Ένα αριστοκρατικό κολλέγιο γυναικών στην Αμερική, το Wellesley College, διευκρίνισε πέρυσι την τακτική που θα ακολουθήσει σχετικά με την εισαγωγή νέων φοιτητριών. Θα δέχεται άντρες που ισχυρίζονται ότι είναι γυναίκες, αλλά δεν θα επιτρέπουν γυναίκες που ισχυρίζονται ότι είναι άντρες.
Αφήνω κατά μέρος την επιλεκτική τους στόχευση, για να περάσω κατευθείαν στο σκεπτικό τους, που υπαγορεύει ότι η φυσική πραγματικότητα (sex – βιολογικό φύλο) είναι άσχετη. Το σημαντικό, κατ’ αυτούς, είναι το «gender – φύλο» που σχετίζεται με το πως αισθάνεται κάποιος. Ακόμα και η χρήση των αντωνυμιών (αυτός, αυτή / άνδρας, γυναίκα) θεωρείται από ορισμένους ακτιβιστές ως «κήρυγμα μίσους», που καταδικάζει αδίκως τους ανθρώπους σε μία από τις δύο κατηγορίες.
Έτσι, έχει εντέχνως δημιουργηθεί η παράλογη αντίληψη ότι ο γενετήσιος προσανατολισμός μας (sex) έχει χαραχθεί μέσα μας από την γέννησή μας, όχι όμως και το φύλο μας (gender). Οι ίδιοι «μεταμοντέρνοι» κύκλοι που θα σας καρατομήσουν, αν τολμήσετε να υπαινιχθείτε ότι μπορεί κανείς να ελέγχει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, θα κάνουν το ίδιο αν πείτε ότι ένα αγόρι ή κορίτσι δεν μπορεί να αντιστρέψει την κατάστασή του. Οι γενετήσιες τάσεις μας καθορίζονται τη στιγμή της σύλληψης, λένε, αλλά το φύλο μας μπορεί να προσαρμοστεί οποτεδήποτε επιθυμούμε!
Και πώς, σύμφωνα με τους «μεταμοντέρνους», είναι δυνατόν να επιλέξουμε το φύλο μας; Αν αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, τότε μπορούμε να γίνουμε αυτό που αισθανόμαστε. Το βαθύτερο σκεπτικό, λοιπόν, είναι ότι τα συναισθήματά μας κυβερνούν τα πάντα. Τα συναισθήματα είναι τα πάντα. Τα συναισθήματα αυτά καθ’ εαυτά παραμένουν αναλλοίωτα, αλλά μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, ακόμα και την φυσική πραγματικότητα!
Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που εμπλέκονται στο σεξουαλικό μας προσανατολισμό. Δεν είναι καταγεγραμμένος εξ ολοκλήρου στο γενετικό μας κώδικα από τη γέννηση. Αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου και μπορεί να αλλάξει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν μπορεί πραγματικά να υπάρχουν ομοφυλόφιλα παιδιά ηλικίας 2 ετών που παίζουν εκεί έξω, επειδή τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν έλκονται σεξουαλικά από κανέναν και τίποτα. Η σεξουαλικότητα τους θα εκδηλωθεί σταδιακά, καθώς μεγαλώνουν, γεγονός που αποτελεί μεγάλο μέρος όλου αυτού που ονομάζουμε εφηβεία.
Φυσικά, αυτή η διαδικασία επηρεάζεται από το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τις ορμόνες και την επιλογή. Για παράδειγμα, ένα νεαρό αγόρι που εκτίθεται στην πορνογραφία από μικρή ηλικία, πιθανότατα θα αναπτύξει διαφορετικές σεξουαλικές επιθυμίες από κάποιο άλλο αγόρι που δεν έχει εκτεθεί σε παρόμοιο θέαμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ένας θα είναι ομοφυλόφιλος και ο άλλος όχι, αλλά σημαίνει ότι ο ένας θα είναι διαφορετικός από τον άλλο. Εξάλλου, το θέμα μας δεν είναι «ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος», διότι ο «προσανατολισμός» μας δεν είναι δυαδική εξίσωση.
Υπάρχουν άνθρωποι με κάθε είδους φετίχ και έλξεις, στις μέρες έχουμε ακόμη και ανθρώπους που έχουν διεγερθεί σεξουαλικά από άψυχα αντικείμενα (δένδρα, αυτοκίνητα κλπ). Μήπως αυτό γράφτηκε στα γονίδιά τους από τη γέννηση; Ήταν μοιραίο να καταλήξουν σε αυτόν τον «τρόπο ζωής»; Ή εκτέθηκαν σε αυτά και στη συνέχεια πήραν την απόφαση να επιδοθούν σε θεάματα και δραστηριότητες που βοήθησαν στην ανάπτυξη και εμπέδωση αυτών των έλξεων;
Το πραγματικό ερώτημα είναι αυτό: τι μας καθορίζει; Καθοριζόμαστε από τις τάσεις μας ή από τις ενέργειές μας; Είμαστε υποχρεωμένοι να μετατρέψουμε τις επιθυμίες μας σε τρόπο ζωής ή μπορούμε να ζήσουμε πέρα από αυτές; Συγκεκριμένα στην περίπτωση αυτή, τι σημαίνει να είσαι κάτι; Οι τάσεις μας γίνονται αυτομάτως μια κατάσταση ύπαρξης;
Προσωπικά, θα έλεγα ότι τα συναισθήματά μας μπορεί να μην εξαρτώνται από εμάς, αλλά το πώς ζούμε, τι κάνουμε, εάν επιδοκιμάζουμε αυτά τα συναισθήματα – αυτές οι αποφάσεις είναι δικές μας. Με αυτή την έννοια, το να είσαι ομοφυλόφιλος, είναι επιλογή.
Πάρτε το παράδειγμα των ανδρών που βιώνουν τις ομόφυλες έλξεις, αλλά επιλέγουν να τις καταπολεμήσουν, να τις ελέγξουν, ακόμη και να παντρευτούν με γυναίκες και να κάνουν παιδιά. Στη σημερινή κοινωνία, προσποιούμαστε ότι αυτοί οι άνδρες δεν υπάρχουν ή ότι υπάρχουν ως προδότες στο «λαό τους», αλλά εγώ δεν τους βλέπω με αυτό τον τρόπο. Τους βλέπω ως άνδρες που μερικές φορές αισθάνονται μεν τις ομόφυλες έλξεις τους, αλλά επιλέγουν να ζήσουν διαφορετικά.
Ο «μεταμοντερνισμός», από την άλλη πλευρά, επιμένει ότι είστε αυτό που αισθάνεστε και αυτό που αισθάνεστε είναι εξ ολοκλήρου πέρα από τον έλεγχό σας. Είστε σκλάβος στα συναισθήματά σας (αλλά να θυμάστε, όχι στο φύλο σας, το οποίο μπορείτε να το αλλάξετε όποτε θέλετε…). Αυτό είναι πραγματικά το καθοριστικό χαρακτηριστικό της ιδεολογίας τους. Σας οδηγεί σε μια «εσωστρέφεια» και σας λέει να μην επιχειρήσετε ποτέ να ξεπεράσετε τα ένστικτα και τις ορμές σας.
Το να αντιστεκόμαστε, όμως, στις ορμέμφυτες ανάγκες και στα τυφλά πάθη είναι αυτό ακριβώς που μας κάνει ανθρώπους. Όλοι μερικές φορές βιώνουμε συναισθήματα θυμού, μίσους, δυσαρέσκειας, ζήλιας κλπ. Δεν επιλέγουμε ρητά αυτά τα συναισθήματα, όμως γνωρίζουμε ότι, όποτε τα επιδοκιμάζουμε, γίνονται ισχυρότερα. Το καθήκον μας, λοιπόν, είναι να ενεργούμε με αγάπη, να επιλέγουμε την αγάπη με τα λόγια και τις πράξεις και να αφήσουμε τις πράξεις μας να μιλήσουν για το ποιοι είμαστε.
Καταλαβαίνω, βεβαίως, ότι το να είσαι θυμωμένος δεν είναι το ίδιο με το να είσαι ομοφυλόφιλος! Φυσικά δεν είναι. Προσπαθώ μόνο να εξηγήσω ότι οι πράξεις μας και τα συναισθήματά μας δε χρειάζεται οπωσδήποτε να συμπίπτουν και ότι, όταν διαφέρουν, πιστεύω ότι οι πράξεις μας είναι αυτές που μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι άντρες προσελκύονται από παιδιά ή από ζώα. Επιλέγουν αυτές τις έλξεις; Δεν φαντάζομαι ότι ξύπνησαν μια μέρα ξαφνικά, αποφασισμένοι να γίνουν παιδεραστές ή κτηνοβάτες. Μπορώ να φανταστώ όμως ότι έφτασαν σε αυτό το σημείο, ίσως μετά την κακοποίησή τους ως παιδιά ή την έκθεση σε ιδιαίτερα διεστραμμένη πορνογραφία για παρατεταμένες χρονικές περιόδους ή για κάποιο άλλο λόγο. Ίσως η βιολογία τους να έχει παίξει κάποιο ρόλο, ίσως να υπάρχει κάποια ψυχική ασθένεια που εμπλέκεται, ίσως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που προδιαθέτουν σε αυτές τις διαστροφές. Αλλά όποιος και αν είναι ο λόγος, οι ίδιοι αποφασίζουν αν θα ενεργήσουν ή όχι. Μπορούν να επιλέξουν να το πολεμήσουν ή να υποκύψουν σε αυτό. Εναπόκειται σε αυτούς αν αυτό θα γίνει τρόπος ζωής.
Και αυτοί δεν είναι οι μόνοι άνθρωποι που ίσως πρέπει να καταπνίξουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Οι «μεταμοντέρνοι» φαίνεται να πιστεύουν ότι η χριστιανική θεώρηση της σεξουαλικότητας λέει απλώς «να είσαι ετεροφυλόφιλος και κάνε ό,τι θέλεις», αλλά το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Κατά την παραδοσιακή προοπτική, το φύλο πρέπει να περιέχεται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που ονομάζεται γάμος. Αυτό σημαίνει ότι οι άγαμοι καλούνται επίσης να ζήσουν έναν τρόπο ζωής που δε διέπεται από τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Και οι παντρεμένοι καλούνται να διοχετεύουν αυτές τις επιθυμίες αποκλειστικά ο ένας στον άλλο, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Είμαστε άραγε φτιαγμένοι από τη γέννηση μας να απέχουμε από το σεξ μέχρι το γάμο; Σίγουρα όχι. Είμαστε γενετικά υποχρεωμένοι να είμαστε μονογαμικοί; Νομίζω ότι οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι θα πρότειναν το αντίθετο.
Όπως είναι φανερό, υπάρχουν δύο τρόποι να δούμε το θέμα: Είτε οι σεξουαλικές μας επιθυμίες είναι αυτές οι σταθερές και αμετάβλητες δυνάμεις, πέρα από τον έλεγχό μας, που μας κάνουν να υποκύπτουμε στις ιδιοτροπίες τους, είτε είναι προτροπές που πρέπει να εξημερώνονται, άλλοτε να εκφράζονται και μερικές φορές να απορρίπτονται εντελώς. Επιλέγει κανείς να ζει σαν gay, από αυτό που πράττει και από τον τρόπο που ζει και όχι επειδή καθορίζεται από τα συναισθήματά του. Μπορεί να μην έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων, αλλά ο τρόπος ζωής μας είναι δικός μας.
