Ο Βασίλης, το hookup και τα άγια λείψανα

Ένα Σάββατο από τα παλιά, που ήμουν γραμμένος σε γνωστή εφαρμογή, είχα πει ότι δεν θα κάνω τίποτα γιατί ήθελα την επόμενη ημέρα να κοινωνήσω. Με τον πνευματικό μου έχουμε έναν κανόνα στον οποίο πρέπει να κάνω υπακοή σε ό,τι αφορά τα σαρκικά και τη Θεία Κοινωνία.

Να μην τα πολυλογώ, ξυπνάω εκείνο το Σάββατο και ακούω αυτόν τον διακριτικό ήχο της εφαρμογής – τι σου κάνει ο πονηρός αλλά μη τα ρίχνουμε και όλα σ αυτόν!

Μου ‘χε στείλει μήνυμα ένα παιδί που μου άρεσε πολύ και βλέπαμε ο ένας το προφίλ του άλλου αλλά δεν μιλούσαμε ποτέ, πολύ καιρό αυτό το βιολί. Και εκείνο το πρωινό λοιπόν μου μίλησε!

Συναντηθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες… Δες τώρα τι έγινε: Αντάλλαξα το σώμα και το αίμα του Χριστού για κάτι τόσο μιαρό. Όταν έφυγα από το σπίτι του παιδιού, το ότι είχα περάσει καλά (γιατί έχει κι αυτό την σημασία του – μετανοείς πιο γρήγορα όταν δεν έχεις περάσει καλά) δεν έπαιρνε μακριά τις τύψεις.

Στους Αγίους Αναργύρους

Είχα να πάω στην αστυνομία για μια δουλειά, φτάνω έξω από το τμήμα και ευθύς σκέφτομαι:

“Τα γραφεία κλείνουν στις 14.30, η ώρα είναι 11.30. Προλαβαίνω να πάω στην κοντινότερη εκκλησία να ζητήσω συγχώρηση”.

Κάνα 5λεπτο μακριά από το τμήμα βρίσκεται ο Ιερός Ναός των Αγίων Αναργύρων της Νέας Ιωνίας. Αγαπημένος ναός για εμένα. Σ’ αυτά τα 5 λεπτά πηγαίνοντας προς την εκκλησία, σκέφτηκα:

“Πριν μια ώρα έκανα όλα αυτά τα πράγματα, άρα εικόνες δεν θα φιλήσω. Θα πάω μπροστά στην εικόνα του Χριστού, δεξιά από την είσοδο στο ιερό, θα κάνω 3 μετάνοιες και θα φιλήσω 3 φορές το μάρμαρο κάτω“.

Έτσι και έγινε και αμέσως μετά μου ήρθε η σκέψη: “Τι μετάνοια είναι τώρα αυτή; Ούτε μισό δάκρυ;”

Κάνοντας προς τα πίσω για να φύγω, είδα τα λείψανα πολλών αγίων που έχουν παραταγμένα στη συγκεκριμένη εκκλησία σε θήκες. Πρέπει να είναι και 20 λείψανα αγίων στη σειρά. Σκέφτομαι προς στιγμήν: “Να τα προσκυνήσω;” Λέω όχι, για κανένα λόγο, και κάνω ένα βήμα για να φύγω.

Η φωνή

Ξαφνικά ακούω στο δεξί μου αυτί μια φωνή:

— Βασίλειε, προσκύνησε τα Αγία λείψανα.

Σταματάω, σκέφτομαι… Λες αυτό τώρα να είναι πειρασμικό και αντί για θεία χάρη να βάλω μέσα μου φωτιά; Κάνω άλλο ένα βήμα για να φύγω και ακούω πιο επιτακτικά αυτή τη φορά τη φωνή να μου λέει πάλι:

— Βασίλειε, προσκύνησε τα Αγία λείψανα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη γύρισα και άρχισα από τα δεξιά να ασπάζομαι τα άγια λείψανα. Δεν είχα και τα γυαλιά μου και δεν είχα ιδέα ποιων Αγίων τα λείψανα προσκυνούσα, όμως συνέβη το εξής:

Όσο προσκυνούσα τα λείψανα, ξεκίνησε να κλαίει η ψυχή μου από μόνη της και βγήκαν ξαφνικά τα δάκρυα και στα μάτια μου. Και όσο προσκυνούσα ξεκίνησε μια πολύ ωραία ευωδία που δεν είχε πολύ διάρκεια.

Έφυγα με τόσο ανάλαφρη ψυχή και τόσο χαρούμενη καρδιά από την εκκλησία που δεν το πίστευα ούτε εγώ ο ίδιος.

Τι θέλω να πω λοιπόν;

Μια σταγόνα μετάνοιας να έχουμε στην καρδιά μας για τις πτώσεις μας, ο Θεός μπορεί να μας χαρίσει τον κόσμο όλο. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη του που τελικά είναι πολύ λίγα αυτά που μας ζητάει σε σχέση με αυτά που έχει να μας δώσει.

Κι επίσης ακόμα κι όταν θέλουμε μετάνοια, ακόμα κι αυτό να το ζητάμε από τον Θεό και η απάντηση θα έρθει αμέσως.

Cover: Adobe Stock / Song_about_summer