι στους ομοφυλόφιλους.
Τέλος, μια έρευνα του 2011 που δημοσιεύθηκε στην Επιθεώρηση Εφαρμοσμένης Κοινωνικής Ψυχολογίας δεν εντόπισε κάποιου είδους αμυντική διαδικασία απόκρυψης της σεξουαλικής έλξης σε άνδρες που έτρεφαν έντονα ομοαρνητικά συναισθήματα. Οι ερευνητές μάλιστα αισθάνθηκαν την ανάγκη να σημειώσουν τα εξής.
Μπορούμε να συμπεράνουμε πως αν υπάρχει στην πραγματικότητα η αμυντική λειτουργία (σ.σ.: της ομοαρνητικότητας έναντι των άδηλων ομόφυλων έλξεων), αυτή πιθανόν επηρεάζει μια τόσο μικρή υποομάδα των ανδρών εκείνων που είναι προκατειλημμένοι κατά της ομοφυλοφιλίας, ώστε να είναι ανιχνεύσιμη μόνο με πιο επεμβατικές μεθόδους.
Ένας επικίνδυνος μύθος
Πράγματι, η επιστημονική βιβλιογραφία επιβεβαιώνει αυτό που μας υπαγορεύει και η κοινή λογική. Ότι δηλαδή οι άνθρωποι τείνουμε να συμπαθούμε αυτούς που μας μοιάζουν και όχι να τους αντιπαθούμε. Έτσι, κάποιος που βιώνει ομόφυλες έλξεις είναι πολύ πιθανότερο να καλλιεργήσει μια θετική εικόνα για τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα παρά μια αρνητική.
Ο βασικός λόγος που αυτές οι έρευνες αποτυγχάνουν να απαντήσουν οριστικά έγκειται ίσως στο ότι επιχειρούν να μελετήσουν τη νεφελώδη έννοια της “υποσυνείδητης” ή και “άδηλης έλξης”. Τα μεθοδολογικά προβλήματα που ανακύπτουν για την στρατολόγηση συμμετεχόντων με ετεροφυλόφιλη ταυτότητα που βιώνουν άδηλες ομόφυλες έλξεις είναι τεράστια και μόνο με αντικειμενικά πολύ μεγάλα δείγματα θα μπορούσαν να ξεπεραστούν.
Ένα ακόμη πρόβλημα είναι και η πολυσημία της έννοιας του “ομοφοβικού”. Ακόμη και τα δημοφιλέστερα ψυχομετρικά εργαλεία που έχουν αναπτυχθεί επί του θέματος μπορεί να μετράνε στοιχεία τελείως διαφορετικά:
- από πολιτικές θέσεις όπως “τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια πρέπει να μπορούν να υιοθετούν παιδιά” (ATLG),
- έως συναισθηματικές αντιδράσεις όπως “θα ένιωθα αηδία, αν έβλεπα δύο άντρες να κρατιούνται χεράκι-χεράκι στον δρόμο” (IAH),
- και από κοινωνικές σχέσεις όπως “αν ανακάλυπτα ότι ένας φίλος μου είναι ομοφυλόφιλος, θα έκοβα την επικοινωνία” (HS)
- έως καθαρά ηθικές κρίσεις όπως “Πιστεύω ότι είναι ανήθικο δύο άντρες να κάνουν σεξ μεταξύ τους” (IHNI).
Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που στο Ευρετήριο Εσωτερικευμένης Ομοαρνητικότητας, το οποίο χρησιμοποιεί τρεις ξεχωριστές κλίμακες για να μετρήσει διαφορετικές συστάδες στοιχείων, έχει βρεθεί πως ένα πρόσωπο μπορεί να διατηρεί μία παραδοσιακή ηθική στάση για την ομόφυλη σεξουαλικότητα και ταυτόχρονα να έχει μηδενική προσωπική ομοαρνητικότητα.
100 χρόνια μετά τον Φρόιντ, όμως, ο μύθος παραμένει δημοφιλής, αν και εν πολλοίς αναπόδεικτος. Πέρα από ορισμένους προβεβλημένους πολιτικούς, που αποδείχτηκε ότι μάλλον πολιτεύονταν σε λάθος κόμμα, τα τεκμήρια για την ισχύ του παραμένουν ελάχιστα και αντικρουόμενα.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Τόσο εγώ όσο κι εσείς έχουμε βρεθεί στο παρελθόν αντιμέτωποι με κάποιο πρόσωπο που είχε ομοφοβικές απόψεις και βιαστήκαμε να τον ονομάσουμε “κρυφή αδερφή”. Έτσι δεν είναι;
Χρεώσαμε έτσι την διάχυτη ομοφοβία σε ένα άλλο ομοφυλόφιλο πρόσωπο (άντε, βαριά-βαριά, αμφιφυλόφιλο) και φορτώσαμε την ντροπή της ομοφοβικής βίας στις πλάτες της ίδιας της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Λες και δεν μπορεί κάποιος να είναι ομοφοβικός, άμα είναι καθαρά ετεροφυλόφιλος…
Ή –ακόμη χειρότερα–, αποδώσαμε το πρόβλημα στην ομάδα εκείνη των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών, που τυχαίνει να μην είναι τόσο out όσο θα θέλαμε. Λες και μ’ αυτό τον τρόπο δεν τους σπρώχνουμε βαθύτερα μέσα στην ντουλάπα!
5 Απαντήσεις
Υπήρξα φανατικός ομοφοβικός.
Η έρευνα είναι κατά μία έννοια λανθασμένη. Απόδειξη; Ο Εαυτός μου. Εγώ ο ίδιος. Η έρευνα έχει γίνει σε λάθος πρόσωπα, διότι έγινε σε ετεροφυλόφιλους (str8)
Δεν μπορεί να υπάρξει η έρευνα που θέλουμε.
Εκτός αν ζητήσουν άτομα με ακριβώς αυτόν τον λόγο “Όσοι είστε κρυφοί και το ξέρετε μέσα σας αλλά δεν αφήνετε τον εαυτό σας να το αποδεχθεί για τον α-β, και λόγο ζείτε και ενεργείτε ως ομοφοβικοί, επικοινωνήστε μαζί μας για μία έρευνα”.
Τότε, θα είχαμε τα πραγματικά στοιχεία της έρευνας.
Και στην προκειμένη πραγματικά στοιχεία έχουμε, αλλά με βάση μια έρευνα που έχει λάθος άτομα μέσα.
Υπάρχουν ομοφοβικοί που όντως κυριεύονται από αυτό επειδή φοβούνται μην κολλήσουν τα παιδιά τους ή οι ίδιοι ομοφυλοφιλία (σαν να λέμε σύφιλη), και ομοφοβικοί που φοβούνται τους γκέι επειδή είναι και οι ίδιοι γκέι και λόγω κάποιων πολύ βαθιά ενστερνισμένων αντιλήψεων και λόγω της αυστηρότητας που επιβάλλουν στον εαυτό τους, περνούν στο άλλο άκρο. Δηλαδή, όχι απλά δεν αποδέχονται αυτό που είναι αλλά το απορρίπτουν εθελοτυφλώντας στην ομοφυλοφιλία τους ενώ παράλληλα κοροϊδεύουν και υβρίζουν τους εμφανείς και έκδηλους ομοφυλόφιλους.
Good news:
Δεν μπορείς να είσαι για πάντα και γκέι και ομοφοβικός. Εκτός αν ζεις σε μια πολύ-πολύ καταπιεστική κοινωνία, και ο ίδιος έχεις πολύ απαρχαιωμένες αντιλήψεις, και όλα τέλος πάντων τείνουν προς το να είσαι ομοφοβικός (ο χαρακτήρας σου κτλ.)
Αν δώσεις δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία σου και την αποδεχτείς λίγο, μετά δεν θα μπορείς να είσαι πλέον ομοφοβικός. Και αυτό το μικρό δικαίωμα που έδωσες να ξετυλιχτεί η ομοφυλοφιλία στην ζωή σου, μετά γιγαντώνεται. Πολλαπλασιάζεται. Εν τέλει όχι απλά δεν φοβάσαι αλλά μπορεί να φτάσεις σε σημείο να το διατυμπανίζεις, έχοντας πλέον δώσει κάθε δικαίωμα στο πάθος αυτό. (Εδώ ξεκινάει η συζήτηση της αναγκαιότητας του μέτρου, το οποίο από αρχαιοτάτων χρόνων αναγνωρίζεται ως η χρυσή τομή για μία καλή ζωή)
Δικαιώματα στην ομοφυλοφιλία σου: Καλό; Kακό; Δεν ξέρω.
Ας κάνουμε έναν πρόχειρο υπολογισμό. Το καλό είναι ότι ζεις χωρίς το βάρος αυτού του μαρτυρίου, και ζεις, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον εσωτερικό και εξωτερικό σου κόσμο.
Από την άλλη, το κακό είναι ακριβώς αυτό, το ότι δεν είσαι πλέον μάρτυρας. Αυτό από Χριστιανικής άποψης είναι μείον.
Story time:
Το δικό μου δικαίωμα ήταν ένα βράδυ, γύρο στα 14, που ήμουν στο κρεβάτι μου λίγο πριν κοιμηθώ, ήταν σκοτεινά, και σκεφτόμουν την ζωή μου, το ποιος είμαι, και γιατί μου αρέσει να βλέπω τα πρόσωπα των αγοριών αντί των κοριτσιών, και λέω τον εαυτό μου “μ@λ@κ@ μου αρέσουν όντως τα αγόρια”. Ε μετά από ένα χρόνο στα 15, ερωτεύτηκα κιόλας (still) οπότε ήξερα πλέον και τί είμαι και τί δεν είμαι.
Είχα χαρεί εκείνο το βράδυ και χαμογελούσα. Μια χαμόγελο, μια σοβαρός. Δεν ήξερα τι έπρεπε να φορέσω ακριβώς. Είχα αποδεχτεί κάτι για εμένα πολύ σημαντικό που με βασάνιζε, και το καταπίεζα μέσα μου, και η καταπίεση αυτή ήταν που μετέτρεπε τις σκέψεις μου σε δηλητήριο πικρό για αυτούς τους ανθρώπους με αποτέλεσμα να γίνομαι ομοφοβικό τερατάκι. Έκτοτε, έπαψα να είμαι ομοφοβικός. Και για να γίνω πιο ποιητικός, κατάπια όλο μου το δηλητήριο, βάζοντας μέσα στο ποτήρι της καρδιάς μου αγάπη.
Και για να κλείσω με ένα μήνυμα προς τους φίλους και εχθρούς αναγνώστες του σάιτ: Και καλώ και όλους τους ομοφυλόφιλους άθεους να βάλουν και εκείνοι στο δικό τους ποτήρι αγάπη & σεβασμό για τους θρήσκους, τους ιερείς, και για όλους τους ανθρώπους εν γένει, γιατί εν τέλει, όλοι πάσχουμε από κάτι, και όλων η ψυχή από… όλο και κάτι θα ταλαιπωρείται. Οπότε, σκοπός μας είναι να δείχνουμε αγάπη και σεβασμό! Ακόμα και αν εισπράττουμε δηλητήριο.
…Μέσα όμως, Πάντα όμως, με την προϋπόθεση της απλότητας και του ταπεινού-ήρεμου προσώπου μας, θα γνωρίζουμε πως εμείς κάνουμε το σωστό, αφού ο μόνος δρόμος που μας μένει είναι η Αγάπη. Ε δεν γίνεται να είναι λάθος και αυτή. Ήμαρτον.
Ό,τι είπα ήταν εκ πείρας.
Τους χαιρετισμούς μου, στον Γιώργο, τον πρωτοπόρο άνθρωπο του σάϊτ και σε όοολα τα αγόρια της Ελλάδας που πηγαίνουν στο κατηχητικό και μπαίνουν και εδώ.
Αγαπημένε μου,
Ευχαριστούμε για τα πάντοτε ειλικρινή σου σχόλια. Η εμπειρία σου είναι πολύτιμη όπως και κάθε ανθρώπου. Περιγράφεις με πολλή ζωντάνια την σύγχυση που βίωσες γύρω από τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό. Αυτή η σύγχυση είναι ένα στάδιο που όλοι έχουμε περάσει κατά την εφηβεία μας, άλλος πιο αργά κι άλλος πιο γρήγορα. Προηγείται από τα στάδια της ανοχής και της αποδοχής του σεξουαλικού προσανατολισμού και, ναι, μέσα σε αυτή τη σύγχυση το πρόσωπο βιώνει ομοαρνητικά αισθήματα.
Σε όλες τις έρευνες που αναφέρουμε παραπάνω συμμετείχαν κατά κύριο λόγο νεαροί ενήλικες και κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να μην είχανε ξεμπερδέψει από αυτή τη διαδικασία. Για αυτό και οι ερευνητές χρησιμοποίησαν εργαλεία μέτρησης της “άδηλης έλξης” και σε μερικές έρευνες όντως εντόπισαν έλξη προς το ίδιο φύλο σε “ετεροφυλόφιλους”, που όμως δεν έτρεφαν ομοφοβικά αισθήματα.
Από κει και πέρα, το τι συμβαίνει στην υπέροχη ηλικία της εφηβείας αξίζει σίγουρα ένα ξεχωριστό άρθρο, αν όχι βιβλίο. Ας πούμε ότι το συγκεκριμένο κείμενο αφορά μόνο ενήλικες.
Γιώργο, κάτι τέτοια κάθεσαι και ψάχνεις και μετά θα μαζεύονται οι συνήθεις ύποπτοι και θα μας λένε ότι ξεπλένουμε τους ομοφοβικούς! Ότι δηλαδή άμα δεν είναι ο ομοφοβικός κρυφογκέι δεν θα είναι βρώμικος! Θου Κύριε!
Αγαπητή “παπαδιά”,
Σύμφωνα με κάποια στατιστικά, η μέση ηλικία στην οποία αποδεχόμαστε την ομοφυλοφιλική μας ταυτότητα είναι τα 15 με μία τυπική απόκλιση γύρω στα 4,5 χρόνια. Από μόνο του αυτό σημαίνει ότι ένα ποσοστό που μπορεί να πλησιάζει το 32% (σχεδόν 1 στους 3 ομοφυλόφιλους/ες) ξεμπερδεύει με τον σεξουαλικό του αυτοπροσδιορισμό μετά την ηλικία των 19,5. Επίσης, ένα ποσοστό που φτάνει το 5% (1 στους 20 ομοφυλόφιλους/ες) ξεμπερδεύει μετά την ηλικία των 24. Από την άλλη υπάρχουν πρόσωπα που γουστάρουν το ίδιο φύλο και δεν θα υιοθετήσουν ποτέ μια ομοφυλοφιλική ταυτότητα για τον εαυτό τους.
Υποθέτω ότι αυτόν τον πληθυσμό ήθελε να εντοπίσει η έρευνα. Φαίνεται όμως ότι οι ομοφοβικές αντιδράσεις συμβαίνουν μόνο σε μικρότερες ηλικίες. Παρεμπιπτόντως, και η δική μου γκέι στιγμή ήταν στα 14. Ωραία χρόνια!
Μόλις ακούσουμε κάποιον ομοφοβικό, αμέσως σπεύδουμε να του πούμε πως παλεύει με την σεξουαλικότητά του. Το κάνουμε αυτό, υποτίθεται, για να μεμφθούμε την υποκρισία του προσώπου αλλά ο ίδιος δε το βλέπει έτσι. Αντίθετα επειδή δεν έχει θέμα σεξουαλικότητας, εύκολα αδιαφορεί για την κατηγορία της υποκρισίας και νιώθει κι απο πάνω να απαλλάσσεται και από την κατηγορία της ομοφοβικότητας. “Δεν είμαι gay, άρα δεν είμαι ομοφοβικός” σκέφτεται στο μυαλό του. Και έτσι διαιωνίζεται ένας μύθος που τελικα αποβαίνει μόνο σε βάρος των gay.