Για τους Ομοφυλόφιλους Χριστιανούς και τον αγώνα τους

Σε παλαιότερη ανάρτησή μου, εξέτασα το ζήτημα των ομοφυλόφιλων Χριστιανών, που αποδέχονται και τιμούν την ομοφυλοφιλία τους, όντας σεξουαλικά ενεργοί και παρ’ όλα αυτά λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία στις Ορθόδοξες εκκλησίες. Σε αυτή την ανάρτηση θα ήθελα να εξετάσω το ζήτημα των ομοφυλόφιλων Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι υιοθετούν τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ότι οι ομόφυλες επιθυμίες είναι διαταραγμένες και που αγωνίζονται να μην ενδώσουν στις επιθυμίες αυτές μέσω της σεξουαλικής δραστηριότητας. Δεν θα ασχοληθώ με το κατά πόσο κάποιος γεννιέται ή όχι με έναν τέτοιο προσανατολισμό ή με το ερώτημα του κατά πόσο ένας τέτοιος προσανατολισμός μπορεί να ξεπεραστεί ή όχι. Θα εξετάσω μάλλον το ερώτημα ποιο μπορεί να είναι το μονοπάτι για έναν ομοφυλόφιλο Ορθόδοξο Χριστιανό, καθώς αυτός ή αυτή προσπαθεί να ευαρεστήσει το Θεό, ζώντας σε μια ορθόδοξη χριστιανική ενορία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Χριστιανοί (και ειδικά οι ιερείς) θα πρέπει να αγκαλιάσουν τον ομοφυλόφιλο με αγάπη, ακόμα κι αν ο ομοφυλόφιλος δεν είναι έτοιμος να μετανοήσει και να αγωνιστεί για την αγιότητα. Θυμάμαι ένα πρόσωπο σε μια Ορθόδοξη κοινότητα από τις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής. Εξομολογήθηκε στον ιερέα ότι ήθελε να ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δήλωσε ότι ήταν ομοφυλόφιλος και ρώτησε αν αυτό αποτελούσε πρόβλημα. Ο ιερέας απάντησε:

«Όχι, καθόλου, αλλά θα πρέπει να μετανοήσεις για την ομοσεξουαλική δραστηριότητα και να Ασπαστείς την αγνότητα».

Ο άνθρωπος απάντησε ότι δεν ήταν έτοιμος να το κάνει αυτό, δεδομένου ότι ήταν επί του παρόντος ερωτευμένος με το φίλο του. Μετά από πολλή συζήτηση και ακρόαση, ο ιερέας και ο ερωτών προσευχήθηκαν μαζί, αγκαλιάστηκαν και αποχωρίστηκαν σαν φίλοι. Όταν αργότερα ο νεαρός άνδρας έκανε μια αλλαγή στην εμφάνισή του, ήρθε κατευθείαν πίσω στον ιερέα την ίδια μέρα και του ζήτησε να ευλογήσει τη νέα του εμφάνιση. Ο ιερέας το έκανε με χαρά. Ο άνθρωπος γνώριζε ότι η Εκκλησία δεν μπορούσε να αλλάξει τα δόγματα της ή τα πρότυπά της γι’ αυτόν, αλλά εξακολουθούσε να αισθάνεται αγαπητός και όχι καταδικαστέος. Ήταν ευπρόσδεκτος να παρευρεθεί στη λατρεία, αν και δεν μπορούσε να γίνει κατηχούμενος. Μου είπαν ότι εξακολουθεί να επισκέπτεται τακτικά την Εκκλησία για τη Λειτουργία και να απολαμβάνει τη θερμή αγάπη που υπάρχει στην ενορία.

Τι γίνεται με τους ομοφυλόφιλους Χριστιανούς που έχουν μετανοήσει και που αγωνίζονται να ζήσουν με αγνότητα; Ο δικός τους δρόμος είναι σκληρός και ηρωικός, επειδή μερικές φορές δαιμονοποιούνται από Χριστιανούς που τους απορρίπτουν, απλώς και μόνο επειδή έχουν ομοφυλοφιλικές επιθυμίες, καθώς επίσης και από μέλη της gay κοινότητας που τους κακολογούν, επειδή αρνούνται να πανηγυρίσουν και να εκφράσουν τις ομοφυλοφιλικές επιθυμίες τους. Έτσι, εκτός από το φορτίο της αγνότητας, υπάρχει και το πρόσθετο βάρος της μοναξιάς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει «να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να παραδεχθούν αυτά τα συναισθήματα στον εαυτό τους αλλά και σε άλλους που δε θα τους απορρίψουν και δε θα τους βλάψουν» (από εγκύκλιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική).

Ως προς αυτό το κομμάτι, δεν είναι καταρχήν διαφορετικοί από οποιονδήποτε άλλο στην κοινότητα της Εκκλησίας, ο οποίος αγωνίζεται με εθισμούς και αμαρτωλές επιθυμίες (μας έρχεται στο μυαλό ο εθισμός στην πορνογραφία). Προσπαθώντας να κατανικήσουν αυτές τις επιθυμίες, θα πρέπει να αναζητήσουν βοήθεια μέσω της προσευχής, της εξομολόγησης, της εβδομαδιαίας Θείας Κοινωνίας και ίσως της ενθάρρυνσης των στενών φίλων, των οποίων την αγάπη εμπιστεύονται. Δεν πρέπει να αισθάνονται ότι μένουν μόνοι στον αγώνα τους, αφού στην εν Χριστώ ζωή όλοι πρέπει να συμβάλλουμε στην ελάφρυνση του φορτίου των άλλων. Ίσως είναι χρήσιμο να επισημάνουμε ότι ο ομοφυλόφιλος Χριστιανός που έχει δεσμευτεί σε μια ζωή αγνότητας και αγαμίας αντιμετωπίζει τους ίδιους ή παρόμοιους αγώνες με εκείνους ενός ετεροφυλόφιλου άγαμου Χριστιανού. Ανεξάρτητα αν ο άγαμος ετεροφυλόφιλος χριστιανός μπορεί να παντρευτεί κάποτε, ενώ η αγαμία του ομοφυλόφιλου είναι διαρκής, ο αγώνας για την επίτευξη της εγκράτειας είναι ένα επαχθές βάρος μερικές φορές.

Στην προαναφερθείσα εγκύκλιο αναφέρεται και η φράση:

«Οι άντρες και οι γυναίκες με ομοφυλόφιλες επιθυμίες και συναισθήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την κατανόηση, την αποδοχή, την αγάπη, τη δικαιοσύνη και την ευσπλαγχνία, που οφείλονται σε όλους τους ανθρώπους… Πρέπει να παρασχεθεί βοήθεια σε όσους έρχονται σε επαφή με πρόσωπα ομοφυλοφιλικού προσανατολισμού, ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να βοηθήσουν τους τελευταίους όσον αφορά τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ενέργειές τους σχετικά με την ομοφυλοφιλία».

Αυτό προϋποθέτει (σωστά) ότι οι ομοφυλοφιλικές επιθυμίες δεν είναι αμαρτωλές από μόνες τους, όπως ακριβώς και μια ετεροφυλοφιλική επιθυμία για πορνεία δεν είναι αμαρτωλή από μόνη της. Μάλλον η πραγματοποίηση τέτοιων επιθυμιών είναι αμαρτωλή. Ο ομοφυλόφιλος Χριστιανός είναι πρωτίστως ένας αδελφός ή μία αδελφή εν Χριστώ και ως τέτοιος/α πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η ζωή του ορίζεται από αυτή τη δέσμευση και τη μετοχή του στον Χριστό και όχι από τις ομοφυλοφιλικές του επιθυμίες. Οι ομοφυλοφιλικές του επιθυμίες αποτελούν μέρος της πεπτωκυίας φύσης τους, αλλά στην πραγματικότητα όλοι οι μετέχοντες στην Εκκλησία είμαστε πεπτωκότες με κάποιον τρόπο. Όσο κάποιος αποστρέφεται την αμαρτία του και αγωνίζεται εναντίον της σε έναν αγώνα για την ακεραιότητα και την αγιότητα, αυτή η φθαρμένη φύση μας δεν αποτελεί εμπόδιο στην κοινωνία μας με τον Χριστό.

Επίσης, δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο στις κανονικές σχέσεις στην ενορία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ένας ομοφυλόφιλος άνδρας (ή γυναίκα) δεν μπορεί να έχει την ευθύνη των Κατηχητικών ομάδων ή της Ομάδας Νέων ή να γίνεται επίτροπος ή να διαβάζει λειτουργικά κείμενα ή να υπηρετεί στο θυσιαστήριο. Όπως και οποιοσδήποτε άλλος στην ενορία, πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στην καθημερινή κοινωνική ζωή, τα γεύματα και τις εορταστικές εκδηλώσεις της ενορίας. Οι εσωτερικοί αγώνες και οι πειρασμοί τους δεν θα πρέπει να επηρεάζουν τη θέση τους στην Εκκλησία, όπως ακριβώς συμβαίνει και με οποιονδήποτε άλλον. Εξάλλου, συμμετέχουν στο ίδιο τυπικό της Θείας Κοινωνίας με οποιονδήποτε άλλον. Όταν στέκονται ενώπιον του Δισκοπότηρου, ο ιερέας δε λέει: «Μεταλαμβάνει ο ομοφυλόφιλος δούλος του Θεού τάδε σώμα και αίμα Χριστού» αλλά «Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού τάδε σώμα και αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον». Η ζωή είναι πολλά παραπάνω από το σεξουαλικό μας προσανατολισμό και η ζωή και η διακονία μας στην Εκκλησία δεν μπορούν να καθορίζονται από τον προσανατολισμό.

Η τρέχουσα διαμάχη στη Δύση για την πλήρη νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, που συχνά επιδιώκεται από μεγάλη σφοδρότητα, έχει γίνει ίσως το κορυφαίο ζήτημα της εποχής μας και οι ήχοι της μάχης μερικές φορές είναι τόσο εκκωφαντικοί, ώστε να μην ακούμε άλλους θορύβους, όπως το τραγούδι της προσεχούς Βασιλείας. Τώρα είναι η εποχή του αγώνα. Καθώς οι πιστοί Ορθόδοξοι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί αγωνίζονται για την αγιότητα, άλλοι άγαμοι Ορθόδοξοι πιστοί πασχίζουν για τη διατήρηση της αγνότητας και κάθε πιστός Ορθόδοξος αγωνίζεται για να επιβιώσει από τον καταιγισμό των ψεμάτων, που μας κατακλύζουν όλους. Αλλά θα έρθει καιρός που τέτοιοι αγώνες θα είναι ανάμνηση του παρελθόντος, όταν θα μπαίνουμε στο γαλήνιο και ηλιόλουστο λειμώνα του επερχόμενου αιώνος, για να τραγουδήσουμε ένα τραγούδι που δε θα έχει τελειωμό και να απολαύσουμε μια μέρα που δε θα δύσει ποτέ. Τότε όλοι οι αγώνες μας θα βρουν την πλήρη και αληθινή ανταπόδοσή τους, και η αγιότητα θα έρθει τόσο εύκολα όσο και η αναπνοή. Ακόμα και τώρα στέκουμε ανυπόμονοι και περιμένουμε εκείνη την ημέρα. Μπορούμε να αγωνιστούμε γνωρίζοντας ότι οι επώδυνες δοκιμασίες μας δε θα διαρκέσουν για πάντα. Η κραυγή όλων των Χριστιανών, ομοφυλόφιλων ή ετεροφυλόφιλων, εγγάμων ή αγάμων, είναι: Μαράν αθά! Ο Κύριος έρχεται και φέρνει την αιώνια ανταπόδοσή μας.

π. Λαυρέντιος Farley

Φωτογραφίες: CC BY-ND Θεολογική Ακαδημία Αγίας Πετρούπολης