Τι προκαλεί την ομοφυλοφιλία; Παρ’ όλα όσα λένε τα media και οι gay ακτιβιστές, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ επιστημονική απόδειξη για κάποιο “ομοφυλοφιλικό γονίδιο”. Θέτοντας αυτό το ζήτημα, ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην εγγενή σύνδεση μεταξύ φύλου και σεξουαλικότητας. Aν εστιάσουμε στην ετυμολογία της λέξης “φύλο”, θα δούμε ότι η σεξουαλικότητα υποδηλώνει την διαφορά και τη συμπληρωματικότητα. Ιδωμένα από βιολογική σκοπιά, το πέος και ο κόλπος είναι φτιαγμένα για ένωση μεταξύ τους. Και αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι η αναπαραγωγή. Η σεξουαλικότητα και το φύλο είναι αξεχώριστα μεταξύ τους.
Επομένως, αντί να λέμε ότι κάποιος γεννήθηκε και άρα σχεδιάστηκε για να κάνει κάτι —πράγμα που στερείται παντελώς νοήματος, γιατί είναι άχρηστο στη φύση, καθώς είναι αρκετά προφανές ότι η φύση προόρισε το πέος να διεισδύει τον κόλπο και όχι τον πρωκτό (αλλιώς τότε οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μείνουν έγκυοι μέσω του πρωκτικού σεξ)—, είναι προφανές ότι τα σεξουαλικά αισθήματα προς πρόσωπα του ίδιου φύλου προξενούνται από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Φυσικά, θα μπορούσε να υπάρχει μια εκ φύσεως “προδιάθεση”, αλλά το να μιλάμε για “προκαθορισμό” έρχεται σε αντίθεση με τη βιολογία μας!
Επομένως, το ερώτημα είναι: Ποιοι περιβαλλοντικοί παράγοντες προξενούν την ομοφυλοφιλία;
Η ντροπή
Εφ’ όσον, η σεξουαλικότητα και το φύλο είναι εγγενώς συνδεδεμένα, οι παράγοντες αυτοί θα επηρεάζουν την ταυτότητα του φύλου ενός προσώπου.
Αν κάθε φορά που ένας ενήλικας επιπλήττει ένα παιδί, του λέει ότι “είναι κακό” και όχι ότι “έκανε κάτι κακό”, αυτό δημιουργεί ντροπή και ψυχικό τραύμα.
Αλλά, στην ομοφυλοφιλία το τραύμα σχετίζεται με το ΦΥΛΟ. Είσαι κακός ως αγόρι. Ο ανδρισμός σου είναι ελλιπής. Δεν είσαι αρκετά άνδρας. Δεν είσαι ένας από εμάς. Και τα όμοια…
Ένα διαρκές τραύμα ως προς το φύλο μπορεί να οδηγήσει σε αίσθημα κατωτερότητας ως προς την ταυτότητα του φύλου, γεγονός που μπορεί να καταλήξει σε ομοφυλοφιλία.
Η απώλεια του δεσμού
Η απώλεια δεσμού είναι ένα άλλο στοιχείο, που προξενεί ντροπή στον άνθρωπο. Τι σημαίνει αυτό; Ας δούμε ένα παράδειγμα:
- Μπαμπά! κοίτα τι πήρα σήμερα για τα γενέθλιά μου! Είναι ένα βαλιτσάκι με μαγικά τρικ. Να σου δείξω τι μπορώ να κάνω;
- Όχι τώρα, Θωμά. Διαβάζω ένα πολύ σημαντικό βιβλίο.
- Μα μπαμπά, είναι τα γενέθλιά μου, απαντά το αγόρι με ανησυχία.
- Μην αρχίζεις να κλαις και να γίνεσαι αχάριστος! Τουλάχιστον σού πήραμε δώρα! Άφησε με μόνο μου!
Με αυτό τον τρόπο, ο Θωμάς απογοητεύεται και καταλήγει να ντρέπεται για τον εαυτό του, όταν αυτό που θα έπρεπε να νιώθει είναι θυμός και λύπη. Βλέπετε, αυτό που κάνει ο Θωμάς υποσυνείδητα είναι να αυτοπροστατεύεται από μια πολύ επώδυνη πραγματικότητα κατηγορώντας τον εαυτό του. Ο Freud το αναφέρει αυτό, όταν μιλά για “μελαγχολία”.
Όταν ένας γονέας αποτυγχάνει, το παιδί θα έπρεπε να νιώθει λύπη για τον εαυτό του και θυμό για το γονέα του. Αλλά αυτό είναι υπερβολικά επώδυνο και δυσβάσταχτο για ένα παιδί. Έτσι, το παιδί υποσυνείδητα προστατεύει τον εαυτό του, νιώθοντας λύπη για το γονέα του και θυμώνοντας με τον εαυτό του που αναστάτωσε το γονέα του. Βασικά, κατηγορεί τον εαυτό του για την αποτυχία του γονέα. Νομίζει ότι είναι κακός και ότι, όπως στο παράδειγμα του Θωμά, αν παρουσιάζεται ότι δεν έχει ανάγκες, θα είναι ασφαλής, δε θα αναστατώνει τον μπαμπά. Έτσι ο Θωμάς γίνεται ένα καλό αγοράκι χωρίς ανάγκες, που πάντα ευχαριστεί τον μπαμπά του. Όλα στρέφονται γύρω από τις ανάγκες του μπαμπά. Το παιδί γίνεται ο γονέας. Προσπαθεί να κάνει χαρούμενο τον μπαμπά, ώστε να μην τον αναστατώνει και αυτός σε αντάλλαγμα να τον αγαπάει. Περιττό να σας πω ότι, όσο καλός και να είναι, ο μπαμπάς εν τούτοις συνεχίζει να αναστατώνεται, γεγονός που κάνει τον Θωμά να νιώθει αβοήθητος και ανίκανος.
Ο Θωμάς είναι σε μια κατάσταση βέβαιης ήττας. Αυτό το ονομάζουμε “ψυχική σύγκρουση”.
Το παιδί πληγώνεται, απορρίπτεται, και αναστατώνεται, αλλά μετά τιμωρείται που είναι ανήσυχος. Δεν μπορεί να νικήσει. Έτσι βυθίζεται στην ντροπή. Δεν είναι να απορείς που καταλήγει να νιώθει ανίσχυρο να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση!
Με αυτό τον τρόπο, η απώλεια του δεσμού επέρχεται, όταν ένας γονέας (ή και οι δύο) αποτυγχάνουν να καλύψουν τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού. Αυτό γίνεται συνήθως μέσω ψυχικών συγκρούσεων, δημιουργώντας έτσι μια βαθιά συναισθηματική στέρηση.
Ντροπή, απώλεια δεσμού και ομοφυλοφιλία
Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα σεξουαλικά αισθήματα; Λοιπόν, όπως είπαμε παραπάνω, η σεξουαλικότητα και το φύλο είναι εγγενώς συνδεδεμένα. Το τραύμα που συνδέεται με το φύλο προξενεί ντροπή και απώλεια δεσμού. Η ντροπή και η απώλεια δεσμού μπορεί να προξενήσει αισθήματα κατωτερότητας ως προς την ταυτότητα του φύλου, τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε ομοφυλοφιλικά αισθήματα.
Εδώ βρίσκεται η φράση κλειδί: Τα αισθήματα κατωτερότητας ως προς την ταυτότητα του φύλου οδηγούν σε ομοφυλοφιλικά αισθήματα.
Πώς λειτουργεί αυτό;
Υπάρχουν δύο πτυχές:
- Η Ντροπή. Ποια είναι η φύση της σεξουαλικής έλξης; Η έλξη προς το “διαφορετικό”. Αυτό που είναι εξωτικό είναι ερωτικό. Αυτό που είναι άγνωστο είναι μυστηριώδες. Και μας ελκύει αυτό που είναι μυστηριώδες, αυτό που είναι διαφορετικό.
Σκεφτείτε μια φορά που ελκυσθήκατε σεξουαλικά από κάποιον. Ποθείτε αυτό που δεν έχετε (ει δ’ άλλως δε θα υπήρχε επιθυμία), θέλετε να αγγίξετε, να νιώσετε, σχεδόν να εξερευνήσετε αυτό το πρόσωπο. Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ελκύονται από τα πρόσωπα του δικού τους φύλου. Για να ελκύεται κάποιος προς το δικό του φύλο, το φύλο του πρέπει να του φαίνεται εξωτικό, μυστηριώδες. Δε νιώθεις “αρκετά άντρας”, άρα ελκύεσαι από τον ανδρισμό των άλλων. Όση περισσότερη ντροπή νιώθεις για τον ανδρισμό σου, τόσο πιο ελκυστικοί σεξουαλικά θα σου φαίνονται οι άλλοι άνδρες. - Η Απώλεια δεσμού. Όσο πιο πολύ έχετε στερηθεί το άγγιγμα, την τρυφερότητα και την προσοχή του πατέρα σας, του αδελφού σας και των συνομηλίκων σας, τόσο περισσότερο θα την επιζητείτε. Και αυτή η επιθυμία μπορεί να σεξουαλικοποιηθεί, όταν διέρχεστε την εφηβεία. Ειδικά, αν νιώθετε άσχημα για τον εαυτό σας ως αγόρι.
Bernard Johnson
