Δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Η αντιμετώπιση των ομόφυλων έλξεων είναι δύσκολη.
Υπάρχουν πολλά θέματα που, τουλάχιστον επιφανειακά, δε μοιάζουν ξεκάθαρα. Για παράδειγμα, αυτή η ερώτηση: Είναι οι ομόφυλες έλξεις καθ’ αυτές αμαρτωλές και, αν ναι, πώς πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε;
Ακολουθεί η ταπεινή προσπάθειά μου να απαντήσω.
Ας πάρουμε τα συνθήματά μας από την Αγία Γραφή
Αρχικά, πρέπει να κάνουμε τρεις αγιογραφικές παρατηρήσεις:
- Η Αγία Γραφή λέει ρητά ότι οι αμετανόητες ομοσεξουαλικές πράξεις, και όχι οι ομοφυλοφιλικές επιθυμίες, στερούν τον άνθρωπο από το να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού. “Μην εξαπατάστε: ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι εκθηλυμένοι, ούτε οι αρσενοκοίτες, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε οι λοίδοροι, ούτε οι άρπαγες δε θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού” (Α΄ Κορινθίους 6:9-10).
- Η Αγία Γραφή δε φαίνεται να αναφέρει ρητά τις ομόφυλες έλξεις. Είναι πιθανόν τα “πάθη της ατιμίας” στην προς Ρωμαίους 1:26 να έχουν να κάνουν με τις ομόφυλες έλξεις, αλλά είναι ασαφές αν αναφέρονται απλά στη βίωση των έλξεων ή στην ικανοποίηση των έλξεων μέσω ασελγών πράξεων.
- Τα πάθη μας μπορεί να διαταράχθηκαν από την πτώση αυτής της κτίσεως, αλλά εν τούτοις είναι διακριτά από την ενεργή αμαρτία. Ο Απόστολος Παύλος είπε: “η κτίση υποτάχθηκε στη ματαιότητα… (και μια μέρα) θα ελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς” (Ρωμαίους 8:20-21). Ακόμη και πνευματοφόροι πιστοί στενάζουν κάτω από αυτή τη “ματαιότητα” και τη “φθορά”, συμπεριλαμβανομένων των “παθών της ατιμίας”. “Κι εμείς οι ίδιοι που βιώνουμε τους πρώτους καρπούς του Πνεύματος, στενάζουμε από μέσα μας, καθώς προσδοκούμε την εκ Θεού υιοθεσία, την απολύτρωση του σώματός μας” (Ρωμαίους 8:23).
Δεδομένων των ανωτέρω τριών αληθειών, φαίνεται πως είναι σωστό να πούμε ότι, ενώ η ομοσεξουαλική πρακτική είναι ενεργή αμαρτία, η βίωση των ομόφυλων επιθυμιών δεν αποτελεί υποχρεωτικά ενεργή αμαρτία. Ο John Piper το περιγράφει ως εξής:
Θα ήταν σωστό να πούμε ότι οι ομόφυλες επιθυμίες είναι αμαρτωλές με την έννοια ότι είναι διαταραγμένες από την αμαρτία και υφίστανται σε αντίθεση με το αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού. Αλλά μόνο επειδή προκαλείται από την αμαρτία και έχει τη ρίζα της στην αμαρτία μια αμαρτωλή επιθυμία δεν καθίσταται αμαρτία. Η αμαρτία είναι αυτό που συμβαίνει, όταν η ανταρσία κατά του Θεού εκφράζεται μέσω των διαταραχών μας.
Με άλλα λόγια, αν και οι ομόφυλες έλξεις είναι μια διαταραγμένη επιθυμία, που οφείλεται στην πτώση, και επομένως είναι ριζωμένες στην αμαρτία και κατερραγμένες από την αμαρτία, παρ’ όλ’ αυτά το να βιώνεις ομόφυλες έλξεις δεν είναι από μόνο του μια αμαρτωλή πράξη.
Λέγοντας ότι η βίωση των ομόφυλων έλξεων δεν αποτελεί αμαρτωλή πράξη καθ’ εαυτήν, εννοώ τουλάχιστον δύο πράγματα.
Γενικός προσανατολισμός
Πρώτον, το να βιώνεις έναν γενικό προσανατολισμό δεν είναι αμαρτία.
Στην αμαρτωλή μας φύση, όλοι μας είμαστε διαταραγμένοι σεξουαλικά. Η σεξουαλικότητά μου είναι διαταραγμένη στο βαθμό που βιώνω έναν ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Δηλαδή, οι σεξουαλικές μου επιθυμίες είναι αποκλειστικά “προσανατολισμένες” προς το όμοιο φύλο. Αυτό είναι αληθές για μένα είτε βιώνω μια συγκεκριμένη έλξη στη δεδομένη στιγμή είτε όχι. Καθώς κάθομαι εδώ και σας γράφω, δε βιώνω έλξη προς κάποιον άλλον άνδρα, αλλά και πάλι ελκύομαι αποκλειστικά από τους άνδρες. Άρα αυτή τη στιγμή, αν και έχω έναν ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό, δεν αμαρτάνω κατ’ αυτή την άποψη.
Μια συγκεκριμένη έλξη
Δεύτερον, το να βιώνεις μια συγκεκριμένη ομόφυλη έλξη δεν είναι απαραίτητα αμαρτωλό.
Ας πούμε ότι βιώνω έλξη προς έναν άλλον άνδρα. Δεν πάω γυρεύοντας, αλλά αναδύεται αυθόρμητα μέσα μου. Σε αυτό το σημείο, η έλξη μου εμπίπτει στην κατηγορία του πειρασμού, και μπορώ να κάνω δύο πράγματα. Μπορώ να καταπολεμήσω την επιθυμία με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε οποιοσδήποτε πειράζεται από την υπερηφάνεια, το φθόνο ή το φόβο, και να τη σκοτώσω πριν αμαρτήσω. Ή μπορώ να ακολουθήσω την επιθυμία καθώς μεταβάλλεται σε λαγνεία του νοός και τελικά της σάρκας, γεγονός που αποτελεί θεληματική αμαρτία.
Όταν κοιτάζω έναν άλλον άνδρα και βιώνω τα σκιρτήματα της έλξης, πρέπει να παραδώσω την επιθυμία για αθέμιτες πράξεις μαζί του στα πόδια του Χριστού και να στραφώ προς τις ανώτερες υποσχέσεις για την ανταμοιβή όσων αναζητούν τη δικαιοσύνη. Αν το κάνω αυτό, ακόμη και αν έχω βιώσει το διαταραγμένο στεναγμό μιας κατερραγμένης δημιουργίας, δεν έχω αμαρτήσει.
Μια προειδοποίηση
Ωστόσο, σ’ αυτό το σημείο υπάρχει μια χρήσιμη προειδοποίηση.
Υπάρχει ξεκάθαρα μια αγιογραφική κατηγορία πειρασμών που δεν οδηγούν στην αμαρτία. Ο Ιησούς πειράστηκε με κάθε τρόπο, ωστόσο παρέμεινε χωρίς αμαρτία (Εβραίους 4:15) και στην Ιακώβου 1:14-15 διακρίνεται ο πειρασμός που οδηγεί στην αμαρτία και η αμαρτία καθ’ εαυτή. Ωστόσο, φαίνεται αδύνατο να διευκρινίσουμε πότε ακριβώς περνάμε τη γραμμή από τον πειρασμό στην αμαρτία.
Για παράδειγμα, για πόσο χρόνο μπορώ να βιώσω την επιθυμία πριν την πολεμήσω και εν τούτοις να παραμείνω άμεμπτος; Δύο δευτερόλεπτα; Δέκα δευτερόλεπτα; Μισό δευτερόλεπτο; Επειδή ο Χριστός είναι Θεός, ποτέ δεν πέρασε τη γραμμή μεταξύ πειρασμού και αμαρτίας — αν και γνώρισε την αγωνία. Αλλά επειδή εγώ είμαι πεπερασμένος και πεπτωκώς, δεν μπορώ να διακρίνω με σαφήνεια αυτή τη γραμμή.
Επομένως, αν και είναι πιθανόν να πειράζομαι άνευ αμαρτίας, είναι σοφό να συμφωνήσουμε με το Δαυίδ, όταν λέει: “Ποιος θα διακρίνει τα παραπτώματά του; Καθάρισέ με από τα κρυφά” (Ψαλμός 19:12). Πάντοτε θέλω να λέω στον Κύριο: “αν υπήρξε κάποια αμαρτία καθώς ανταποκρινόμουν σ’ αυτό τον πειρασμό, ζητώ συγχώρηση. Φύλαξέ με από αυτόν στο μέλλον”.
Μέχρι εκείνη τη μέρα
Εν κατακλείδι, οι ομόφυλες έλξεις είναι το αποτέλεσμα μιας κατερραγμένης κτίσεως, και κατ’ αυτή την έννοια είναι “αμαρτωλές” και “ατιμωτικές” (Ρωμαίους 1:26). Είναι αποτέλεσμα της πτώσης. Ωστόσο, η βίωση των ομόφυλων έλξεων δεν ταυτίζεται με την αμαρτία. Μάλλον, οι ομόφυλες έλξεις πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως κάθε πειρασμός προς αμαρτία. Πρέπει να καταπολεμούνται με ειλικρινές φιλότιμο κατά τρόπο που αναγνωρίζει την απατηλότητα της καρδιάς και το πεπερασμένο του μυαλού.
Όταν το κάνω αυτό — όταν πολεμάω τον πειρασμό, στρέφομαι στο Χριστό, εμπιστεύομαι τις υποσχέσεις του και ανατίθεμαι στο Άγιο Πνεύμα — ο Θεός ευαρεστείται. Βασικά, δε δυσαρεστείται, επειδή χρειάζεται να παλέψω, αλλά ευαρεστείται επειδή παλεύω.
Αυτά είναι τα καλά νέα για όλους όσοι βιώνουμε κάθε είδους πειρασμών! Μακάρι αυτό το γεγονός να μας οδηγήσει, άσχετα από το συγκεκριμένο στεναγμό μας, να στηριχτούμε περισσότερο στο Χριστό, να πολεμήσουμε τον πειρασμό με πυγμή και να προσβλέπουμε στην ημέρα, που η πάλη της πίστεως θα καταλήξει στον “έπαινο και τη δόξα και την τιμή μας κατά την αποκάλυψη του Ιησού Χριστού” (Α΄ Πέτρου 1:7).
Nick Roen
