Born this way!

Born this way! φωνάζουν οι ακτιβιστές. Έχουμε ακούσει κι εμείς πολλές φορές αυτό το επιχείρημα και το έχουμε περιεργαστεί στο μυαλό μας. Ήδη στην πρώιμη εφηβεία μας θα αναρωτηθήκαμε “γιατί μου συμβαίνει εμένα αυτό;“. Ανακαλώντας μάλιστα εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας, μπορεί η ερώτηση να έμπαινε με περισσότερη έμφαση: “γιατί να γεννηθώ εγώ έτσι;“. Πόσα εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι δεν έχουν θέσει αυτό το ερώτημα! Στον εαυτό τους, στην κοινωνία, στο Θεό. Κι απάντηση συνήθως δεν υπάρχει.

Είναι αλήθεια, ότι από τους γονείς μας κληρονομούμε όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά χαρακτηριστικά. Άλλοτε πάλι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε δε μας βοήθησε καθόλου να προφυλαχθούμε από ψυχικά μπερδέματα και ηθικά στραβοπατήματα. Όλες αυτές οι καταστάσεις απαρτίζουν αυτό που ονομάζουμε «πνευματική κληρονομικότητα», για την οποία μίλησαν εκτενώς οι σύγχρονοί μας άγιοι Παΐσιος και Πορφύριος.

Έλεγε ο άγιος Παΐσιος:

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν σαρκικό φρόνημα. Αυτό κληρονομείται από τους γονείς. Βλέπεις, αν κανένα παιδάκι έχει γεννηθεί από σαρκικούς γονείς, παιδί ακόμα και έχει τέτοιες επιθυμίες. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα. Γιατρεύεται. Είναι απαλό σαν την τσουκνίδα, δεν έχει σκληρύνει ακόμη να γίνει αγκάθι, και φεύγει εύκολα μ’ έναν καλό πνευματικό, να ‘χει διάκριση όμως να καταλαβαίνει τι είναι τι, γιατί στην αρχή όλα τα φυτά, δύο φυλλαράκια έχουν.

Όλοι οι άνθρωποι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο έχουν σαρκικό φρόνημα. Άλλος ας πούμε είναι 30% πνευματικός, άλλος 40, άλλος 60, το περισσότερο που συνάντησα είναι 75%. Μόνο ο Ιωακείμ και η Άννα ήταν τελείως πνευματικοί άνθρωποι και γεννήθηκε μετά από προσευχή αυτό το αγιότατο πλασματάκι, η Παναγία».

Ο άγιος Πορφύριος αναφέρεται επίσης σε αυτή την κακή κληρονομικότητα και συνιστά ως θεραπευτικό μέσο τη γενική εξομολόγηση:

«Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου. Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πως ζούσε η μητέρα του, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου.

Δημιουργείται μία κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ’ όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής. Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.

Υπάρχει όμως ένα μυστικό. Υπάρχει κάποιος τρόπος ν’ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ’ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με τη χάρη του Θεού».

Ο άγιος Παΐσιος μάς ενθαρρύνει και τονίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί με τη χάρη του Θεού να ξεπεράσει την κακή του κληρονομικότητα:

«Όταν ο άνθρωπος βοηθηθεί να πιστέψει στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, την αιώνιο – συλλάβει δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής – και μετανοήσει, αλλάξει ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με τη Χάρη του Θεού, η οποία αλλοιώνει τον άνθρωπο, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά του. Έτσι έγινε σε πολλούς ανθρώπους που μετανόησαν, αγωνίστηκαν με φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και άγιοι και τους προσκυνάμε τώρα με ευλάβεια και ζητάμε και τις πρεσβείες τους, ενώ πριν είχαν πολλά πάθη και κληρονομικά.

Επί παραδείγματι, ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας, ενώ πριν ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον Θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού και αξιώθηκε να λάβει ακόμα και το προφητικό χάρισμα. Πέρασε δε στην ευαισθησία ακόμα και το Μέγα Αρσένιο, ο οποίος ήταν από τη μεγαλύτερη αρχοντική οικογένεια της Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και επιστημονική μεγάλη μόρφωση. Επομένως, το παν είναι η Χάρις του Θεού και την ψυχή μπορεί να την βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, με πίστη, που αγαπάει την ψυχή και την πονάει».

Έτσι, είναι. Με την πίστη στο Θεό, με τη μετάνοια, με την άσκηση, μπορούμε κι εμείς να μεταμορφωθούμε πνευματικά και να αφήσουμε πίσω μας όλη την κακή κληρονομικότητα καθώς και τα παιδικά τραύματα που μας οδήγησαν στην ομοφυλοφιλία ή/και στη σαρκική αμαρτία. Κι όπως λέει ο άγιος στους υπέροχους μακαρισμούς του:

«Μακάρια είναι τα παιδιά που έχουν γεννηθεί “εκ κοιλίας μητρός” άγια, αλλά μακαριότερα είναι αυτά που γεννηθήκανε με όλα του κόσμου τα κληρονομικά πάθη και αγωνισθήκανε με ιδρώτες και τα ξεριζώσανε και κληρονομήσανε την Βασιλεία του Θεού εν ιδρώτι του προσώπου.

Μακάρια τα παιδιά που έζησαν από μικρά σε πνευματικό περιβάλλον και έτσι ακούραστα προχωρήσανε στην πνευματική ζωή. Τρις μακάρια όμως είναι αυτά τα αδικημένα παιδιά που δεν βοηθηθήκανε καθόλου (αντιθέτως τα σπρώχνανε στο κακό), αλλά μόλις ακούσανε για τον Χριστό, γυαλίσανε τα μάτια τους, και με μια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών γυαλίσανε απότομα την ψυχή τους και βγήκανε και από την έλξη της γης και κινηθήκανε στην πνευματική τροχιά».

Να μας αξιώσει κι εμάς ο Θεός να βγούμε από την έλξη της αμαρτίας και να μπούμε στο μαγνητικό πεδίο του Χριστού. Και τότε θα βρούμε όλες τις απαντήσεις στα παιδικά μας ερωτήματα και θα αναφωνήσουμε “χαλάλι!”