Πώς αγάπησα τους ομοφυλόφιλους

Αγαπητοί φίλοι,

Γράφω αυτές τις γραμμές, χωρίς να έχω να πω τίποτα σπουδαίο. Απλά έχω την ανάγκη και νιώθω την υποχρέωση εδώ και κάνα δυο χρόνια που βρέθηκα σ’ αυτό τον ιστότοπο, να σας ευχαριστήσω.

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί, δεν γνώριζα, δεν είχα ακούσει αυτή την “λύση” για την ομοφυλοφιλία. Μεγαλωμένη χριστιανικά σε ένα Ορθόδοξο σπίτι, τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου, είχαμε πάντοτε μια αίσθηση ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι “έξω” από την Εκκλησία. Μεγαλώνοντας, προσπαθούσαμε να δούμε πού ακριβώς στέκεται ο ομοφυλόφιλος σε σχέση με την Ορθοδοξία και πού στεκόμαστε κι εμείς σε σχέση με αυτό τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Τα τόσα χρόνια στις εκκλησίες και στα κατηχητικά όχι μόνο δεν μας βοήθησαν να καταλάβουμε, αλλά μας έκαναν πιο καχύπτοπτους, μας έκλεισαν τα μάτια και τα αφτιά και μας άφησαν έκθετους στις σαθρές πολιτικές και πολιτισμικές θεωρήσεις του φύλου και της σεξουαλικότητας, που είναι της μόδας στην εποχή μας. Κι αφού αυτές οι θεωρήσεις δεν μπορούσαν με τίποτα να εκφράζουν την χριστιανική μας γνώση και πίστη για την φύση του ανθρώπου και το σκοπό του, ήταν σαν να έπρεπε μαζί με την απόρριψη της θεωρίας αυτής, που όλα τα σχετικοποιεί κι όλα τα αλέθει, να απορρίψουμε και τους ομοφυλόφιλους και όσους άλλους πειραματίζονται σε αυτούς τους χώρους των σεξουαλικών πειραματισμών και ταυτοτήτων.

Ήρθε, όμως, η ώρα, που κατανοήσαμε τι είναι “πρόσωπο” και τότε έγινε φανερό πως αυτό το πρόσωπο, ο ομοφυλόφιλος, η ομοφυλόφιλη, δεν μπορεί να είναι έξω από την Εκκλησία μόνο και μόνο γι’ αυτό. Δεν ταίριαζε αυτός ο αφορισμός με την αγάπη του Χριστού. Αλλά δεν ξέραμε και καλύτερα, δεν είχαμε κανένα άκουσμα διαφορετικό. Προσπαθούσα μόνη μου να βρω μιαν απάντηση, κάπου να χωρέσω τον ομοφυλόφιλο μέσα μου, να τον κατανοήσω, να τον αγαπήσω, χωρίς να χρειάζεται να τον παρερμηνεύω για να χωρέσει στα πλαίσια ερμηνείας, που είχα γι’ αυτόν χωρίς αυτόν.

Και –δεν έχω ιδέα πώς– μια μέρα βρέθηκα να διαβάζω άρθρα εδώ. Διάβασα ό,τι υπήρχε τότε ανεβασμένο και έψαξα να βρω από πού είναι τα κείμενα και αν είναι όντως Ορθόδοξοι αυτοί που εκφράζονται μέσα από αυτά. Τόσο συγκλονιστικό ήταν αυτό που διάβαζα και καταλάβαινα, που αμφισβητούσα αν είναι όντως ορθόδοξο δογματικά! Από τότε, σαν να άνοιξε ένας δρόμος μέσα μας. Είδαμε με άλλα μάτια τον ομοφυλόφιλο. Ξεπεράσαμε τις αγκυλώσεις μας. Ωριμάσαμε μέσα μας. Καταλάβαμε την δική μας αμαρτία, όταν συνειδητοποιήσαμε πόσο δεν διαφέρουμε από την αμαρτωλότητα του ομοφυλόφιλου, του κάθε ανθρώπου δηλαδή. Σταματήσαμε να αισθανόμαστε “ανώτεροι” ή λιγότερο αμαρτωλοί από άλλους ανθρώπους και δη από τον ομοφυλόφιλο. Σταματήσαμε να προσπαθούμε να βρούμε πολιτικές ή πολιτιστικές ερμηνείες στο ζήτημα. Εκεί που έμοιαζε σαν γόρδιος δεσμός, τελικά όλα είχαν αρμονία και νόημα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί την ομοφυλοφιλία ως πάθος, όπως κάθε πάθος.

Έτσι, άνοιξε για μας ένας δρόμος κατήχησης που θεωρούσαμε ότι τον είχαμε ήδη διανύσει. Τώρα, όσα ξέραμε και δεν ξέραμε, ξαναδιαβάστηκαν και τα ξαναμάθαμε από την αρχή. Μπορεί αυτός ο ιστότοπος να είναι θεματικός, αλλά αφορά εξίσου τον κάθε Χριστιανό ανεξαρτήτως κοινωνικού ή οικογενειακού στάτους. Το πάθος αυτό είναι ένα πάθος που αντιμετωπίζει κάθε γυναίκα και κάθε άντρας, ακόμη κι αν οι έλξεις του στρέφονται προς το άλλο φύλο. Υπήρξαμε σεξουαλικά ενεργοί πριν το γάμο μας και δεν είχαμε ούτε έναν άνθρωπο, ούτε ένα άκουσμα, ούτε μια συμβουλή που να μας φανερώσει ΓΙΑΤΙ να μείνουμε αγνοί μέχρι το γάμο και ΤΙ σημασία έχει αυτό!

Μου φαίνεται τελείως γελοίο τώρα να το λέω αυτό, αλλά έτσι είναι! Σχεδόν 30 χρονών, μεγαλωμένη μέσα στις εκκλησίες και δεν είχα κατανοήσει τίποτα. Ακόμη προσπαθώ. Αλλά εμάς μας ανοίξατε τα μάτια και τα αφτιά. Βρήκαμε ένα κήρυγμα αληθινό, που δεν είχαμε ποτέ ακούσει. Σας ευχαριστούμε.

Ο Θεός να μας φωτίζει και να μας δίνει δύναμη. Σε όλους μας.
Μαρία

Επιστολή φίλης αναγνώστριας. Δημοσιεύεται με την άδειά της.