Η ποιμαντική της ομοφυλοφιλίας: 7 βασικές αρχές για πνευματικούς

Ένα από τα σημαντικότερα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας και πηγή χάριτος για τις ζωές πολλών από εμάς είναι το μυστήριο της μετάνοιας ή της ιερής εξομολόγησης. Το μυστήριο αυτό τελείται από τον επίσκοπο και από τους ιερείς εκείνους που έχουν λάβει την ειδική ευλογία γι’ αυτό.

Στα πλαίσια της ιερής εξομολόγησης ισχύει το απόρρητο, που δεσμεύει τον ιερέα, διευκολύνει τον πιστό να ανοιχτεί και να εμπιστευτεί τις αμαρτίες του στον εξομολόγο και μπορεί να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης μεταξύ ιερέα και πιστού, χαλκεύοντας σχέσεις ζωής. Σ’ αυτή την περίπτωση, που επιλέγει ελεύθερα ο άνθρωπος, λέγεται πως ο πιστός αποκτά πνευματικό πατέρα.

Ο πνευματικός οφείλει να διακρίνει την προσωπικότητα, τις ψυχικές δυνάμεις, τις αδυναμίες, τα πάθη και τις περιστάσεις ζωής του πνευματικού του παιδιού και να ορίζει το κατάλληλο εκείνο εξατομικευμένο πνευματικό πρόγραμμα που θα οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια καλύτερη σχέση με τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Οφείλει να παρέχει συμβουλές, όταν του ζητείται, για κάθε θέμα που μπορεί να επηρεάσει αυτή την σχέση, η οποία αποτελεί πάντοτε τον σκοπό της ζωής του πιστού και του ίδιου του μυστηρίου της πνευματικής πατρότητας.

Ο πνευματικός κατά κανόνα θα είναι έμπειρος και θα έχει αντιμετωπίσει διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων με ποικίλα πάθη. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα είναι και ομοφυλόφιλοι. Ποιες είναι όμως οι βέλτιστες πρακτικές για την ποιμαντική των ομοφυλόφιλων προσώπων; Αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με συντομία, διακρίνοντας 7 βασικές αρχές.

1. Διακρίνουμε την έλξη από την πράξη

Ο έμπειρος πνευματικός γνωρίζει ότι η έλξη προς το ίδιο φύλο είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Σχεδόν ένα στα δέκα εξομολογούμενα πρόσωπα βιώνει σε ποικίλο βαθμό αυτή την κατάσταση. Οι ομόφυλες έλξεις, όπως όλες οι σεξουαλικές έλξεις, μπορεί να αποτελούν αφορμή μεγάλου πειρασμού για τον άνθρωπο, όμως δεν είναι κάτι που επιλέγει ο ίδιος. Όπως γνωρίζουμε, για να γίνει ο πειρασμός αμαρτία χρειάζεται η συγκατάθεση και η ενέργεια του ανθρώπου. Ο πνευματικός προσπαθεί να διακρίνει την κατάσταση του εξομολογούμενου σύμφωνα με την κλιμάκωση που κάνει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης:

Άλλο χαρακτηρίζεται από τους διακριτικούς Πατέρας προσβολή και άλλο συνδυασμός και άλλο συγκατάθεση και άλλο αιχμαλωσία και άλλο πάλη και άλλο ψυχικό πάθος.

Προσβολή ονομάζουν οι μακάριοι έναν απλό λόγο ή μία τυχαία εικόνα που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην καρδιά. Συνδυασμό δε, το να συζητήσεις με το εμφανισθέν είτε εμπαθώς είτε απαθώς. Συγκατάθεση, την ηδονική στροφή της ψυχής προς το εμφανισθέν. Και αιχμαλωσία, την ορμητική και αθέλητη αρπαγή της καρδιάς∙ ή την εξακολουθητική συνεύρεση με αυτό, πράγμα πού εξαφανίζει την καλή μας ψυχική κατάσταση.

Πάλη ορίζουν ότι είναι η παράταξη μιας ίσης προς τον εχθρό δυνάμεως, με την οποία, ανάλογα με την θέλησή μας, ή νικάμε ή υφιστάμεθα ήττα. Πάθος, πάλι, λέγουν ότι είναι εκείνο πού εμφωλεύει πολύ καιρό εμπαθώς μέσα στην ψυχή, και το οποίο από την πολλή συνήθεια έχει κάνει την ψυχή να παραδίδεται μόνη της σε αυτό.

Εξ’ όλων αυτών το μεν πρώτο δεν είναι ένοχο, το δεύτερο όχι και τόσο, το δε τρίτο εξαρτάται από την κατάσταση του αγωνιζομένου. Όσον αφορά την πάλη, αυτή θα προξενήσει ή στεφάνους ή τιμωρίες. Η αιχμαλωσία διαφορετικά κρίνεται την ώρα της προσευχής και διαφορετικά τις άλλες ώρες∙ και αλλιώτικα για πονηρούς λογισμούς. Το πάθος τέλος για όλους, ή τακτοποιείται με την ανάλογη μετάνοια ή τιμωρείται στη μέλλουσα κόλαση.

Κλίμακα, Λόγος ΙΕ΄

Αξίζει να υπογραμμίσουμε πως ο θεοφόρος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας μας, από όλες τις αρετές και τα πάθη που γλαφυρά περιγράφει στην Κλίμακα, επέλεξε να καταγράψει αυτή την διάκριση στο κεφάλαιο Περί αγνείας. Ίσως επειδή στον αγώνα του ανθρώπου για την αγνότητα έχει την κατ’ εξοχήν έκφρασή του ο λόγος του Κυρίου μας “ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος” (Γέν. 8:21).

Σε κάθε περίπτωση, ο ομοφυλόφιλος δεν θα πρέπει να νιώθει ένοχος που έλκεται από το ίδιο φύλο. Ούτε θα πρέπει να νιώθει ντροπή όταν αισθάνεται αυτή την έλξη, όπως κανένας ετεροφυλόφιλος δεν οφείλει να νιώθει ντροπή για την έλξη του προς το άλλο φύλο. Γνωρίζουμε από το συναξάρι πολλούς μεγάλους αγίους που βίωναν όχι απλά έλξεις αλλά και πονηρούς λογισμούς αλλά με τη χάρη του Θεού κατάφεραν να εξαγιάσουν το φύλο τους.

Ακόμη, όμως, κι αν ο εξομολογούμενος έχει δώσει δικαιώματα και έχει περιπέσει σε κατάσταση πάθους, ο πνευματικός πατέρας ως καλός ιατρός πρέπει να παράσχει με υπομονή την κατάλληλη θεραπευτική για τη σωτηρία και όχι για την απώλεια του ανθρώπου. Σε κάθε περίπτωση, η ομοφυλόφιλη και ο ομοφυλόφιλος που αγωνίζονται να μην κάνουν την έλξη τους πράξη πρέπει να τιμώνται για τον αγώνα τους, όπως ακριβώς τιμώνται και οι ετεροφυλόφιλοι που εγκρατεύονται.

2. Εστιάζουμε στο πρόσωπο, όχι στις ταμπέλες

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τις πληθωρικές ταυτότητες. Ο πνευματικός θα πρέπει να ενθαρρύνει τον εξομολογούμενο, ώστε να συνειδητοποιήσει τη σωτηριώδη ταυτότητά του ως πιστού Χριστιανού και αγωνιστή για τη βασιλεία του Θεού.

Παράλληλα, ζώντας μέσα στον κόσμο, ο εξομολογούμενος λαμβάνει πολλαπλά και συχνά αντιφατικά ερεθίσματα σχετικά με το ποιος είναι. Ιδίως στις μικρότερες ηλικίες ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει έντονη σύγχυση στην προσπάθειά του να ξεκαθαρίσει αυτά που γίνονται μέσα του και να συνθέσει τη δική του ταυτότητα.

Στα πλαίσια του σεξουαλικού προσανατολισμού, οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούν διαδεδομένους προσδιορισμούς για να περιγράψουν τη βιωμένη πραγματικότητα των έλξεών τους, Κάθε άνθρωπος, όμως, δεν παύει να είναι ένας ξεχωριστός κόσμος.

Γι’ αυτό, όπως κάθε πνευματικός μπορεί να βεβαιώσει, οι άνθρωποι που έλκονται από το ίδιο φύλο είναι υπερπολλαπλάσιοι από όσους επιλέγουν να αυτοπροσδιοριστούν ως ομοφυλόφιλοι και από αυτούς που υιοθετούν μια γκέι ταυτότητα.

Άλλωστε, ο πνευματικός δεν θα πρέπει να ταυτίζει τον ομοφυλόφιλο πιστό με τα πρόσωπα, τις θεωρίες και τις πολιτικές επιδιώξεις των ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων. Όσο επηρεασμένη κι αν είναι η εξομολογούμενη από την queer θεωρία, ο πνευματικός οφείλει να την κατευθύνει κατάλληλα προς την έμπρακτη επιδίωξη της αγνότητας, η οποία βέβαια είναι επιτεύξιμη άσχετα από τον αυτοπροσδιορισμό του προσώπου. Αυτή η προτεραιοποίηση της πρακτικής πνευματικότητας και η εστίαση σε απλούς και κατανοητούς στόχους ζωής θα οδηγήσει στην πράξη σε μια απελευθέρωση από τις πολυώνυμες θεωρίες που επηρεάζουν τον άνθρωπο. Οι ανθρώπινες θεωρίες κατασκευάζονται για να περιγράψουν βιώματα. Όταν τα βιώματα παύουν να υπάρχουν, τότε και οι θεωρίες χάνουν τον λόγο της ύπαρξής τους.

3. Δεν εξαντλούμαστε στο ιστορικό του προσώπου

Η προέλευση των ομόφυλων έλξεων είναι ένα μυστήριο που παραμένει υπό διερεύνηση. Σύμφωνα με τις πιο αξιόπιστες μελέτες, η ανδρική ομοφυλοφιλία επηρεάζεται από γενετικούς παράγοντες περισσότερο συγκριτικά με την γυναικεία. Και για τα δύο φύλα, όμως, η ανάπτυξη ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς συνδέεται με ατομικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες σε ποσοστό περί το 65%. Κοινωνικοί παράγοντες που έχει βρεθεί ότι σχετίζονται με την ανάπτυξη ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς είναι η σεξουαλική κακοποίηση σε νεαρή ηλικία αλλά και το διαζύγιο των γονέων.

Όσο δύσκολο είναι, ωστόσο, να ανιχνεύσουμε τάσεις σε επίπεδο πληθυσμού, ακόμη πιο δύσκολο είναι να απαντήσουμε με βεβαιότητα για την προέλευση των ομόφυλων έλξεων σε προσωπικό επίπεδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πρόσωπο δεν έχει επιλέξει τον προσανατολισμό των έλξεών του. Η εμφάνιση των ομόφυλων έλξεων γίνεται αυτόματα, όπως συμβαίνει και με τις ετερόφυλες, συνήθως στην εφηβική ή την προεφηβική ηλικία, και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν συνδέεται με μία συγκεκριμένη αιτία.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η απόδοση της ομοφυλοφιλίας σε έναν και μόνο παράγοντα. Ο πνευματικός πάντως δεν έχει λόγο να αποκλείει την κληρονομικότητα (βιολογική και πνευματική) ως αίτιο της ομοφυλοφιλίας. Όπως έλεγε ο άγιος Παΐσιος:

«Μακάρια είναι τα παιδιά που έχουν γεννηθεί “εκ κοιλίας μητρός” άγια, αλλά μακαριότερα είναι αυτά που γεννηθήκανε με όλα του κόσμου τα κληρονομικά πάθη και αγωνισθήκανε με ιδρώτες και τα ξεριζώσανε και κληρονομήσανε την Βασιλεία του Θεού εν ιδρώτι του προσώπου.

Μακάρια τα παιδιά που έζησαν από μικρά σε πνευματικό περιβάλλον και έτσι ακούραστα προχωρήσανε στην πνευματική ζωή. Τρις μακάρια όμως είναι αυτά τα αδικημένα παιδιά που δεν βοηθηθήκανε καθόλου (αντιθέτως τα σπρώχνανε στο κακό), αλλά μόλις ακούσανε για τον Χριστό, γυαλίσανε τα μάτια τους, και με μια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών γυαλίσανε απότομα την ψυχή τους και βγήκανε και από την έλξη της γης και κινηθήκανε στην πνευματική τροχιά».

Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου Επιστολές

Παρόμοια σκεφτόταν και ένας άλλος μεγάλος άγιος των ημερών μας, ο άγιος Πορφύριος.

Έλεγε ο πατέρας Πορφύριος ότι γνώριζε νέους που είχαν εκ φύσεως την τάση του αντίθετου φύλου. Δηλαδή, ενώ ήταν αγόρια, αισθανόντουσαν περισσότερο σαν κορίτσια και το αντίθετο, αλλά όχι μόνο δεν εκτράπηκαν προς το κακό της αντίθετης φύσεως, αλλά και τη δική τους φύση κι αυτή την κράτησαν δεμένη με τις σκέψεις της σωφροσύνης κι αγιοσύνης και διήνυσαν τη ζωή τους σαν επίγειοι άγγελοι και άρπαξαν το μεγάλο στεφάνι της παρθενίας, από τη χάρη του στεφανοθέτη Χριστού.

Και φυσικά, κατά το μέτρο του πειρασμού είναι ανάλογη και ἡ λαμπρότητα του στεφάνου που χαρίζει ο Κύριος.

Συνεπώς, έλεγε ο πατέρας Πορφύριος, ανάλογα με τους πειρασμούς, είναι και τα στεφάνια. Γι’ αυτό κι οι μεγαλομάρτυρες τιμούνται με ιδιαίτερο σεβασμό. Ο σωστά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αγανακτεί για τον πειρασμό που του παραχώρησε ο Κύριος, αλλά χαίρεται κι ευχαριστεί για την τιμή που του γίνεται.

Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου

Αυτό είναι το φρόνημα που πρέπει να καλλιεργεί ο πνευματικός και σε αυτό καμία σημασία δεν έχει αν ο άνθρωπος γεννήθηκε με μία τάση, ή αν η τάση αυτή αναπτύχθηκε στη νηπιακή ή την παιδική ή την εφηβική του ηλικία. Τέτοια ερωτήματα πιθανότερο είναι να οδηγήσουν σε μεμψιμοιρία ή σε κάποιον βιολογικό ντετερμινισμό, παρά στο πνεύμα ευγνωμοσύνης που αγαπά ο Κύριος.

Με αυτό το πνεύμα, ο πιστός μπορεί να δει τον πειρασμό του σαν ένα στάδιο αγώνα, που δόθηκε σε αυτόν κατά παραχώρηση Θεού, για να αγωνιστεί και να σωθεί. Τίποτε δεν γίνεται, αν δεν το επιτρέψει Εκείνος. Άλλωστε, γνωρίζουμε ανθρώπους που οι ομόφυλες έλξεις τους ή ακόμη και οι ομοφυλοφιλικές τους σχέσεις υπήρξαν η κύρια αφορμή που τους ώθησε να αναζητήσουν τον Χριστό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ευγένιος Ρόουζ, που γνώρισε την Ορθοδοξία από τον σύντροφό του σε νεαρή ηλικία και έτσι μετά έγινε ο μεγάλος Αμερικανός ασκητής π. Σεραφείμ Ρόουζ. Η μετάνοια επιτρέπει στη χάρη του Θεού να σώσει και να αγιάσει τους πάντες, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.

4. Ξεχωρίζουμε την ομοφυλοφιλία από άλλες σεξουαλικές καταστάσεις

Είναι πολύ σημαντικό να διακρίνουμε αν ο εξομολογούμενος είναι όντως ομοφυλόφιλος ή αν είναι κάτι άλλο. Π.χ. άλλη πρέπει να είναι η ποιμαντική του αμφιφυλόφιλου και άλλη η ποιμαντική του ομοφυλόφιλου. Η αμφιφυλοφιλία είναι ένα πολύ συχνότερο φαινόμενο. Στους άντρες υπάρχουν 3 αμφιφυλόφιλοι, που έλκονται σε διαφορετικό βαθμό και από τα δύο φύλα, για κάθε έναν αποκλειστικά ομοφυλόφιλο. Στις γυναίκες αντίθετα υπάρχουν 13 αμφιφυλόφιλες για κάθε μία αποκλειστικά ομοφυλόφιλη γυναίκα. Συνήθως, η ποιμαντική των αμφιφυλόφιλων είναι ευκολότερη, γιατί προσφέρει περισσότερες επιλογές. Είναι σημαντικό να προσέξουμε να μην δίνουμε αμφιφυλοφιλικές συμβουλές σε ομοφυλόφιλους, γιατί τότε μόνο σύγχυση μπορούμε να τους δημιουργήσουμε.

Ομοίως, είναι άλλο πράγμα η ομοφυλοφιλία και άλλο πράγμα η αρσενοκοιτία. Η ομοφυλοφιλία είναι καταρχάς ανένοχη, ενώ η αρσενοκοιτία είναι πνευματικά αποδοκιμαστέα. Μπορεί όμως κάποιος να έχει πέσει σε αρσενοκοιτικές πράξεις με άτομα του ίδιου φύλου περιστασιακά χωρίς να αισθάνεται καμία έλξη από το ίδιο φύλο. Ο άνθρωπος αυτός χρειάζεται ξεχωριστή ποιμαντική, καθώς το υπόβαθρο των πράξεών του είναι τελείως διαφορετικό. Μία στις 13 γυναίκες και ένας στους 43 άντρες που δεν έλκονται προς το ίδιο φύλο αναφέρουν ιστορικό ομοσεξουαλικής συμπεριφοράς.

Παρόμοια, είναι άλλο πράγμα η ομοφυλοφιλία και άλλο πράγμα η διεμφυλικότητα (transgenderism). Ο διεμφυλικός δεν ταυτίζεται με το βιολογικό του φύλο. Μπορεί να ταυτίζεται με το αντίθετο ή μπορεί να είναι μπερδεμένος με κάποιον άλλο τρόπο. Η έλλειψη ταύτισης με το βιολογικό φύλο σχετίζεται συχνά με τον μη ετεροφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό αλλά η σχέση δεν είναι μονοσήμαντη. Τα διεμφυλικά πρόσωπα πρέπει να λαμβάνουν διαφορετική ποιμαντική από τα επεμφυλικά πρόσωπα. Περίπου 1 στα 170 άτομα είναι διεμφυλικό.

Σημαντικο, τέλος, είναι να διακρίνουμε ότι ο εξομολογούμενος δεν είναι διαφυλικός (intersex), δηλαδή εμφανίζει βιολογικά χαρακτηριστικά που δεν είναι τυπικά για τα δύο φύλα. Περίπου 1 στα 5.500 άτομα εμφανίζει διαταραχές ανάπτυξης του φύλου.

5. Ενθαρρύνουμε τον πιστό να βρει τον δρόμο του

Ο στόχος της πνευματικής μας ζωής δεν είναι άλλος από την αγιότητα. Σε αυτήν προσπαθεί να οδηγήσει τον πιστό και ο πνευματικός.

Φυσικά, αν η/o εξομολογούμενη/ος έλκεται και προς το άλλο φύλο, τότε τα πράγματα είναι ίσως απλούστερα, καθώς η πληθώρα των πειρασμών έρχεται μαζί και με την επιλογή του ευλογημένου μυστηριακού ετερόφυλου γάμου. Στα πρόσωπα, όμως, που απουσιάζει η έλξη προς το άλλο φύλο (24% στους άνδρες με ομόφυλες έλξεις, 7% στις γυναίκες με ομόφυλες έλξεις), είναι λάθος να τίθεται ως στόχος ή ως πρότυπο η ετεροφυλοφιλία.

Αλλαγές στον σεξουαλικό προσανατολισμό του προσώπου όντως συμβαίνουν στις νεαρότερες ηλικίες (κυρίως μέχρι τα 24 έτη) και πολλοί πνευματικοί έχουν δει τέτοιες μεταβολές. Κύριο χαρακτηριστικό τους, όμως, είναι ότι προέκυψαν χωρίς κάποια συγκεκριμένη προσπάθεια. Η αποχή από τη σεξουαλική συμπεριφορά με το ίδιο φύλο και η αυτοπεποίθηση στις σχέσεις με το άλλο φύλο φαίνεται να παίζουν κάποιο συνοδευτικό ρόλο και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των μεταβολών γίνονται από την ομοφυλοφιλία προς την αμφιφυλοφιλία. Σε ηλικίες μεγαλύτερες των 30, τέτοιες μεταβολές είναι σχετικά σπάνιες και συγκρίσιμες με τον αριθμό των προσώπων που μετακινούνται από τον ετεροφυλοφιλικό σε μη ετεροφυλοφιλικό προσανατολισμό.

Ο πνευματικός οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να σεβαστεί τη μοναδικότητα του προσώπου αλλά και το λειτούργημά του ως υπεύθυνου οδηγού ψυχών και να ενθαρρύνει το πρόσωπο να βρει τη δική του ιδιαίτερη κλήση για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού. O μοναχισμός, η ζωή της εγκράτειας μέσα στον κόσμο και ο γάμος μεικτού προσανατολισμού με ένα πρόσωπο για το οποίο υπάρχει σεξουαλική έλξη αποτελούν πιθανές και δοκιμασμένες στο χρόνο επιλογές. Για λίγους, κυρίως γυναίκες, μια αποκλειστική ομόφυλη και μη σεξουαλική σχέση μπορεί επίσης να είναι μια βιώσιμη εναλλακτική επιλογή ζωής. Γι’ αυτό, ο πνευματικός πρέπει να παροτρύνει τον πιστό να επενδύσει στην προσωπική σχέση του με τον Χριστό και να αναζητήσει τον καλύτερο δρόμο για τη ζωή του μέσω της προσευχής και της αφοσίωσης σε Aυτόν. Εξάλλου, όποια κι αν είναι η ιδιαίτερη κλήση μας, η πρόσκληση στη ζωή της αγιότητας είναι η κοινή κλήση που μας απευθύνει ο Κύριος.

6. Δεν πιστεύουμε στις θεραπείες μεταστροφής

Ο μυστηριακός γάμος είναι αλήθεια πως μπορεί να προσφέρει ασφάλεια και πλεονεκτήματα, αλλά η απουσία σεξουαλικής έλξης καθιστά την επιλογή αυτή πρακτικά αδύνατη για τον ομοφυλόφιλο. Οι σεξουαλικές έλξεις, σε αντίθεση με τις σεξουαλικές συμπεριφορές, δεν εξαρτώνται από τη βούληση του προσώπου. Η μεγάλη πλειοψηφία των επιστημονικών μελετών έχουν δείξει ότι οι συστηματικές θεραπείες αλλαγής του σεξουαλικού προσανατολισμού δεν είναι αποτελεσματικές. Επομένως, το να στείλουμε τον πιστό στον ψυχολόγο με σκοπό να αλλάξει προσανατολισμό είναι χάσιμο χρόνου, χρημάτων και ψυχικών δυνάμεων. Φυσικά, ο πιστός μπορεί να χρειάζεται ψυχιατρική ή ψυχολογική βοήθεια για άλλους λόγους, αλλά η αλλαγή του σεξουαλικού προσανατολισμού δεν είναι στόχος στον οποίο ένας ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει περισσότερο από ό,τι ένας οδοντίατρος.

Είναι άλλωστε αμφίβολο αν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα επαγγελματίας ψυχικής υγείας που να εφαρμόζει θεραπείες αλλαγής του σεξουαλικού προσανατολισμού ή, όπως αλλιώς λέγονται, επανορθωτικές θεραπείες ή θεραπείες μεταστροφής. Οι θεραπείες αυτές έχουν απαξιωθεί εδώ και δεκαετίες και πλέον οι σύγχρονοι επιστήμονες εφαρμόζουν υποστηρικτικές (affirmative) θεραπείες, που στόχο έχουν, σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, να υποστηρίξουν το πρόσωπο ώστε “να αναπτύξει την ταυτότητά του, χωρίς κανέναν εκ των προτέρων στόχο για το πώς θα αυτοπροσδιοριστεί ή θα ζήσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό”.

Παράλληλα με αυτήν την προϊούσα απαξίωση, δημιουργήθηκαν στην Αμερική θρησκευτικές ομάδες, κατά κύριο λόγο προτεσταντικές, οι οποίες ανέπτυξαν “προγράμματα θρησκευτικά διαμεσολαβούμενης αλλαγής του σεξουαλικού προσανατολισμού”. Μελέτες που έγιναν σε τέτοιες οργανώσεις διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες ήταν αρχικά αμφιφυλόφιλοι και όχι ομοφυλόφιλοι και δεν εμφάνισαν κάποια ουσιαστική αλλαγή στον προσανατολισμό τους μετά τη συμμετοχή στο πρόγραμμα.

7. Δεν αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους ως ηθικά ανεύθυνους

Η ιδιαιτερότητα των γενετήσιων έλξεων των ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων προσώπων είναι ένας παράγοντας που πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη στην ποιμαντική τους καθοδήγηση, ιδίως σε θέματα άμεσα σχετιζόμενα με τη σεξουαλική ζωή.

Ωστόσο, η ιδιαιτερότητα αυτή συνιστά ιδίωμα της φύσεως και όχι του προσώπου, το οποίο παραμένει απόλυτα κυρίαρχο και υπεύθυνο σε ζητήματα ηθικής και συμπεριφοράς. Είναι αλήθεια πως η Αγία Γραφή δεν αναφέρεται ευθέως στην έννοια της ομοφυλοφιλίας, του σταθερού δηλαδή μοτίβου έλξεων αποκλειστικά προς το ίδιο φύλο. Αναφέρεται όμως σαφώς σε κανόνες σεξουαλικής συμπεριφοράς, οι οποίοι αφορούν και τα ομοφυλόφιλα πρόσωπα (όπως είναι η αποδοκιμασία της αρσενοκοιτίας, της μοιχείας, της πολυγαμίας και γενικά της σεξουαλικής ανηθικότητας).

Είναι χαρακτηριστικό πως για τη μόνη σεξουαλική μειονότητα που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, τους ευνούχους, δεν τίθενται ιδιαίτεροι κανόνες, αλλά οι ευνούχοι καλούνται να ανταποκριθούν στα ίδια υψηλά ηθικά στάνταρ που ισχύουν και για τους υπόλοιπους πιστούς. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τις βλαβερές πνευματικές συνέπειες που έχουν οι σεξουαλικές αμαρτίες και κάθε αμαρτία γενικότερα για την προσωπικότητα του ανθρώπου και για τη σχέση του με τον Θεό. Ο σεβασμός προς τις εντολές του Κυρίου μας είναι σεβασμός προς τον ίδιο τον Θεό, γι’ αυτό κάθε πιστός πρέπει να αγωνίζεται φιλότιμα για να τον πετύχει, ανεξάρτητα από το φύλο, την εθνοτική καταγωγή, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ή άλλες καταστάσεις.

Όπως γλαφυρά κηρύττει ο προφήτης Ησαΐας:

Ας μη σκεφτεί κανείς αλλοεθνής, που έχει προσκολληθεί στον Κύριο, ότι μπορεί ο Κύριος να τον χωρίσει από το λαό του. Ας μη σκεφτεί κανείς ευνούχος ότι είναι δέντρο ξερό.

Γιατί ο Κύριος λέει: «Τους ευνούχους που τηρούν τα Σάββατά μου και εκτελούν αυτά που μ’ ευαρεστούν μένοντας πιστοί στη διαθήκη μου, θα τους δώσω μνημείο μες στο ναό μου και στα τείχη μου με το όνομά τους, ώστε να τους θυμούνται περισσότερο απ’ αυτούς που έχουν γιους και θυγατέρες».

Ησαΐα 56:3-5

Αφού λοιπόν η ομοφυλοφιλία δεν είναι ιδίωμα του προσώπου, αλλά της φύσης μας, και αφού κάθε άνθρωπος έχει κληθεί από τον Θεό να πιστέψει σε Αυτόν και να ζήσει αιώνια μαζί Του, ο πνευματικός πατέρας οφείλει, συνεκτιμώντας την πνευματική κατάσταση και τις περιστάσεις της ζωής του ανθρώπου, να αντιμετωπίζει τις ομοφυλόφιλες και τις αμφιφυλόφιλες, τους ομοφυλόφιλους και τους αμφιφυλόφιλους, ως υπεύθυνους ανθρώπους ικανούς για την εφαρμογή και την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, όπως Αυτός το έχει έκφράσει στην Αγία Γραφή και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Οι ηθικές εκπτώσεις και οι αναιρέσεις του λόγου του Θεού είναι κακοποιητικές συμπεριφορές που αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους πιστούς ως κατώτερους, τους καταδικάζουν σε πνευματική νηπιότητα, υποτιμούν τις ηθικές τους δυνατότητες και αγνοούν τη θεία απροσωποληψία. Ναι, ο πνευματικός έχει δικαίωμα να δένει και να λύνει τα αμαρτήματα των πιστών, έχει τη δυνατότητα να δείχνει επιείκεια εκεί που χρειάζεται και αυστηρότητα εκεί που πρέπει, έχει την υποχρέωση να οδηγεί σταδιακά και βήμα-βήμα την ψυχή του ανθρώπου στο δρόμο προς την πνευματική ελευθερία, χωρίς όμως ποτέ να συσκοτίζει τον στόχο που δεν είναι άλλος από τον αγιασμό “χωρίς τον οποίο κανείς δεν θα δει τον Κύριο” (Εβραίους 12:14).

Οι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί δεν είναι ανίκανοι ούτε πάσχουν από κάποια πνευματική αναπηρία. Αν ήθελαν να ακούσουν λόγους που αποκοιμίζουν την συνείδησή τους ή τους ενθαρρύνουν να ζήσουν την κοσμική ζωή, δεν θα έρχονταν στην Εκκλησία. Στον πνευματικό έρχονται, επειδή ποθούν να τα βρουν με τον Θεό. Θέλουν να νικήσουν τα πάθη τους, να ελευθερωθούν από τους σαρκικούς καταναγκασμούς και να παραδώσουν τον εαυτό τους και όλες τις αμαρτίες τους στο έλεος και την αγάπη του σταυρωμένου και αναστημένου για μας Χριστού.

Ας τους βοηθήσουμε, αληθεύοντες εν αγάπη, ώστε να μπορέσουν να διαβούν τη στενή πύλη της μετάνοιας και να πορευθούν την οδό της αρετής, που είναι τεθλιμμένη για κάθε πιστό ανεξαρτήτως προσανατολισμού, αλλά μας βγάζει στη ζωή του Χριστού.