Ομοφυλόφιλος και Παρθένος στα 45

Όταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό είδα το φως της ζωής σε μια κωμόπολη της Στερεάς Ελλάδας, κανείς δεν περίμενε ότι 45 χρόνια μετά θα είχα παραμείνει παρθένος.

Από τότε που άρχισα να νιώθω έλξη προς κάποιο πρόσωπο, πριν ακόμη από τα 10 μου χρόνια, μου άρεσαν οι άντρες. Δεν με ελκύουν και δεν με είλκυσαν ποτέ οι γυναίκες σε οποιαδήποτε ηλικιακή φάση της ζωής μου. Αντίθετα, ένιωθα από μικρός έλξη για τα άλλα αγόρια.

Αρχικά, μη γνωρίζοντας καν τι σημαίνει έρωτας, δεν συνειδητοποίησα ότι αυτή η έλξη ήταν ερωτική και ότι θα ήταν μία πάγια κατάσταση. Ευελπιστούσα ότι κάποια στιγμή θα μου άρεσαν και οι γυναίκες, έτσι ξαφνικά (!), και θα γινόμουν ένα με το… φυσιολογικό που έβλεπα γύρω μου. Στο μεταξύ είχα αρρενωπή ανάπτυξη (ποδόσφαιρο και άλλα παιχνίδια με αγόρια κ.λπ.) και αυτό ήταν κάτι που δεν με υποψίασε για την διαφορετικότητά μου. Θα έλεγα επιπλέον, ότι προσπαθούσα να έχω ενδιαφέροντα και ασχολίες που θα έθεταν τον έρωτα και το σεξ στο παρασκήνιο, για να μη δώσω έτσι βάση σε κάτι τόσο άγνωστο και φοβερό για εμένα. Προσπαθούσα δηλαδή να αφήσω το εν λόγω θέμα στην άκρη.

Παρά ταύτα, στα 15-16 μου χρόνια, άρχισαν να με κυριεύουν συναισθήματα έντονης ανησυχίας, φόβου και αβεβαιότητας για το μέλλον, καθώς σταδιακά συνειδητοποιούσα ότι η ομόφυλη έλξη θα ήταν προφανώς ο ισόβιος σεξουαλικός μου προσανατολισμός. Τρόμαζα με αυτό, γιατί μεγάλωνα σε μια συντηρητική οικογένεια και κοινωνία και φοβόμουν μήπως κοντινά μου πρόσωπα καταλάβαιναν ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Άλλες εποχές εξάλλου τότε… Έβλεπα να ανοίγεται μπροστά μου ένα μέλλον δυσοίωνο, μοναχικό, χωρίς τη δημιουργία οικογένειας που από παιδί ακόμη ονειρευόμουν.

Παράλληλα, από μικρός είχα στενή σχέση με την Εκκλησία. Η συμμετοχή μου στις Ιερές Ακολουθίες συνδυαζόταν με προσφορά σε διάφορα διακονήματα μαζί με τον ιερέα της ενορίας μου. Αυτό γινόταν για αρκετά χρόνια έως και την ενηλικίωσή μου. Επιπλέον, μεγάλωσα σε ενορία με κατηχητική δράση, χριστιανικές ομιλίες, βυζαντινή μουσική, χορωδία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις χριστιανικές ρίζες που ανέπτυσσα ήδη μέσα μου. Ταυτόχρονα, βίωνα και ομόφυλες έλξεις, οι οποίες όμως ποτέ δεν αποτέλεσαν αιτία απομάκρυνσής μου από την Εκκλησία. Η σχέση μου μαζί της σίγουρα πέρασε σκαμπανεβάσματα στα διάφορα στάδια της ζωής μου, όχι όμως τόσο σοβαρά ώστε να αμφισβητήσω την παρουσία μου σε αυτή.

Δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι ώρες του γογγυσμού! Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι ο Θεός με αδίκησε που μου έδωσε αυτό τον προσανατολισμό. Γεγονός είναι ότι, και μέσα στην Εκκλησία -σίγουρα και με δική μου ευθύνη- δεν αντιλήφθηκα την αγαπητική στάση προς τον ομοφυλόφιλο Χριστιανό. Ένιωσα να ενοχοποιούμαι για την έλξη μου προς το ίδιο φύλο, ενώ στην ουσία η έλξη αυτή δεν ήταν επιλογή μου. Ένιωσα ότι πρέπει να απολογηθώ για κάτι που δεν φταίω! Δεν είδα ξεκάθαρα να προτείνεται ο δρόμος της αγνότητας απέναντι στο πάθος της αρσενοκοιτίας, αλλά έβλεπα ως μόνη προοπτική την αλλαγή της έλξης προς το άλλο φύλο, κάτι το οποίο δεν είχα την δύναμη να το υποστηρίξω. Θαυμάζω σαφώς τους Χριστιανούς, που έχοντας την έλξη προς το ίδιο φύλο, συνεργούσης της Θείας Δυνάμεως, απέκτησαν στην πορεία της ζωής τους άλλη κατεύθυνση στον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Για τον κάθε άνθρωπο όμως που επιζητεί την Σωτηρία του, ο Τριαδικός Θεός έχει το δικό του σχέδιο.

Δυστυχώς, τον δρόμο αυτό ήμουν αναγκασμένος να τον βαδίσω μόνος μου, καθώς δεν είχα, ούτε και έχω μιλήσει σε κανέναν από τον οικογενειακό και φιλικό μου περίγυρο σχετικά με τον ομοφυλοφιλικό μου προσανατολισμό. Υπήρχαν στιγμές που ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πορεύομαι μόνος. Όμως, την κατάλληλη χρονική στιγμή ο Θεός με έφερε σε αυτή την πολύ όμορφη πνευματική παρέα του Ομοφυλοφιλία.gr, για να πάρω δύναμη και να συνεχίσω τον αγώνα, αφού βρήκα και άλλους αγωνιστές ομοφυλόφιλους να μοιραστούμε τα ίδια πράγματα και να δώσουμε μαζί τον αγώνα της Σωτηρίας.

Με τη δύναμη του Θεού κατάφερα να διαφυλάξω την αγνότητά μου, αφού ακόμη και όταν δεν ήμουν πολύ τακτικός στην Εκκλησία, ο Θεός με προφύλασσε από την πτώση. Η συμμετοχή μου στα μυστήρια της Εκκλησίας, άλλοτε συχνότερη ή πιο αραιή, άλλοτε δυναμική ή εντελώς τυπική, ήταν ο κινητήριος μοχλός της αντοχής μου. Όντας μέσα στην Εκκλησία, καταλάγιαζε το πάθος μου και αντιμετώπιζα πνευματικά τον Σταυρικό αυτό δρόμο που ο Θεός επέλεξε για μένα. Συμβιβάστηκα με την ύπαρξη της έλξης, πλην όμως δεν προχώρησα στην έκφραση αυτής, γιατί δεν ήθελα να βιώσω τα πικρά αποτελέσματα των τύψεων και των ενοχών για μια τόσο πρόσκαιρη και φευγαλέα ηδονή. Κι αυτό γιατί, όταν ακόμη και με τα λόγια ή τη σκέψη μου έδινα τροφή στις ομόφυλες επιθυμίες, άμεσα ένιωθα τύψεις και ενοχές να με κυριεύουν. Έπεφτα στη βαθιά θλίψη που είναι ο καρπός της αμαρτίας. Σκεφτόμουν τότε τι θα γινόταν, σε τι τύψεις θα έπεφτα, αν προχωρούσα και σε πράξεις! Αυτό ήταν που με κράτησε. Καταλάβαινα ότι αυτός ο δρόμος όχι απλά δεν θα με ικανοποιούσε, αλλά θα με έφερνε σε απόγνωση. Ένιωθα βαθιά μέσα μου πως αν υποχωρούσα στο πάθος, θα ήταν τρομερά δύσκολο να ορθοποδήσω μετά. Γι’ αυτό και θαυμάζω τους συναγωνιστές ομοφυλόφιλους που έπεσαν και σηκώθηκαν, πέθαναν και ανέστησαν.

Ακόμη, θεωρώ ότι με βοήθησε αρκετά το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια συντηρητική οικογένεια και κοινωνία, ειδικά κατά τα χρόνια της εφηβείας, στα πρώτα δηλαδή λιγότερο ώριμα στάδια της ζωής μας, που εκεί ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Καθοριστικής σημασίας ήταν η επικοινωνία με συναγωνιστές ομοφυλόφιλους για να πορευθούμε μαζί τον δρόμο της Σωτηρίας, να γίνουμε μια όμορφη χριστιανική αληθινά φιλική παρέα, και έτσι να αποκτήσω δύναμη να συνεχίσω, ειδικά μάλιστα τη στιγμή που ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Απέκτησα πλέον δυνατά στηρίγματα στην καθημερινή μου ζωή, φίλους, αδελφούς εν Χριστώ, που στον πόλεμο θα με βοηθήσουν και εγώ φυσικά αυτούς!

Αποφεύγοντας τις αφορμές, διατήρησα συν Θεώ την αγνότητά μου. Ο κίνδυνος όμως πάντα καιροφυλακτεί. Τη στιγμή που θα νιώσεις ότι κέρδισες τη μάχη, τότε θα είσαι πολύ πιο εκτεθειμένος στην πτώση. Κάθε μέρα είναι μια νέα μάχη και, είτε κάποιος έχει πέσει στην αμαρτία την προηγούμενη μέρα, είτε όχι, θα πρέπει να δει μπροστά, ψηλά, τη μέρα που μόλις ξημέρωσε.

Για να φτάσω όμως ως εδώ κατά το δυνατόν αλώβητος, αντιμετώπισα πάρα πολλές δυσκολίες:

• Δυσκολία να ζω σε μια κοινωνία που το κοσμικό πνεύμα της εποχής τείνει να με παρασύρει στην πτώση. Σε μια κοινωνία που αποδέχεται την αρσενοκοιτία, εγώ να πρέπει να παλέψω κόντρα σε αυτό το ρεύμα. Μια κοινωνία που έχει στο επίκεντρο την οποιαδήποτε εφάμαρτη ηδονή, πόσο μάλλον την σαρκική.
• Δυσκολία να προσαρμοστώ σε έναν κύκλο ανθρώπων, γνωστών, φίλων, που το επίκεντρο των συζητήσεων να είναι το ερωτικό-σεξουαλικό, και τα αντίστοιχα ενδιαφέροντά τους να διαφέρουν από τα δικά μου.
• Δυσκολία να προσαρμοστώ σε ένα περιβάλλον που τοποθετεί ως απόλυτο στόχο του ανθρώπου τη δημιουργία οικογένειας (παιδιά για μένα, εγγόνια για τους γονείς), και όχι τη σωτηρία της ψυχής, που σαφώς και αδιαμφισβήτητα πρέπει να ξεπερνά κάθε άλλη προσδοκία.
• Δυσκολία να πρέπει να διαχειρίζομαι έως και σήμερα τα φλερτ των γυναικών, προκειμένου να προχωρήσω σε σαρκική επαφή ή σχέση μαζί τους, ή ακόμη και προτάσεις για γάμο. Αρχικά όταν ήμουν φοιτητής, μετά στον εργασιακό μου χώρο και φυσικά στον φιλικό και κοινωνικό μου περίγυρο.
• Και έπειτα; Δυσκολία να κρατηθώ όταν οι θλίψεις και οι ποικίλες άλλες δυσκολίες της ζωής με θλίβουν και στο μυαλό μου μια πρόσκαιρη σαρκική ηδονή φαντάζει ως ανακούφιση από όλα αυτά. Δυσκολία να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι δυνατός και ότι μπορώ να τα καταφέρω. Δυσκολία να πειστώ ότι ο Θεός είναι πάντα δίπλα μου και δεν θα με καταδικάσει απλά και μόνο για την έλξη μου προς το ίδιο φύλο.

Από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν όταν στα 25 με 28 μου χρόνια, εγκλωβισμένος από τις συνθήκες της ζωής, ένιωθα έντονες ενοχές για την απουσία των ετερόφυλων έλξεων. Τότε ήταν που προσπάθησα να αλλάξω προσανατολισμό! Όχι μόνο δεν συνέβη ποτέ αυτό, αλλά ήρθα αντιμέτωπος με πληθώρα εσωτερικών συγκρούσεων και διαμαχών. Προτίμησα τελικά, προς όφελος της ψυχικής και πνευματικής μου υγείας, να σταματήσω αυτή την αναζήτηση και να πορευθώ τον δρόμο της αγνότητας.

Υπάρχουν βέβαια τόσοι και τόσοι Άγιοι άνθρωποι που έχουν μιλήσει βιωματικά για τη σημασία της αγνότητας, που η δική μου μαρτυρία δεν θα προσέθετε κάτι παραπάνω. Αλλά θέλω να τονίσω ότι, αξίζει να αγωνιστούμε για την αγνότητα, όσο και γενικά να αγωνιζόμαστε για το οποιοδήποτε πάθος και αμάρτημα που μας φθείρει και μας οδηγεί στον όλεθρο. Ένα από αυτά τα πάθη είναι και η αρσενοκοιτία.

Ας μην αμφιβάλλουμε: ο Θεός έχει το δικό του σχέδιο για τον καθένα μας. Ο δρόμος προς τη Σωτηρία είναι ανοιχτός τόσο για τον έγγαμο Χριστιανό ή τον αφιερωμένο στον μοναχισμό άνθρωπο, όσο και για τον άγαμο ομοφυλόφιλο Χριστιανό, που παλεύει να κρατήσει την αγνότητά του και να μην κάνει πράξη την δεδομένη ομόφυλη έλξη του. Ένας Σταυρός είναι και αυτός, κατά πολύ όμως ελαφρύτερος από τον Σταυρό του Κυρίου μας, που μας άνοιξε τον δρόμο της Σωτηρίας.

Αξίζει  να αγωνιζόμαστε για την αγνότητα, καθώς η παράδοση στο σαρκικό φρόνημα θα μας μεταδώσει ποικίλες ψυχικές και σωματικές ασθένειες. Οι πεπτωκότες ομοφυλόφιλοι αδελφοί μας δεν ζουν τη γαλήνη μέσα τους, γιατί δεν έχουν Χριστό. Μιλώ σαφώς για αυτούς που εμμένουν στο πάθος και όχι για όσους πέφτουν και έχουν τη δύναμη να σηκωθούν ξανά όρθιοι. Μέσω του αγώνα για την αγνότητα, ο αγωνιστής Χριστιανός γνωρίζει καλύτερα τον Χριστό και φυσικά πιστεύει ακράδαντα με ταπείνωση ότι η αγνότητα δεν είναι δικό του κατόρθωμα αλλά δώρο του Θεού.

Ας παλέψουμε λοιπόν στον δρόμο της αγνότητας, όλοι εμείς οι ομοφυλόφιλοι, αφού αυτός είναι ο Σταυρός που μας χάρισε ο Θεός για τη Σωτηρία μας. Οι ομόφυλες έλξεις ας μας φέρουν πιο κοντά στον Χριστό και διόλου να μας απομακρύνουν από Αυτόν. Στη ζωή μας θα συναντήσουμε μεγάλο σαρκικό πόλεμο και ειδικά όσο βαδίζουμε στη στενή και τεθλιμμένη οδό. Κι αν ακόμη προσωρινά πέσουμε, ποτέ να μην απελπιστούμε αλλά να σηκωθούμε και πάλι όρθιοι ζητώντας την βοήθεια του Θεού, καθώς μόνο Αυτός μπορεί να μας αναστήσει πνευματικά.

Να συμμετέχουμε στα μυστήρια της Εκκλησίας, όσο σαρκικά αμαρτωλοί κι αν είμαστε. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι οι σαρκικές μας πτώσεις να μας απομακρύνουν εντελώς από την Εκκλησία και να οδηγηθούμε σιγά-σιγά στην απελπισία και στην απόγνωση. Ο Χριστός αγαπά τον καθένα μας και περιμένει την επιστροφή μας. Βασικό όπλο στον σαρκικό αγώνα είναι και η εύρεση του κατάλληλου πνευματικού, που με διάκριση θα μας αναπαύσει. Η εύρεση φίλων συναγωνιστών ομοφυλόφιλων Χριστιανών που θα πορευόμαστε μαζί στον κοινό αγώνα θα μας δώσει επιπλέον αυτοπεποίθηση και σιγουριά για να βαδίσουμε τη στενή και τεθλιμμένη οδό. Μια οδό τόσο φαινομενικά απροσπέλαστη για το κοσμικό φρόνημα της σημερινής εποχής, μα τόσο προσπελάσιμη πνευματικά, καθώς στο τιμόνι της ζωής είναι ο ίδιος ο Χριστός που μας οδηγεί στην αιωνιότητα! Έτσι θα καταφέρουμε να χαρούμε πραγματικά τη ζωή μας, χωρίς να στερηθούμε τίποτα (βόλτες, ταξίδια, φίλους κ.λπ.), μένοντας μόνο μακριά από την αμαρτία.

Στα 45 μου χρόνια, ευχαριστώ τον Θεό για τον Σταυρό της ομοφυλοφιλίας, που μου χάρισε για να σωθώ. Ζητώ συγγνώμη για όλες εκείνες τις στιγμές που –όντας τόσο αδύναμος– γόγγυσα και λιποψύχησα για τη δοκιμασία που μου όρισε. Ζητώ να συνεχίζει να ενισχύει με δύναμη τόσο εμένα, όσο και όλους τους συναγωνιστές ομοφυλόφιλους που σηκώνουμε τον ίδιο Σταυρό, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο επιτυχημένα. Εύχομαι να συνεχίζει να μας πλουτίζει με δύναμη έως το τέλος αυτής της πρόσκαιρης ζωής. Εξάλλου, “ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται” (Ματθ. 24:13).

Τελειώνοντας, ευχαριστώ αυτή τη Θεάρεστη διαδικτυακή πνευματική προσπάθεια που μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα.

Η αλήθεια είναι ότι, μέσα από το Oμοφυλοφιλία.gr έχω γνωρίσει αληθινούς φίλους, αδελφούς εν Χριστώ, και για πρώτη φορά έχω νιώσει τόσο οικεία και άνετα, όσο ποτέ! Βρεθήκαμε όλοι μαζί από κοντά, εκκλησιαστήκαμε, προσευχηθήκαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε, πήραμε δύναμη να συνεχίσουμε. Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας! Με αμοιβαία στήριξη και συμπαράσταση στις καθημερινές δύσκολες προσωπικές στιγμές του καθενός (όντας χιλιόμετρα μακριά μεταξύ μας). Και όλα αυτά; Σε πνεύμα εμπιστοσύνης, διακριτικότητας, σεβασμού, ειλικρίνειας, αληθινής αγάπης. Σε πνεύμα Θεού!

Εύχομαι ολόψυχα, ο Θεός να δώσει δύναμη και σε άλλους «ανώνυμους» αναγνώστες, ομοφυλόφιλους αδελφούς εν Χριστώ, προκειμένου να τολμήσουν να εκφραστούν και να γίνουμε έτσι μια μεγαλύτερη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ παρέα. Όπως τόλμησα και εγώ και τώρα δοξάζω το Θεό που μου έδωσε τη δύναμη αυτή να το κάνω!

Καλό Αγώνα, Φίλοι Χριστού.

Φωτογραφίες: Adobe Stock/Budimir Jevtic