Οι περισσότεροι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει εκείνους που υποφέρουν μια σωματική ή συναισθηματική ασθένεια ή πνευματικό πόνο. Πολλοί από εμάς έχουμε δει να γίνονται θαύματα. Έχουμε δει ανθρώπους να επανακάμπτουν από καρκίνο τελικού σταδίου, να ξεπερνούν τη ναρκομανία και τον αλκοολισμό, να επιβιώνουν από επιθέσεις καρχαριών ή για εβδομάδες να επιβιώνουν στην ερημιά. Θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα.
Αλλά αναγνωρίζουμε ακόμη ότι δεν θεραπεύονται όλοι με τον τρόπο για τον οποίο προσεύχονται. Ναι, ο Θεός όντως ακούει και απαντά στις προσευχές μας, αλλά στον δικό Του καιρό και σύμφωνα με το δικό Του θέλημα. Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι όλα τα πράγματα συνεργούν για το καλό όσων αγαπούν το Θεό. Ο θετός μου πατέρας πέθανε αργά με έναν επώδυνο καρκίνο. Η πίστη του ήταν δυνατότερη από ό,τι οποιουδήποτε άλλου που γνωρίζω, αλλά εν τούτοις ο Θεός δεν τον “γιάτρεψε”.
Ωστόσο, συνέβη κάτι καταπληκτικό. Ο θετός μου πατέρας έκανε το βάσανό του προσευχή για κάθε γιατρό, κάθε νοσοκόμα, κάθε συγγενή και κάθε φίλο στη ζωή του. Οι ζωές τους επηρεάστηκαν και πιθανόν άλλαξαν κατά τρόπους που ποτέ δε θα μάθουμε. Κάποιες νοσοκόμες και γιατροί το είπαν αυτό στη μητέρα μου. Ο Θεός χρησιμοποίησε την δοκιμασία του για το καλό άλλων ψυχών… ένα θαύμα της χάριτος πάνω από την τραγωδία του ανθρώπινου πόνου.
Τώρα, οι περισσότεροι Χριστιανοί διακηρύττουν ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα… εκτός, απ’ ό,τι φαίνεται, από αυτή τη μοναδική εξαίρεση: την ομοφυλοφιλία. Τουλάχιστον αυτό θέλουν να νομίζουμε οι περισσότεροι στα media. Άρθρα περιοδικών, τηλεοπτικά σόου, αποσπασματικές ειδήσεις, τοκ σόου, ταινίες και λαϊκή λογοτεχνία, όλα φωνάζουν αυτό το σύνθημα και οι Χριστιανοί τσιμπάνε σαν τα ψάρια.
Νομίζω ότι είναι σημαντικό να θεωρήσουμε τις ομόφυλες έλξεις με τη διάθεση να την κατανοήσουμε καλύτερα και να έχουμε μια καλύτερη αντίληψη των σημαντικών εννοιών που ονομάζονται “θεραπεία” και “αλλαγή”.
Πρώτον, θέλω να αναφερθώ σύντομα σε μια κοινή πεποίθηση. Ακούω συνεχώς ότι η ομοφυλοφιλία είναι εγγενής και ότι κάθε άλλη θεωρία που το αμφισβητεί αυτό είναι “κακή επιστήμη”. Ο πολιτισμός μας έχει αποδεχθεί αυτή την ιδέα και εκείνοι που διαφωνούν θεωρούνται ως ομοφοβικοί ή μισαλλόδοξοι. Ωστόσο, πολυάριθμες μελέτες σε ομοζυγωτικούς διδύμους το καταρρίπτουν αυτό… και μάλιστα μετά κρότου. Δεδομένου ότι οι ομοζυγωτικοί δίδυμοι μοιράζονται το ίδιο DNA και το ίδιο προγεννητικό περιβάλλον, ο επιπολασμός της ομοφυλοφιλίας και στους δύο διδύμους θα έπρεπε να είναι 100%, αλλά οι αξιόπιστες μελέτες δείχνουν ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο 11% των ανδρών και το 14% των γυναικών.
Ο ψυχίατρος Jeffrey Satinover στο άρθρο του “Η βιολογική αλήθεια για την ομοφυλοφιλία” εξηγεί ότι δεν υπάρχει “gay γονίδιο” αλλά υπάρχουν κάποια γονίδια, τα οποία, συνδυασμένα με συγκεκριμένους παράγοντες στο περιβάλλον, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη ομόφυλων επιθυμιών, αλλά και πάλι δεν αποτελούν την αιτία τους.
Για πολύ κόσμο, συμπεριλαμβανομένου εμού, η έλξη προς το ίδιο φύλο υπήρχε στη ζωή μας πολύ πριν γνωρίσουμε τι είναι το σεξ. Συνήθιζα να πιστεύω ότι αυτό ήταν μια απόδειξη ότι γεννήθηκα έτσι, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άλλοι λόγοι που την εξηγούσαν. Ένιωθα πολύ διαφορετικός από τους άλλους και ήμουν περιθωριοποιημένος από τους συνομηλίκους μου, οι οποίοι με κορόιδευαν, επειδή δεν ήμουν καλός στον αθλητισμό και “κλωτσούσα σαν κορίτσι”. Ήμουν ένα πολύ ευαίσθητο παιδί και αντί να τους αποδείξω ότι είχαν άδικο και να πιέσω τον εαυτό μου να μάθει να παίζει καλά, τους πίστεψα και γέμισα με ντροπή. Συνήθιζα να θαυμάζω τα χαρακτηριστικά όσων ήταν δημοφιλείς και σκεφτόμουν: “Αν έμοιαζα με αυτόν, αν ήμουν δυνατός σαν αυτόν, αν ήμουν αθλητικός σαν αυτόν, τότε ίσως να ταίριαζα μαζί τους και να μην ήμουν τόσο μόνος”. Αυτή η λαχτάρα για αρρενωπά χαρακτηριστικά, σε μένα και σε πολλούς άλλους άνδρες που έχω γνωρίσει, σεξουαλικοποιήθηκε κατά την εφηβεία.
Διάφοροι άνθρωποι μού έχουν πει: “Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, επειδή δεν έχω γνωρίσει κανέναν, του οποίου οι έλξεις να εξαφανίστηκαν κατά 100%”. Χμμ… Αυτό μου μοιάζει κάπως σαν να λέμε ότι ένας αλκοολικός δεν μπορεί ποτέ να απεξαρτηθεί —και δεν πρέπει να προσπαθήσει—, γιατί η έλξη προς το αλκοόλ δε θα εξαλειφθεί ποτέ κατά 100%.
Όμως, ίσως να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό τον ισχυρισμό. Βλέπετε, πιστεύω ότι όλοι βιώνουμε ομόφυλες έλξεις. Όχι μια σεξουαλική έλξη, αλλά μια υγιή αυθεντική έλξη προς το ίδιο φύλο. Δημιουργηθήκαμε έτσι. Αναζητούμε το αγαθό, το αληθινό και το όμορφο. Όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους στις ζωές μας. Αυτό δεν είναι επιθυμία, είναι ανάγκη. Τείνουμε να κινούμαστε προς αυτούς που μας ελκύουν, και δε μιλάω για μια σεξουαλικοποιημένη ομόφυλη έλξη. Ίσως να ελκύομαι από την αίσθηση του θάρρους ενός άνδρα, ή ίσως να είναι το χιούμορ του ή η δημιουργικότητά του, ή η συμπόνοια του ή η αποφασιστικότητά του, ή ίσως επειδή βλέπω το Χριστό μέσα στα μάτια του.
Ελκυόμαστε από τους φίλους μας… και πριν την εφηβεία είναι σύνηθες να ελκυόμαστε περισσότερο από τους φίλους μας του ίδιου φύλου, παρά του αντίθετου. Για τα περισσότερα 9χρονα αγόρια, τα κορίτσια συχνά μοιάζουν “ανόητα”. Σκεφτείτε το. Ποιος θέλει να κάνει παρέα με κάποιον που δεν τον ελκύει – με ψεύτες, κλέφτες, με ανθρώπους που είναι εχθρικοί, τσιγκούνηδες ή κακοί; Ακόμη και κάποιον που μυρίζει και είναι ακατάστατος μπορεί να τον αποφεύγουμε, ανεξάρτητα από το φύλο του. Ελκυόμαστε από τους ανθρώπους που είναι ελκυστικοί για μας, τόσο για το σώμα τους όσο, το σημαντικότερο, και για την καλή τους ποιότητα και την αρετή τους που θαυμάζουμε. Το να εστιάζουμε αποκλειστικά και υπερβολικά στις σεξουαλικές έλξεις και να καθορίζουμε τον εαυτό μας κατ’ αυτό τον τρόπο, μειώνει όχι μόνο εμάς αλλά και τους άλλους στο επίπεδο των αντικειμένων και υποβαθμίζει την αξιοπρέπειά τους.
Το πρόσωπο που αισθάνεται ανεπιθύμητες έλξεις προς το ίδιο φύλο θα συνεχίσει να ελκύεται προς τους ομόφυλούς του, όπως όλοι μας. Αυτό δεν είναι νοσηρό. Το πρόβλημα είναι ότι, όταν αυτή η έλξη σεξουαλικοποιείται, σε κάθε σημείο παύουμε να σχετιζόμαστε με το όλο πρόσωπο, αλλά αντίθετα βλέπουμε τον άλλο ως ένα αντικείμενο για την ικανοποίησή μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ετεροφυλόφιλους. Στην πραγματικότητα, είναι σύνηθες παράπονο των γυναικών ότι οι σύζυγοί τους τις βλέπουν ως σκεύη ηδονής και συχνά δε σχετίζονται με τον εσωτερικό τους κόσμο. Αυτό είναι ένας σημαντικός λόγος γιατί η Εκκλησία απαγορεύει τη χρήση αντισυλληπτικών μέσα στο γάμο. Σεβόμενοι τον εγγενή σκοπό του σεξ (δηλαδή την αναπαραγωγή/την αποδοχή της ζωής) και τη σεξουαλικότητα κάποιου, σεβόμαστε την εγγενή αξία του προσώπου με το οποίο μοιραζόμαστε αυτή την εμπειρία.
Στην κορεσμένη από το σεξ κοινωνία μας, η κατανόησή μας και η συμμετοχή μας στη σεξουαλικότητα έχει διαστραφεί πολύ. Αυτό είναι αληθές ιδιαίτερα για τους άνδρες και τις γυναίκες εκείνες, που βλέπουν πορνογραφία. Και αυτό είναι σημαντικό σημείο: όταν έναν άνδρας σεξουαλικοποιεί τις έλξεις του μέσω της χρήσης πορνογραφίας, κάθε πορνογραφική εικόνα, κάθε σεξουαλική επαφή, κάθε φαντασίωση κατά τον αυνανισμό σεξουαλικοποιεί ακόμη περισσότερο αυτή την επιθυμία, μια επιθυμία που μπορεί να μην ήταν σεξουαλική εξ αρχής!
Όσο περισσότερο κάποιος ενεργεί σύμφωνα με αυτή τη σεξουαλικοποιημένη έλξη, τόσο πιο δύσκολο θα είναι γι’ αυτόν ή για αυτήν να την επαναπλαισιώσει και να σχετιστεί πραγματικά με ένα πρόσωπο που έχει εγγενή αξία. Όταν θεωρεί κάποιον ελκυστικό, πρέπει να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι αυτό δεν έχει να κάνει με το σεξ. Μπορεί ακόμη να χρειάζεται να ερευνήσει τι συμβαίνει μέσα του. Εγω, για παράδειγμα, αν νιώθω ανασφάλεια για την εμφάνισή μου ή για την ταυτότητά μου ως άνδρα, εξ αιτίας μιας σκληρής ημέρας… οι έλξεις μπορεί να σεξουαλικοποιηθούν. Ωστόσο, μόλις συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει, μπορώ να το επαναπλαισιώσω, καθώς γνωρίζω ότι η έλξη δεν έχει καμία σχέση με το σεξ, αλλά έχει απόλυτη σχέση με το πώς νιώθω για τον εαυτό μου. Μόλις συνειδητοποιώ τι συμβαίνει και μπορέσω να καταλάβω ποιες είναι οι αληθινές μου ανάγκες, η σεξουαλικοποιημένη έλξη φεύγει γρήγορα, ειδικά όταν καλύπτω τις ανάγκες μου με υγιείς τρόπους.
Η πορνογραφία και οι σεξουαλικές μας επαφές είναι χαραγμένες στη μνήμη μας και μας δένουν με εκείνες τις εικόνες και τους συντρόφους. Η σεξουαλική πράξη σχεδιάστηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να δένει ένα ζευγάρι μέσα στο γάμο, ώστε να υπομένει τα πολλά σκαμπανεβάσματα του έγγαμου βίου. Ίσως γι’ αυτό, όταν εποφθαλμιούμε τις ιδιότητες ενός άλλου άνδρα, προσπαθούμε να τις προσλάβουμε στον εαυτό μας με αυτό τον τρόπο. Αλλά όσο περισσότερο έχει αναμειχθεί κανείς σε τέτοιες συμπεριφορές, τόσο πιο δύσκολο είναι να τις επαναπλαισιώσει. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό. Συμβαίνει στη ζωή μου και στις ζωές πολλών άλλων που έχω γνωρίσει.
Μετά από αυτά, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η “αλλαγή” είναι δυνατή και υπαρκτή, ανεξάρτητα από το τι σού λένε τα media. Έχω γνωρίσει πολλούς που ζουν υγιείς και ικανοποιητικές ζωές, μέσα σε έναν ετερόφυλο γάμο ή ως άγαμοι που ζουν με αγνότητα. Αλλά η αλλαγή πρέπει να θεωρείται ως ένα συνεχές. Ο άντρας ή η γυναίκα που μείωσε τις σεξουαλικοποιημένες έλξεις τους, ή εκείνοι που σταμάτησαν να έχουν σεξουαλικές επαφές και/ή να χρησιμοποιούν την πορνογραφία, ή το πρόσωπο που σταματά μια νοσηρή συμπεριφορά συνεξάρτησης… όλα αυτά αντανακλούν την αλλαγή. Είμαστε όλοι “έργα εν εξελίξει”… και θαύματα εν τη γενέσει τους.
Άρα, για όλα πρέπει εμφατικά να πιστεύω στο αγιογραφικό “Με το Θεό ΟΛΑ είναι δυνατά” (Ματθαίον 19:26)… Ναι, ακόμη κι αυτό.
David F. Prosen
Μία Απάντηση
Η βάση για την αντιμετώπιση κάθε ζητήματος είναι θεολογική. Ανάλογα με την θεολογία, την οποία υιοθετούμε, δίνουμε και τις αντίστοιχες απαντήσεις.
Αυτό ισχύει και για την ομοφυλοφιλία. Αυτό θέλησα να τονίσω με ένα σχετικά σύντομο κείμενό μου. Ίσως σας ενδιαφέρει:
Ένα σύντομο σχόλιο στη “Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού” (ομοφυλοφιλία)
Δρ. Ταγαράκης Χρήστος
Πηγή: http://www.antibaro.gr/article/14443