Έχω ακούσει πολλά σχετικά με το πόσο στριμμένη είναι η Εκκλησία και πόσο μισαλλόδοξη, επειδή αντιτίθεται στο γάμο των ομοφύλων. Πόσα άσχημα παρεξηγεί τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους και πόσο εχθρική είναι απέναντί μας. Η ενστικτώδης αντίδρασή μου σε αυτά τα πράγματα είναι: Καλά, με κοροϊδεύεις; Μιλάμε για την ίδια Εκκλησία;
Όταν πηγαίνω για εξομολόγηση, κάποιες φορές αναφέρω το γεγονός ότι είμαι ομοφυλόφιλος, για να ορίσω ένα πλαίσιο στον ιερέα. (Και για να του διώξω το μπέρδεμα: Στα αποδυτήρια, είπες; Τι έκανες στων γυναικών;) Πάντα η απόκριση που λαμβάνω είναι μία εκ των δύο: είτε συμπάθεια, ενθάρρυνση και θαυμασμός, καθώς η άγαμη ζωή είναι δύσκολη και βαθιά ενάντια στη σύγχρονη κουλτούρα. Είτε τίποτα απολύτως, ούτε καν ένα ανασήκωμα του φρυδιού, λες και εξομολογούμαι ότι έφαγα πολύ τα Χριστούγεννα.
Από τις δύο αυτές απαντήσεις, το εγώ μου προτιμά την πρώτη — ποιος δεν αρέσκεται να θεωρεί τον εαυτό του ως ένα είδος ήρωα; — αλλά η δεύτερη έχει μεγαλύτερο νόημα. Το ότι είμαι ομοφυλόφιλος δε σημαίνει ότι είμαι ιδιαίτερος ή ασυνήθιστος. Απλά σημαίνει ότι η ζωή μου δεν είναι πάντοτε εύκολη. (Έκπληξη!) Και όπως είπε κι ο φίλος μου ο Γ., όταν πρόσφατα του μίλησα για την ομοφυλοφιλία μου, “φαντάζομαι πως αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο”. Εννοούσε ότι κανείς δε ζει χωρίς ένα βάρος της μιας ή της άλλης μορφής. Όπως έχει πει ο ραββίνος Αβραάμ Έσελ: “Άνθρωπος που δεν έχει υποφέρει, τι μπορεί να ξέρει, στο κάτω-κάτω;”
Πού είναι όλοι εκείνοι οι μισαλλόδοξοι Χριστιανοί για τους οποίους εξακολουθώ να ακούω; Όταν μίλησα στην οικογένειά μου πριν από ένα χρόνο, κανείς τους δεν ανταποκρίθηκε με οτιδήποτε άλλο παρά μόνο με αγάπη και κατανόηση. Κανείς δεν αντέδρασε λες και είχα κάποια αρρώστια. Κανείς δεν άρχισε να μου φέρεται διαφορετικά ή να με θεωρεί αστείο. Κι αυτό ισχύει για κάθε Χριστιανό φίλο στον οποίο έχω μιλήσει. Με αγαπούν γι’ αυτό που είμαι.
Στην πραγματικότητα, η μόνη περίπτωση που με αντιμετωπίζουν με σοκ ή αηδία ή δυσπιστία, η μόνη περίπτωση που έχω παρατηρήσει διαφορά στη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί μου αφ’ ότου τους μίλησα γι’ αυτό, είναι όταν μιλάω με κάποιον που υποστηρίζει το gay lifestyle. Αγνότητα; Μα τι φρικιό είσαι εσύ;
Ζήτω η ανοχή των διαφορετικών απόψεων. Είμαι ευγνώμων προς του ομοφυλόφιλους ακτιβιστές για κάποια πράγματα — ότι καθιστούν τη διάδοση της ομοφυλοφιλίας πιο γνωστή στον κόσμο, ότι κάνουν την ομοφοβία λιγότερο κοινωνικά αποδεκτή — αλλά επίσης καθιστούν πιο δύσκολη την κατανόηση των ανθρώπων απέναντί μου, το να με αποδεχθούν όπως είμαι και ό,τι πιστεύω. Αν θέλω ανοιχτό πνεύμα, αποδοχή και κατανόηση, στρέφομαι στους Καθολικούς.
Είναι δύσκολο να είσαι ομοφυλόφιλος και Χριστιανός; Ναι, επειδή όπως όλοι, μερικές φορές επιθυμώ πράγματα που δεν είναι καλά για μένα. Η Εκκλησία δε μου επιτρέπει να τα έχω, όχι επειδή είναι τσιγκούνα, αλλά επειδή είναι μια καλή μητέρα. Αν ο γιος μου ή η κόρη μου ήθελε να φάει άμμο, θα τους έλεγα: δεν είναι κατάλληλο για βρώση αυτό, δε θα σε θρέψει, θα σε βλάψει. Ίσως η κόρη μου να είχε μια κατάσταση που να την έκανε να της αρέσει η άμμος περισσότερο από το φαγητό, αλλά και πάλι δε θα την άφηνα να τη φάει. Μάλιστα, αν ήταν νέα ή αρκετά πεισματάρα, ίσως να μην μπορούσα να συζητήσω λογικά μαζί της — ίσως απλά να έπρεπε να ορίσω έναν κανόνα “δεν τρώμε άμμο”. Ακόμη κι αν θεωρούσε ότι γινόμουν στριμμένος.
Επομένως, η Εκκλησία δεν αντιτίθεται στο γάμο των ομοφύλων, επειδή είναι λάθος, αντιτίθεται επειδή είναι αδύνατος, όπως είναι αδύνατος να ζήσει κανείς με άμμο. Η Εκκλησία πιστεύει, και το πιστεύω κι εγώ, σε ένα σύμπαν που σημαίνει κάτι, και σε ένα Θεό που έπλασε το σύμπαν — έπλασε άνδρα και γυναίκα, σχεδίασε το σεξ και το γάμο από το μηδέν. Σε ένα τέτοιο σύμπαν, ο γάμος των ομοφύλων δεν έχει νόημα. Δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη εικόνα και δεν πρόκειται να πετάξουμε την υπόλοιπη εικόνα στα σκουπίδια.
Αν δεν πιστεύετε σ’ αυτά τα πράγματα, αν πιστεύετε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες και το σεξ και ο γάμος είναι όλο κι όλο ό,τι εμείς πούμε πως είναι, τότε εντάξει: δε μένουν και πολλά να κουβεντιάσουμε. Αυτός δεν είναι ο κόσμος στον οποίο ζω.
Επομένως, ναι, είναι δύσκολο να είσαι ομοφυλόφιλος και Χριστιανός — είναι δύσκολο να είσαι οτιδήποτε και Χριστιανός —, επειδή δεν μπορώ να κάνω πάντα ό,τι θέλω. Δείξε μου μια θρησκεία, όπου μπορώ να κάνω πάντοτε ό,τι θέλω και θα σου δείξει μια σχεδόν ευτελή, τεμπέλικη θρησκεία. Κάτι για το οποίο δεν αξίζει να ζήσεις και να πεθάνεις για χάρη του, ή ούτε καν να ξυπνάς το πρωί γι’ αυτό. Ίσως ο John Lennon να ήθελε έναν τέτοιο κόσμο, αλλά ο John Lennon δεν ήταν και καμία διάνοια.
Θα αντάλλαζα την Ορθοδοξία μου για μια κοσμοθεωρία στην οποία μπορώ να παντρευτώ έναν άνδρα; Θα αντάλλαζα τη Θεία Ευχαριστία και τη Θεία Λειτουργία και όλα τα υπόλοιπα; Να ‘σαι Χριστιανός σημαίνει να πιστεύεις σε ένα Θεό που κυριολεκτικά με περιμένει στο παρεκκλήσι, ελπίζοντας ότι θα περάσω και θα μπω έστω για δέκα λεπτά, ώστε να ρίξει αγάπη και γιατρειά στην καρδιά μου. Τι αξίζει περισσότερο; Όλο αυτό, ή να μπορώ να κάνω σεξ με όποιον θέλω; Εύχομαι όλοι, ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι να είχαν μια ζωή τόσο όμορφη σαν τη δική μου.
Ξέρω ότι αυτή δεν αποτελεί μια ικανοποιητική απάντηση. Δεν πιστεύω ότι οι λέξεις θα μπορούσαν να δώσουν μια τέτοια απάντηση. Προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου μια ικανοποιητική απάντηση για αυτήν και για άλλες ερωτήσεις: Για τι είναι οι άνθρωποι; Τι είναι η αγάπη και με τι μοιάζει; Πώς ξεπερνάμε το δικό μας εγωισμό, ώστε να μπορέσουμε να αγαπάμε το Θεό και τους πλησίον μας και τον εαυτό μας;
Πρόκειται για ένα έργο σε εξέλιξη.
Joseph Prever
