Αρκετά με τις κλάψες

Δείξε μου έναν άνθρωπο που δεν πονάει κι εγώ θα σου δείξω έναν νεκρό.

Ένα από τα πιο ενοχλητικά πράγματα στην τρέχουσα συζήτηση περί ομοφυλοφιλίας και χριστιανισμού είναι η αξιοσημείωτη ποσότητα βαρετών και μίζερων κειμένων που διαβάζω από τύπους σαν κι εμένα που μεγάλωσαν στην Εκκλησία και διαπίστωσαν ότι έλκονται από τους άντρες.

Η κριτική συνήθως ξεκινάει αμφισβητώντας την ορθοδοξότητα αυτών που προτείνουν την σεξουαλική εγκράτεια στους νέους μας σήμερα, ετεροφυλόφιλους ή ομοφυλόφιλους, και καταλήγει με την στηλίτευση της Εκκλησίας, η οποία δίνει μόνο “ξερές εντολές” στους ανθρώπους και δεν παρέχει καμία περαιτέρω υποστήριξη για την εφαρμογή τους, με φρικτές συνέπειες για τους ομοφυλόφιλους που δεν τα καταφέρνουν.

Πάω κι εγώ στοίχημα ότι η Εκκλησία μπορεί να κάνει περισσότερα — αλλά αυτό ισχύει για όλα τα θέματα. Μπορεί να κάνει περισσότερα στην ποιμαντική της προς τις άγαμες μητέρες, μπορεί να κάνει περισσότερα στην ποιμαντική της προς τους διαζευγμένους, μπορεί να κάνει περισσότερα συσσίτια για τους αστέγους, και μπορεί να κάνει περισσότερα για τους εφήβους που αισθάνονται έλξη προς το ίδιο φύλο, όπως αισθανόμουν κι εγώ πριν από χρόνια και ένιωθα χαμένος μέσα στην Εκκλησία. (Ας παίξουν τα βιολιά λυπητερά, παρακαλώ. Ποιος ΔΕΝ έχει νιώσει χαμένος μέσα στην Εκκλησία κάποια στιγμή της ζωής του; Μοιάζει να είναι σχεδόν απαραίτητο κομμάτι του ταξιδιού της πίστης να νιώθουμε χαμένοι σε κάποια φάση).

Αυτό που βρίσκω τόσο ενοχλητικό είναι το πόσο άσχημα περιγράφουν το παιδί το οποίο ξυπνάει μια μέρα και συνειδητοποιεί τις ομόφυλες έλξεις του, και πιστεύει στον Χριστό. Συνήθως αυτό στις μέρες μας περιγράφεται ως μια αδιέξοδη κατάσταση:

Στα μάτια πολλών νέων ανθρώπων, οι μόνες επιλογές για αυτή την κατάσταση είναι 1) να πιέσεις τον εαυτό σου να απέχει από το σεξ, μην έχοντας ιδέα για το μέλλον σου και χωρίς καμία υποστήριξη από την Εκκλησία, ή 2) να μην πιέσεις τον εαυτό σου σε μια μόνιμη κατάσταση αποχής, αλλά ταυτόχρονα να κινδυνεύεις να αφοριστείς, να μην μπορείς να πατήσεις στην εκκλησία ή/και να σε πετάξουν οι γονείς σου στον δρόμο. Δεν είναι παράξενο που χωρίς άλλες εναλλακτικές, πολυάριθμοι νέοι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί συντρίβονται κάτω από την πίεση των ιερέων, των πνευματικών, των γονέων και των ενοριών τους.

Πραγματικά, σιχαίνομαι αυτή την περιγραφή του πώς έπρεπε να μοιάζει η ζωή μου όταν ήμουν έφηβος, ή πώς πρέπει να μοιάζει για έναν 15χρονο σήμερα. Πόσο απαισιόδοξη! Πώς μπορεί αυτή να εμπνεύσει έναν έφηβο να αγωνιστεί τον καλό αγώνα της αγνότητας;

Είναι δύσκολο, σύμφωνοι. Αλλά είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό του Θεού. Είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα ενός Θεού ο οποίος θεληματικά ανέβηκε στον Σταυρό. Αυτός είναι το δομικό υλικό της ανθρωπότητας. Τα αγόρια και τα κορίτσια που έλκονται από το ίδιο φύλο δεν είναι τα ανόητα θύματα μιας ιδιοτροπίας της μοίρας, που ανακαλύπτουν μέσα τους τις ομόφυλες έλξεις. Έχουν επιλογές, και ο Θεός υποσχέθηκε ότι πάντα θα παρέχει στα παιδιά του την χάρη Του για να ζουν και να αντέχουν και τις πιο δύσκολες απαιτήσεις. Τα αγόρια και τα κορίτσια που ανακαλύπτουν τις ομόφυλες έλξεις τους καλούνται σε μια μεγάλη μάχη. Ναι, ας τους βοηθήσουμε! Αλλά, έλεος! ο Θεός θα είναι πάντα παρών στις ζωές τους. Και ο Θεός μας δεν είναι μικρός, ούτε είναι οι έφηβοι τα θύματα “ξερών εντολών”. Σκέψου όλους τους εφήβους στα 2000 χρόνια ιστορίας της Εκκλησίας, που ανακάλυψαν ότι έλκονται σεξουαλικά από το ίδιο φύλο και είπαν χωρίς δεύτερη κουβέντα, “ΟΚ. Αυτός ο κλήρος μού δόθηκε. Εμπιστεύομαι τον Θεό, και σκοπεύω να τον υπακούσω, ο κόσμος να χαλάσει“. Δεν είναι λίγοι!

Ένας λόγος που γράφω είναι για να εμπνεύσω τους νέους να μην εστιάσουν στη μίζερη εικόνα που περιγράφουν κάποιοι ομοφυλόφιλοι για τη ζωή και την εμπειρία τους, ούτε να εστιάζουν στο πόσο δύσκολος είναι ο συγκεκριμένος σταυρός συγκριτικά με τον σταυρό των άλλων. Μάλλον, γράφω με την ελπίδα να τους εμπνεύσω να επιδιώξουν τον μεγάλο και υψηλό σκοπό της αγνότητας χάρη στην αγάπη τους προς τον Θεό και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την αγάπη προς τους ανθρώπους — και τελικά, την αληθινή αγάπη προς τον εαυτό τους!

Γράφω ελπίζοντας οι νέοι να παρακινηθούν να εστιάσουν προς τα έξω, να δουν τους μεγάλους αγίους που πέρασαν πριν από μας και έπραξαν το αδύνατο, και να μπορέσουν να πουν, “ντάξει, είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να τα καταφέρω, αφού τα κατάφεραν κι αυτοί πριν από μένα“. Γράφω με την ελπίδα να τους εμφυσήσω τη φλογερή επιθυμία να κάνουν το αδύνατο, γιατί αυτός πραγματικά είναι ένας συναρπαστικός τρόπος να ζεις.

Υπήρξαν γενιές και γενιές γυναικών και ανδρών που μεγάλωσαν μέσα στην Εκκλησία κι ένιωθαν έλξη προς το ίδιο φύλο. Ο Απόστολος Παύλος σημειώνει για σαρκικές αμαρτίες, όπως η αρσενοκοιτία, ότι “τέτοιοι ήσασταν μερικοί από εσάς. Αλλά καθαριστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε στο όνομα του Κυρίου Ιησού και με το Πνεύμα του Θεού μας” (Α΄ προς Κορινθίους 6:11). Δεν είναι τώρα η πρώτη φορά στην ιστορία που άντρες έχουν μια βαθιά ριζωμένη έλξη προς τους άντρες. Είναι απλά ο πρώτος αιώνας που άντρες και γυναίκες ένιωσαν τόσο υποχρεωμένοι να μοιραστούν αυτή την πληροφορία με τον κόσμο και να πουν, “Ε, Εκκλησία, δεν τα καταλαβαίνεις καλά, δεν έχει ιδέα τι έκανες επί 2000 χρόνια. Δόξα τω Θεώ που ήρθαμε εμείς να σου πούμε τι κάνεις λάθος και πώς μπορείς να διορθωθείς”.

Από την πρώτη μέρα, το μήνυμα της Εκκλησίας υπήρξε σταθερό: να προσφέρεις τη ζωή σου σαν ζωντανή θυσία στον Θεό. Και υπήρξαν άγιοι με το τσουβάλι, που έκαναν ακριβώς αυτό το πράγμα στον τομέα της σεξουαλικότητας — μεταξύ τους και έφηβοι! Δεν χρειάζομαι ειδικούς “ομοφυλόφιλους αγίους” για να με εμπνεύσουν να ζήσω αγνά. Χρειάζομαι μόνο την Παναγία μας ή τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ή τον Άγιο Γεώργιο ή την Αγία Αικατερίνη, και όλους τους άλλους αγίους που επεδίωξαν την αγνότητα σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής τους. Ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας έγραψε κάποτε: “Το καλύτερο μέσο για την κατανόηση της αλήθειας και την εφαρμογή των εντολών είναι να ακολουθούμε εκείνους που έχουν ήδη περάσει τη δοκιμασία με άριστα”. Μήπως πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο πρώτος αιώνας που άντρες και γυναίκες “τρέχουν τον αγώνα” της υπακοής ως προς την ομοφυλοφιλία; Όχι. Είναι μόνο ο πρώτος αιώνας που αποφασίσαμε ότι “δεν υπάρχει μεγαλύτερος σταυρός”, και ότι πρέπει όποιος αποφασίζει να επιδιώξει την αρετή της αγνότητας να παίρνει ένα έξτρα χτυπηματάκι στην πλάτη, επειδή φαίνεται τόσο ελεεινά δύσκολο.

Σίγουρα, είναι δύσκολο.

Αλλά δείξε μου έναν άνθρωπο που δεν πονάει κι εγώ θα σου δείξω έναν νεκρό.

Την ίδια και μεγαλύτερη δυσκολία αντιμετωπίζουν και οι ετεροφυλόφιλοι νέοι και νέες, που αποφεύγουν τους πειρασμούς για να διαφυλάξουν την αγνότητά τους. Την ίδια και μεγαλύτερη δυσκολία έχουν και οι ετεροφυλόφιλοι εργένηδες, που θα ήθελαν να παντρευτούν μα δεν τα κατάφεραν, κι όμως δεν λιποψυχούν αλλά αγωνίζονται για τη σωτηρία της ψυχής τους.

Πάντοτε πίστευα ότι ο πιο υγιής τρόπος να ζήσουμε τη ζωή μας είναι αυτός: Να υποθέσω ότι ο δικός σου σταυρός είναι βαρύτερος από τον δικό μου και να σε βοηθήσω να τον σηκώσεις. Αντίθετα, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο δικός μας σταυρός είναι δύσκολος — γι’ αυτό και τόσοι πολλοί πλέον είναι υπέρ του ομόφυλου γάμου. Αλλά είναι καιρός να αρχίσουμε να εστιάζουμε στους σταυρούς των άλλων πιο πολύ από ό,τι στον δικό μας. Δεν γουστάρω να εστιάσω στο πόσο δύσκολη είναι αυτή η ζωή. Είναι μακράν πιο υγιές να εστιάσω στο πόσο δύσκολες είναι πράγματι οι ζωές των άλλων και να τους βοηθήσω να βρουν άκρη με αυτές.

Φίλε ομοφυλόφιλε Χριστιανέ, αρκετά με τις κλάψες! Πρέπει να γαντζωθούμε από αυτό που είπε ο Δαβίδ: “Για τους λόγους των χειλιών Σου, εγώ ακολούθησα τον δύσκολο δρόμο“!

Αντί να ζωγραφίζουμε φοβερές και τρομερές εικόνες απελπισίας την οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να νιώθουμε για την ομοφυλοφιλία μας, ή να μιλάμε για “ξερές εντολές” της αγνότητας, καλύτερα να εμπνεύσουμε τα παιδιά να μπουν και με τα δυο τους τα πόδια μέσα στη μεγαλύτερη μάχη που θα αντιμετωπίσουν ποτέ, και να το κάνουν αυτό από αγάπη στον Βασιλιά των Βασιλέων, από αγάπη για τον πλησίον τους, και από αγάπη για τον εαυτό τους. Χρειαζόμαστε υλικό που ξεσηκώνει την ψυχή σε μάχη για την αγνότητα και να εκφράσουμε ότι δεν είναι κάτι φρικτό αλλά μάλλον η πιο συναρπαστική περιπέτεια της ζωής μας.

Όπως λέει κι ένα τραγούδι:

Στην άγια έπαλξη θα σκαρφαλώσω
να χτυπηθώ για Σε σαν μαχητής
κι αν πέσω όρθιος και αν ματώσω
μάρτυρα, δούλο Σου να με δεχτείς.

Πρόμαχοι – ΧΜΟ

Βασισμένο σε ένα άρθρο του Daniel Mattson

Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι αδειοδοτημένες από το Adobe Stock και ανήκουν στον Rido και Studio Romantic αντίστοιχα.