Θέλεις να πιστέψεις στον Χριστό, αλλά φοβάσαι ότι θα χρειαστεί να αφήσεις τα πάθη σου, που τα αγαπάς και τα πιστεύεις. Δεν πειράζει. Καν’ το κι ας φοβάσαι.
Αρκεί τελικά μια στιγμή που θα πάρεις την απόφαση ή είναι ένας αγώνας που κρατάει για όλη μας τη ζωή; Όχι, δεν αρκεί εκείνη η στιγμή που θα επιλέξεις αλλά χρειάζεται και επιμονή να παραμείνεις σταθερός.
Ήρθε κάποια στιγμή στη ζωή μου που έπρεπε κι εγώ να επιλέξω μεταξύ της «στενής» και της «πλατιάς» πύλης. Όντας ακόμη έφηβος, στο λύκειο, έβλεπα τους φίλους μου να κάνουν σχέσεις, να προχωρούν σεξουαλικά και σκεφτόμουν “τι θα γίνει με ‘μένα τελικά; Όσο και να το καθυστερώ, το βασικό δίλημμα είναι αν θέλω να ζήσω μια ζωή, όσο το δυνατόν αγνή, κοντά στο Θεό, τις εντολές και την αγάπη Του ή να αφεθώ στις ανάγκες του σώματος για να είμαι αποδεκτός από το κοινωνικό σύνολο του σήμερα”. Έτσι σταδιακά άρχισα να το ψάχνω: Υπάρχει τελικά Θεός; Μήπως είναι όλα ένα παραμύθι, μήπως η θρησκεία είναι όντως ένα κατασκεύασμα των ανθρώπων προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους να πιστεύουν σε κάτι;
Καθώς το περιβάλλον που μεγάλωσα ήταν καθαρά χριστιανικό, είχα επαφή με την εκκλησία κι έτσι θέλοντας και μη, έμαθα να ζω με τους κανόνες της. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για έναν νέο, για να σιγουρευτεί ότι υπάρχει Θεός και αξίζει να Τον ακολουθήσει. Άρχισα να προσεύχομαι με περισσότερο ζήλο και διαβάζοντας πού και πού κανένα βίο αγίου πίστευα όλο και πιο πολύ ότι κάτι υπάρχει! Δεν είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους είτε άμεσα με το μαρτύριο είτε έμμεσα με την αφιέρωση, είτε ακόμη απλώς ομολογώντας την πίστη τους, να το κάνουν όλο αυτό για μια «ιδέα», και μάλιστα όταν μεγάλο ποσοστό αυτών έχουν σπουδάσει σε διάφορους τομείς και γνωρίζουν πολύ καλά την επιστημονική λογική, τις θεωρίες περί ανυπαρξίας του Θεού και το πώς λειτουργεί η ψυχολογία του ανθρώπου.
Σταδιακά λοιπόν, ήρθε ο Θεός και φανερώθηκε στη ζωή μου. Δεν είδα σημεία και θαύματα. Δεν χρειάστηκε και εδώ που τα λέμε είναι καλύτερα έτσι, γιατί αυτό μού έδωσε την ελευθερία να διαλέξω, και όχι να πιστέψω με το ζόρι σε κάτι επειδή είχα την απόδειξη.
Είπα στον εαυτό μου ότι αξίζει να διαλέξω την αγνότητα. Ακόμη κι αν τη χάσω στην πορεία, δε θα συμβιβαστώ με τα κοινωνικά πρότυπα γύρω μου. Κι αν με ρωτάς, φυσικά και υπάρχουν στιγμές που νιώθω μόνος, που δεν έχω ένα στήριγμα, μια συντροφιά… Το βρίσκω όσο μπορώ σε ελάχιστους φίλους που με αγαπούν και με καταλαβαίνουν και φυσικά στο Θεό. Δεν ανάγκασα τον εαυτό μου να νιώσει έτσι. Υπήρξαν φορές που έσπασα και θέλησα να δω και την άλλη επιλογή. Δεν άξιζε, τουλάχιστον για εμένα. Η αίσθηση της μοναξιάς υπήρχε και θα συνέχιζε να υπάρχει, με τη μόνη διαφορά ότι θα την «ξεγελούσα» με τη βοήθεια παροδικών σαρκικών απολαύσεων. Μπορεί να είναι και στοιχείο του χαρακτήρα μου!
Ίσως δεν είναι για όλους το ίδιο. Θεωρώ όμως υποχρέωση μου να δείξω ότι υπάρχει κι αυτός ο τρόπος ζωής, σε όποιον αναζητά τι δρόμο θα ακολουθήσει. Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν έρχεται τυχαία στον κόσμο, κι έτσι σίγουρα όλοι έχουμε να περιμένουμε ένα ξεχωριστό σχέδιο για τον καθένα μας.
Όσο για την αποδοχή, δε νομίζω ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Πλέον είναι περισσότερο αποδεκτό ένα γκέι ζευγάρι σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εποχή. Πόσο μάλλον ένα παιδί μόνο του. Σαν άνθρωπος, σαν ομοφυλόφιλος, σαν Χριστιανός αγαπάω κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από την επιλογή του, γιατί αγαπάω τον ίδιο τον άνθρωπο και όχι τις πράξεις του. Όλοι θα έπρεπε να το κάνουμε αυτό και κυρίως οι γονείς και τα αδέρφια.
Προσεύχομαι για όλα τα παιδιά να βρουν το θάρρος να διαλέξουν την «στενή και τεθλιμμένη οδό» χωρίς φόβο! Να μισήσουμε τα πάθη μας, να τα προσπεράσουμε. Ναι, μόνοι μας δεν μπορούμε να τα αφήσουμε. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού, μπορούμε!
Καλή Σαρακοστή να έχουμε!
~ Αττικός
11 Απαντήσεις
Συγχαρητήρια για την ιστοσελίδα σας και για τις δημοσιεύσεις σας. Είναι πολύ επικοδομητικές και ενθαρρυντικές για όλους μας! Ο Θεός να σας δίνει δύναμη διότι η ζωή είναι δύσκολη. Προσωπικά, δεν ανήκω στους ομοφυλόφιλους, αλλά θαυμάζω τον αγώνα σας!
Είσαι τόσο απαίσιος.
Και ο λόγος που εξοργίζομαι είναι οτι σε αυτήν την ιστοσελίδα μπορούν να μπούν γονείς οι οποίοι παλεύουν να αποδεχτούν τα παιδιά τους, ή ομοφυλόφιλοι έφηβοι που μεγαλώνουν σε ενα ομοφοβικό περιβάλλον.
Αντί να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους για αυτό που είναι, και να ζήσουν την ζωή τους φυσιολογικά, τους συμβουλεύεις να ζήσουν μια ζωή μέσα στην μιζέρια, για κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει.
Σε λυπάμαι βέβαια που ζείς έτσι, αλλά απο την στιγμή που δημιούργησες αυτήν την ιστοσελίδα γράφοντας όλα αυτα και κάνοντας κακό σε κόσμο, δεν με νοιάζει καθόλου που ζείς μεσα στην μιζέρια σου.
Αλέξανδρε, όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και οι ομοφυλόφιλοι οφείλουμε αγαπάμε τον εαυτό μας. Προσωπικά, δεν ορίζω τον εαυτό μου με βάση τις έλξεις μου, τις οποίες δεν αγαπώ. Όσο για το αν η χριστιανική ζωή είναι “μίζερη” όπως εννοείς, μπορείς να τη δοκιμάσεις και να δεις. Φυσικά, δεν υποχρεώνεται κανένας ομοφυλόφιλος να ζήσει όπως προσπαθώ εγώ, όμως παροτρύνω κάθε νέο, να γνωρίσει κι αυτή τη πλευρά της ζωής, γιατί αξίζει!
Καλό Πάσχα,
Ο χριστος όμως δεν μιλησε για αγάπη?
Γιατι να εμποδισεις τον εαυτό σου να αγαπήσει. Δεν μιλαω για σαρκικές επαφές.
Αλλα το συναίσθημα του ερωτα ειναι το ιδιο και για τους ομοφυλοφιλους και για τους ετεροφυλόφιλους. Γιατι να στερήσεις τον εαυτο σου κατι τέτοιο? Και ξερω οτι θα μου πεις οτι το μονοπατι που διάλεξες ειναι δυσκολο και οτι διοχετεύεις την αγαπη σου στον χριστό, αλλα όπως και να το κανουμε, το αίσθημα της αγάπης προς εναν αλλον συνάνθρωπο δεν ειναι το ιδιο. Ειναι ενα συναίσθημα που ο Χριστός το ευλόγησε. Και απο την στιγμή που δεν παραβιάζεις την ελευθερια κάποιου, γιατι να το στερηθεις?
Απλά, παροτρύνω τους αναγνώστες να αγαπήσουν τον Χριστό περισσότερο από τα πάθη τους – όπως πχ το πάθος της ομοφυλοφιλίας. Δεν είναι υποχρεωτικό να το κάνουν όλοι, είναι μια επιλογή τρόπου ζωής. Ουσιαστικά να “ερωτευτούμε” όπως λένε οι Πατέρες, τον Θεό. Κι αυτό, επειδή η θυσία αυτή για χάρη Του, μας φέρνει πιο κοντά Του, μας οδηγεί στον παράδεισο. Τώρα, εφόσον όπως έγραψες δεν αναφέρεσαι σε σαρκικές επαφές, νομίζω είναι ανέφικτο να είναι ένας άνθρωπος πραγματικά ερωτευμένος με έναν άλλον, χωρίς να έχουν σαρκική επαφή. Επίσης μη ξεχνάμε ότι είναι άλλο πράγμα ο έρωτας, κι άλλο η αγάπη προς το πρόσωπο ενός άλλου.
Επιτρέψτε μου να κάνω μια ερώτηση. Δεν θα διαφωνήσω ότι ο έρωτας είναι μια υπέροχη κατάσταση. Από πότε όμως τον κάναμε τον θεό της ζώης μας; Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι (μεταξύ τους κι εγώ) που δεν νοιώθουν την ανάγκη ούτε όταν ξυπνάνε να έχουν ένα σώμα να χαϊδέψουν, ούτε να καθόνται αγκαλίτσα στον καναπέ με μια άλλη ψυχή, ούτε να γυρνάνε στο σπίτι και να ακούνε μια φωνή να τους καλεί. Δεν πρόκειται περί μισάνθρωπιας, γιατί οι ίδιοι άνθρωποι και καλή σχέση με τους γονείς έχουν, και φιλίες γερές δημιουργούν, και εντάσσονται στο σύνολο χωρίς θέμα. Αλλά δεν το έχουν με την συζυγία, πώς να το κάνουμε; Και μιλάω ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού τώρα. Με το να θεοποιούμε το συναίσθημα του έρωτα, έτσι όπως ειδικά το καταλαβαίνει η εποχή μας, καταλήγουμε να θεωρούμε τους άλλους λειψούς. Σκεφτείτε το ίδιο σενάριο σε ετεροφυλόφιλο. Έαν δηλαδή άμα δεν ένας ετεροφυλόφιλος δεν δύναται/δεν θέλει να εισέλθει σε μια ερωτική σχέση και τον πληρεί ο μονήρης βίος αυτομάτως είναι “λειψός”; Μάλλον όχι. Προφανώς δεν υπονοώ ότι είπατε κάτι από όλα αυτά, αλλά αν δεν δίνουμε σε έναν άνθρωπο την δυνατότητα να ζει ως εργένης χώρις αυτομάτως αυτό να σημαίνει ότι έχει πρόβλημα κοινωνικοποίησης ή την όποια δυσλειτουργία, δημιουργείται ένας κακώς εννοούμενος διαχωρισμός μεταξύ “φυσιολογικών” και “μή φυσιολογικών” (κάτι μου θυμίζει αυτό), και που στην προκειμένη περίπτωση δεν βοηθάει καθόλου τους ομοφυλόφιλους (και ούτε βέβαια και τους ετεροφυλόφιλους) που για τους χψ λόγους έχουν διαλέξει τον άγαμο βίο. Μάλλον τους δυσκολεύει χειρότερα.
Πολύ σωστές επισημάνσεις, Κώνστα. Ας μην ξεχνάμε πως το 24% των Ελλήνων single είναι θεληματικά ελεύθεροι και το απολαμβάνουν. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται με τη ζωντανή πίστη στον Θεό, τότε η ζωή μας μπορεί να είναι απόλαυση.
Πολύ συναίσθημα ρε παιδί μου!
Εξοργίζεσαι; Γιατί καλέ;
Η ιστοσελίδα έχει άποψη. Δεν σου αρέσει; Πας αλλού.
Ποιός ζει “μια ζωή στη μιζέρια.” Μήπως προβάλλεις την δικιά σου πραγματικότητα; Έλα τώρα.
Μη λυπάσαι κανέναν Αλέξανδρε, κάνε τη δουλειά σου. Ο καθένας ακολουθεί το μονοπάτι του, κάνει τον αγώνα του. Μίλα με λιγότερο συναίσθημα, δείξε εξυπνάδα (ο άνθρωπος που εξοργίζεται είναι ανόητος*), κάνε ερωτήσεις, μάθε, αποδέξου τους άλλους, να είσαι ευγενικός.
Να είσαι καλά πάντα.
* το ανόητος δεν το λέω σαν βρισιά αλλά σαν κάποιος δίχως νόημα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δίνεται τόσο έμφαση στα κοινωνικά πρότυπα; Δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση για το αν είναι σωστό ή λάθος να ερωτεύομαι άντρες από καμιά κοινωνική ομάδα ούτε προσωπικά κάνω σεξ επειδή το κάνουν οι υπόλοιποι.
Όπως και να χει μια ζωή την έχουμε και είναι κρίμα για έναν άνθρωπο να ζει γεμάτος ενοχές για κάτι το οποίο δεν είναι κακό και δεν βλάπτει κανέναν
Αφήστε τον εαυτό σας να ερωτευτεί και τότε θα καταλάβετε γιατί γεννηθήκαμε.
Η πνευματική ζωή κοντά στο Θεό και τα Μυστήρια Του, δεν έχει ενοχές. Δεν γίνεται με το ζόρι – ούτε υπό φόβο και εξαναγκασμό. Είναι επιλογή και όποιος θέλει μπορεί να τη κάνει. Τέλος, δεν είναι προσωπική μου άποψη το αν είναι σωστό ή λάθος ο έρωτας μεταξύ ομόφυλων, είναι μια από τις διδαχές του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και των Πατέρων, τις οποίες ασπάζομαι, όπως και η συγκεκριμένη ιστοσελίδα.
Χρήστο υπάρχει περίπτωση, είναι δυνατόν, να…
1) Να μη δίνω έμφαση στα κοινωνικά πρότυπα (ΔΕΝ ΔΙΝΩ).
2) Να επιλέγω να μη κάνω σεξ για απόλαυση (καθόλου σεξ βασικά) γιατί έτσι μίλησε στην καρδιά μου το Ευαγγέλιο του Χριστού (ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΣΤΑΣΗ;).
3) Οι απόψεις της όποιας κοινωνικής ομάδας (woke ή όχι) να με αφήνουν παγερά αδιάφορο (ΕΔΩ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ).
4) Να μην έχω καμία, μα καμία ενοχή για ότι δεν κάνω (ΝΑΙ, ΝΑΙ ΚΡΙΜΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙ ΜΕ ΕΝΟΧΕΣ, ΣΥΜΦΩΝΩ).
5) Να είχα ερωτευτεί δεκάδες φορές στο παρελθόν και να είχα συνουσιαστεί με εκατοντάδες άντρες επίσης (ΒΟΓΓΟΥΣΑΝ ΤΑ ΧΑΜΑΜ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ!).
6) Να είχα αφήσει τον εαυτό μου ελεύθερο (ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΩ ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΒΓΑΛΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ Η ΓΝΩΣΗ ΑΥΤΗ).
7) Και τώρα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να έχω καταλάβει γιατί γεννήθηκα;
Μα και βέβαια αγαπητέ μου είναι δυνατόν.
Μόλις σου περιέγραψα την πορεία της ζωής μου. Και δεν είμαι μόνος, στο διαβεβαιώνω. Είμαστε αμέτρητοι οι πόρνοι που μας μίλησε ο Χριστός και γυρίσαμε πίσω. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! Αυτό το κάλεσμα όμως Χρήστο δεν το ακούς με τα αυτιά σου αλλά με την καρδιά.
Και, ολοκληρώνω, όσο η καρδιά σου δεν ακούει τόσο θα συνεχίσεις να μιλάς για “έρωτες,” “σεξάκια” και “ενοχές” προσηλωμένος στο δικαίωμα (δέντρο που καίγεται) και χάνοντας την Ουράνια Βασιλεία Του (δάσος που χάνεται).
Συμμερίζομαι μαζί σου τις σκέψεις αυτές με εν Κυρίω αγάπη. Μη θυμώσεις.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΝΤΑ