— Χρίστο, σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή τη συνέντευξη που αποφάσισες να μας παραχωρήσεις. Πες μας καταρχήν ποιος είσαι.
— Είμαι ο Χρίστος, είμαι 38 ετών και ζω στην Αθήνα.
— Θέλω να μας πεις κάποια πιο προσωπικά πράγματα, σήμερα. Θέλω να μας ανοίξεις την καρδιά σου και ίσως κάποιος από τους αναγνώστες μας να μπορέσει να ωφεληθεί. Ας περάσουμε στο ψαχνό. Θέλω να μου πεις τι ρόλο έχει παίξει η ομοφυλοφιλία στη ζωή σου.
— Παλαιότερα, η ομοφυλοφιλία ήταν πιο κοντά στο κέντρο της ζωής και των δραστηριοτήτων μου, και ως επιλογή ερωτική επηρέαζε τη συμπεριφορά μου και τα θέλω, τις παρέες μου, γενικά την προσωπικότητά μου. Έκανα παρέα με άλλους ομοφυλόφιλους, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει η απαιτούμενη εγκαρδιότητα, μόνο και μόνο επειδή είχα την ανάγκη να εξωτερικευτεί αυτό που είχα μέσα μου. Αλλά ένιωθα ότι μέσα από όλο αυτό το πλέγμα ασφυκτιούσα και κυρίως ότι δε βρίσκω νόημα, ότι χτυπάω συνέχεια σ’ έναν τοίχο. Ένιωθα κάπως σαν τη γάτα που κυνηγάει την ουρά της και δεν την πιάνει ποτέ.
— Οπότε τώρα από το κεντρικό σημείο, έχει μεταφερθεί πιο περιφερειακά;
— Ναι. Ουσιαστικά, δηλαδή, με τη βοήθεια του Θεού, το αντιμετωπίζω σαν μία ροπή στην οποία προσπαθώ να προβάλω αντιστάσεις. Κι αυτή είναι και η διαφορά του πριν με το μετά, ότι παλαιότερα υπήρχε μία αποδοχή της ομοφυλοφιλίας από μέρους μου ως μίας παγιωμένης κατάστασης, ενώ τώρα ως μίας κατάστασης, η οποία είναι αδιέξοδη και στην οποία προσπαθώ να αντισταθώ.
— Πότε και πώς εμφανίστηκαν οι ομόφυλες έλξεις σου;
— Δεν έχω και πολύ συγκεκριμένη απάντηση. Περισσότερο το τοποθετώ στην προεφηβική ηλικία, είτε ως θαυμασμό προς ομόφυλους για εξωτερικά ή εσωτερικά χαρίσματα, είτε ως αίσθημα ανάγκης για προστασία. Πιο μετά μου ήρθε η επιθυμία. Η σεξουαλικοποίηση έγινε μάλλον στα χρόνια του γυμνασίου.
— Έχεις αναζητήσει τις πιθανές αιτίες που οδήγησαν στην εμφάνισή τους;
— Ναι, αν και δε με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα αυτό το θέμα. Όχι ότι δεν το έχω σκεφτεί δηλαδή. Κυρίως κατέληξα ότι οφείλονταν στην απουσία θετικών προτύπων στην παιδική μου ηλικία, ή στο αίσθημα μειονεξίας έναντι ατόμων του ίδιου φύλου. Για να αναφερθώ και γενικότερα για το θέμα, σε κάποιους άλλους ανθρώπους υπήρξαν και πιο σκληρά γεγονότα, όπως φερ’ ειπείν βίαιες σεξουαλικές επαφές από μικρή ηλικία. Αυτό μπορεί να παγιώσει το αίσθημα του ανεπανόρθωτου, αλλά σαφώς το να σκαλίζεις μια πληγή δεν είναι ασφαλές. Γι’ αυτό το λόγο δεν το πολυσκέφτομαι. Για παράδειγμα, αν εγώ ανασύρω από τη μνήμη μου αρνητικά πρότυπα ή γεγονότα παλαιότερης ηλικίας, ενδεχομένως να αναγεννηθούν και αρνητικά συναισθήματα, οπότε έτσι θα προστεθούν κι άλλα πεδία μάχης. Ουσιαστικά αυτό θα δυσχεράνει την προσπάθειά μου.
— Σήμερα, πώς διαχειρίζεσαι την ομοφυλοφιλία σου;
— Με προσευχή, γιατί δεν μπορώ μόνος μου! Όταν οι λογισμοί, αυτές οι επιθετικές αρνητικές σκέψεις πληθαίνουν, εκλιπαρώ για το θείο έλεος. Όταν υπάρχουν λογισμοί πιο πλάγιοι, που παρουσιάζουν ως επιχείρημα την ανάγκη για συντροφικότητα, για τρυφερότητα, τότε απευθύνομαι στην εσταυρωμένη αγάπη του Κυρίου μας και του ζητώ να μην αφήσει τίποτε άλλο να πάρει θέση στην καρδιά μου, εκτός από Εκείνον. Δε λέω βέβαια ότι δεν υπάρχει ανάγκη για σεξουαλικοποίηση των αισθημάτων μου, όμως προτιμώ αυτό το κομμάτι να το παραμερίσω, γιατί μέσα μου, το ίδιο μου το είναι, τα κύτταρά μου τα ίδια, νιώθω να μου το υπαγορεύουν αυτό. Δηλαδή, την αποχή από το στιγμιαίο, από το εφήμερο και την προσήλωση στο αιώνιο, που αυτό μόνο η θεία χάρη μπορεί να το δωρίσει. Το να αντισταθώ σε αυτή τη ροπή μου το θεωρώ πολύ μικρότερη θυσία από αυτή που παλαιότερα μου ζητούσε η ενεργή ομοφυλοφιλία: αλλαγή συμπεριφοράς προς το θηλυπρεπές, αγωνιώδης προσήλωση στην εξεύρεση ερωτικού συντρόφου, συχνές απογοητεύσεις από εφήμερες σχέσεις, παραγκωνισμός διαπροσωπικών σχέσεων με ανθρώπους εκτός του σχετικού κύκλου.
— Πιστεύεις ή έχεις νιώσει ποτέ ότι είσαι αδικημένος σ’ αυτό τον τομέα.
— Παλαιότερα το πίστευα πάρα πολύ και μάλιστα πίστευα ότι ήμουν συντριπτικά πιο άτυχος από ένα συνομήλικό μου, που μπορεί να αντιμετώπιζε προβλήματα π.χ. αναπηρίας. Κι αυτό γιατί ένιωθα ότι η δική μου θέση δεν εμπνέει καμία συγκατάβαση, καμία στοργή από τους γύρω, αλλά πολύ περισσότερο περιφρόνηση και χλευασμό.
— Βέβαια, οι εποχές έχουν αλλάξει και τώρα η κοινωνία τείνει σε ηρωοποίηση αυτών των καταστάσεων.
— Δε συμφωνώ μ’ αυτό. Δε νομίζω ότι οι όποιοι αρνητικοί χαρακτηρισμοί προς μια τέτοια συμπεριφορά έχουν σταματήσει ή θα σταματήσουν. Αυτό που φταίει είναι ότι κρίνουμε επιφανειακά το συνάνθρωπο.
— Σήμερα βιώνεις αυτό το αίσθημα της αδικίας;
— Κοίτα. Στο παρελθόν κατηγορούσα το Θεό για όλο αυτό και μάλιστα, ως “ασεβής-ευσεβής”, θεωρούσα ότι Εκείνος με είχε πλάσει κατ’ αυτό τον τρόπο και ότι ήταν υποκριτικό εκ μέρους Του να μου ζητάει μετάνοια, όταν ο Ίδιος ευθύνεται για όλο αυτό. Τώρα πλέον, έχοντας αποκαταστήσει τη σχέση μου με το Θεό με τη βοήθεια και του πνευματικού μου, θεωρώ πως πλέον εγώ αποφασίζω αν θα αδικήσω ή όχι τον εαυτό μου με τη ζωή μου, με τις επιλογές μου. Το αίσθημα της αδικίας το έχω ξεπεράσει πια. Το δέχομαι περισσότερο σαν ένα σταυρό. Αλλά όχι αδικία… Δεν είναι αδικία.
— Πιστεύεις ότι η ομοφοβία είναι υπαρκτό φαινόμενο;
— Σαφώς! Σε πολλά επίπεδα. Παράδειγμα: οι γονείς έχουν το φόβο μη βγει το παιδί ποτέ “έτσι”. Είναι από τα πρώτα που θα παρακαλέσει ένας γονέας να μην του τύχει.
— Εύλογα, νομίζω.
— Βέβαια! Επειδή η ζωή ενός ομοφυλόφιλου, είτε εγκρατευόμενου είτε μη, είναι πάντα δύσκολη. Έχω όμως το λογισμό ότι αυτές οι σκέψεις σημαίνουν εκ των προτέρων ότι αυτό το παιδί είναι καταδικασμένο, ότι αυτό το παιδί θα είναι δακτυλοδεικτούμενο, ότι μαζί με το παιδί θα είναι και οι ίδιοι δακτυλοδεικτούμενοι! Και μπορεί κάποιος γονέας να το παίρνει προσωπικά και να λέει «μα εγώ θα ήμουν ποτέ τέτοιος γονέας, για να έβγαζα ένα τέτοιο παιδί;». Δηλαδή βλέπεις μία συμπεριφορά, η οποία ανακυκλώνει πολύ περίεργα συναισθήματα και λογισμούς και το τοποθετώ στο πλαίσιο της ομοφοβίας αυτό. Επίσης, οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες πολλές φορές αποφεύγουν κάθε επαφή με τους ομοφυλόφιλους, ακόμη και την πιο φιλική. Δε δίνουν καμία ευκαιρία για μια τέτοια προσέγγιση. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, βέβαια, και εγώ έχω τέτοια συναισθήματα, δηλ. φοβάμαι αυτή την πλευρά του εαυτού μου, αυτή καθ’ εαυτή. Επιφυλάσσομαι πολύ για τις συναναστροφές μου με άτομα όπως εγώ, κυρίως ως προς τη διαχείριση όποιας έλξης. Επίσης, κάτι που νιώθω πάρα πολύ είναι ότι λόγω των θρησκευτικών μου πεποιθήσεων και της ροπής μου, έχω μια διπλή διαφορετικότητα. Νιώθω ότι συνάνθρωποί μου που βιώνουν αυτές τις έλξεις, αλλά δεν έχουν το σκεπτικό που έχω εγώ, θα είναι πολύ επιθετικοί απέναντί μου. Πιστεύω ότι θα υπήρχε πολλή περισσότερη προκατάληψη και θα με έβλεπαν σαν τη μύγα μες στο γάλα, σαν τον άνθρωπο της απέναντι πλευράς.
— Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, πιστεύεις ότι υφίσταται αυτό το φαινόμενο της ομοφοβίας, αλλά ίσως είναι δικαιολογημένο.
— Δικαιολογημένο αν το πεις, το αμνηστεύεις σαν φαινόμενο. Από τη στιγμή που υπάρχουν κρύφιοι, περίεργοι λογισμοί στον άνθρωπο, είναι αναμενόμενο να υπάρχει κι αυτό σαν φαινόμενο.
— Εσύ έχεις γίνει δέκτης ομοφοβίας;
— Ναι! Και σε μικρότερη ηλικία και στο σχολείο το εισέπραττα, και στο πανεπιστήμιο. Μπορεί ένας άνθρωπος να με προσέγγιζε και μετά, μόλις θεωρούσε ότι κάτι έχει καταλάβει περισσότερο ή αν κάτι του μεταφερόταν από άλλη πηγή, γινόταν απόμακρος, επιφυλακτικός, δεν άφηνε περιθώριο για οποιαδήποτε φιλική επαφή. Αυτό, ναι, το έχω εισπράξει.
— Αλήθεια, τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που ανακαλύπτει ότι έχει αυτές τις τάσεις;
— Εγώ θα του έλεγα να κάνει ό,τι δεν έκανα εγώ. Δηλαδή να μοιραστεί αυτή την ειδοποίηση που του δίνουν τα ένστικτά του με έναν πνευματικό πατέρα. Υπάρχουν πάρα πολλοί ιερείς που μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά ένα νέο παιδί, να μη νιώσει αυτό το παιδί σε καμία περίπτωση μόνος ή μόνη, να μη θεωρήσει ότι αυτή η κατάσταση είναι δεδομένη, ή ότι τον μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο, τον απομονώνει. Αν βέβαια το νέο άτομο δεν έχει καθόλου καλλιεργηθεί στη σχέση του με το Θεό, το πράγμα δυσκολεύει. Σίγουρα χρειάζεται αντίσταση, χρειάζεται αγώνας. Βέβαια, πολλά πράγματα μπορούν να βοηθήσουν έναν νέο: μία καλή, σωστή παρέα, ένα χόμπι, αθλητισμός, μουσική, βιβλίο, οτιδήποτε θα μπορούσε να το οδηγήσει σε μια γενικότερη πνευματική ανάπτυξη. Πάντοτε, όμως, σκέφτομαι και απαντώ με βάση το ότι υπάρχει ήδη ένα θρησκευτικό υπόβαθρο. Αν δεν υπάρχει, θα συνιστούσα σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως ομοφυλοφιλικής ταυτότητας να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε, να χτίσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το Θεό. Αυτό θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό και να ξεκαθαρίσουμε τα ωφέλιμα από τα μη.
— Χρίστο, είσαι 38 χρονών, συμβιώνεις με τις ομόφυλες έλξεις εδώ και 30 σχεδόν χρόνια. Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
— Την ατάκα που θα πω την έχω πάρει από το Forrest Gump. Είναι η ατάκα, που λέει στο Forrest η μαμά του. Του λέει:
«Θέλω να κάνεις το καλύτερο μ’ αυτό που σου ‘χει δώσει ο Θεός».
Δε σκέφτομαι συγκεκριμένα πράγματα. Δε σκέφτομαι το γάμο, δε σκέφτομαι τη συντροφικότητα, δε σκέφτομαι τη μοναξιά. Γιατί αυτό θα μπορούσε να με οδηγήσει σε μία ακατάσχετη αλληλουχία λογισμών και θα αισθανόμουν πιο μπερδεμένος. Δεν είναι βέβαια κακό ή αθέμιτο να κάνει κανείς όνειρα. Απλά κάποιες φορές αγνοούμε και εμείς οι ίδιοι πόσο όμορφη, πόσο ευλογημένη είναι η ζωή μας, πόσο μοναδική και, φυσικά, κοντά στο Θεό. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι είμαστε εν δυνάμει αθάνατοι κι ότι αυτή η αθανασία μπορεί πάντοτε να συγκατοικεί με τη χάρη του Θεού, τότε τι άλλο θέλουμε;
— Χρίστο, σε ευχαριστούμε πολύ που δέχθηκες να μας ανοίξεις την καρδιά σου.
— Εγώ σας ευχαριστώ που δεχθήκατε να σας ανοιχτεί αυτή η καρδιά η τόσο κλειστή, διότι δεν την ανοίγω συχνά.
— Σε ευχαριστούμε! Ο Χριστός, που είναι Αυτός ο οποίος θέτει τον αγώνα, να σε βοηθήσει να φτάσεις ως το τέρμα και να σου χαρίσει το βραβείο της άνω κλήσεως.
Φωτογραφίες CC (BY-NC) Travis Nep Smith