Πρόσφατα, είχα την απίστευτη χαρά να υποδεχθώ στον κόσμο τα μικρότερα ανιψάκια μου. Είναι προνόμιο πέρα από κάθε σύγκριση να σε φωνάζουν θείο.
Ωστόσο, με όλους τους φυσικούς υπολογισμούς, αυτή η πραγματικότητα θα ήταν αδύνατη, καθώς έχω μόνο μία αδελφή κατά σάρκα και αυτή δεν έχει κάνει ποτέ παιδιά. Πώς είναι λοιπόν δυνατό;
Η εκατονταπλάσια οικογένεια
Ως Χριστιανός που παλεύω με τις ομόφυλες έλξεις, το θέμα της οικογένειας υπήρξε επί πολύ το ευαίσθητο σημείο μου. Λόγω των σεξουαλικών μου κλίσεων, για να ζήσω σε συμφωνία με τη σαφή διδασκαλία της Αγίας Γραφής, πρέπει να παραμείνω άγαμος. Άρα μάλλον δεν θα έχω ποτέ έναν ισόβιο σύντροφο, ένα παιδί, ένα εγγόνι. Εν ολίγοις, πιθανόν να μην αποκτήσω ποτέ τη δική μου οικογένεια.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, αυτή η πραγματικότητα φαινόταν ένα σχεδόν αβάστακτο βάρος. Ώσπου μια μέρα, καθώς καθόμουν κι έκλαιγα τη μοίρα μου, συνάντησα αυτούς τους στίχους στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο:
Είπε ο Ιησούς: Αλήθεια σάς λέω, δεν υπάρχει κανείς που να άφησε σπίτι ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για τη χάρη τη δική Μου και του ευαγγελίου, που δε θα λάβει εκατονταπλάσια τώρα σε αυτή τη ζωή και σπίτια και αδελφούς και αδελφές και πατέρα και μητέρα και παιδιά και χωράφια, μαζί με διωγμούς, και στον αιώνα που έρχεται την αιώνια ζωή. (Μάρκον 10:29-30).
Θεληματική συγγένεια
Τότε συνειδητοποίησα ότι το κομμάτι αυτής της υπόσχεσης για “εκατονταπλάσια τώρα σε αυτή τη ζωή” είχε εκπληρωθεί στη περίπτωσή μου μέσω ενός φαινομένου, που οι κοινωνιολόγοι πλέον αποκαλούν “θεληματική συγγένεια”. Σύμφωνα με ένα σύγχρονο άρθρο των New York Times, θεληματικοί συγγενείς είναι μερικοί απλοί άνθρωποι, που επιλέγουν να συγγενέψουν μεταξύ τους.
Οι ανθρωπολόγοι παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν τον όρο “πλασματικοί συγγενείς” για να ξεχωρίσουν αυτές τις σχέσεις από την “πραγματική” συγγένεια που βασίζεται σε δεσμούς αίματος ή στο νόμο, αλλά πολλοί ερευνητές έχουν εγκαταλείψει πλέον αυτή τη διάκριση, ισχυριζόμενοι ότι οι αυτοσχέδιες οικογένειες δεν είναι λιγότερο αληθινές ή σημαντικές από τις συμβατικές.
Η καρδιά μου αγάλλεται βλέποντας αυτές τις σχέσεις να κερδίζουν επίσημη αναγνώριση, επειδή η δική μου εμπειρία επιβεβαιώνει αυτή την πραγματικότητα. Βιώνω την τρομερή ευλογία να έχω κάποιους θεληματικούς συγγενείς, που κάνουν τη ζωή της αγαμίας ευκολότερη. Την κάνουν ευκολότερη, επειδή αυτό το είδος των σχέσεων μού δίνει ως άγαμου Χριστιανού τη δυνατότητα να δώσω και να λάβω θυσιαστική αγάπη με τρόπο απτό και οικείο.
Έτσι, όταν βοηθάω στη διοργάνωση του πάρτι αρραβώνων της θεληματικής μου αδελφής, ή όταν κρατάω τα ανίψια μου για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, συμμετέχω στην οικογενειακή αγάπη. Όταν παρακολουθώ την τελετή βράβευσης μπάσκετ του θεληματικού μικρού μου αδελφού ή όταν πηγαίνω εκδρομή σε κάμπινγκ με τη δεύτερη οικογένειά μου, συμμετέχω στην οικογενειακή αγάπη. Και εντελώς ξαφνικά, η ζωή της αγαμίας δεν ορίζεται απλά από κάτι που μου λείπει, αλλά μάλλον από την ευκαιρία που έχω να αγαπώ και να αγαπιέμαι, να διακονώ και να διακονούμαι, να επενδύω και να δέχομαι επενδύσεις, μέσα στη θεόπλαστη κοινότητα της οικογένειας.
Αληθινή Συγγένεια εν Χριστώ
Η θεληματική συγγένεια αποτελεί αγιογραφική έννοια. Ή καλύτερα, με το Χριστό μπορούμε να την ονομάσουμε “μη πλασματική συγγένεια”. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα μ’ αυτούς τους τύπους σχέσης είναι ότι αντανακλούν απτά την πνευματική συγγένεια όλων των Χριστιανών. Οι δεσμοί που μοιράζονται οι πιστοί εν Χριστώ είναι ισχυρότεροι από τους δεσμούς του αίματος.
Όταν ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί τον Τιμόθεο “γνήσιο παιδί του κατά την πίστη” (Α΄ Τιμόθεον 1:2), δεν πρόκειται απλά για έναν εθιμοτυπικό τίτλο. Ο τίτλος “αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ” (Κολασσαείς 1:2) δεν αποτελεί μια αφηρημένη σύγκριση με μια διαφορετική απτή πραγματικότητα. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η οικογένεια του Θεού (Α΄ Ιωάν. 3:2) και οι επίγειες σχέσεις μας πρέπει να αντανακλούν αυτή την πνευματική αλήθεια.
Δυστυχώς, βλέποντας την Εκκλησία συνολικά από το μικρό μου μετερίζι, συνειδητοποιώ ότι η δική μου εμπειρία μπορεί να αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Τι θα μπορούσε να συμβεί, αν η οικογένεια του Θεού ως σύνολο άρχιζε πιο δραστήρια να σκέφτεται δημιουργικούς και αναζωογονητικούς τρόπους, για να βιώσουμε αυτή την πνευματική συγγένεια;
Για όσους είναι αρχάριοι σε αυτά, τα παντρεμένα ζευγάρια και οι οικογένειες μπορούν να σκεφτούν να επενδύσουν σε έναν ή δύο αγάμους, προσκαλώντας τους τακτικά στο σπίτι τους και στην οικογενειακή τους ζωή, και χαρίζοντάς τους την ευλογία της οικογενειακής αγάπης. Από την άλλη, οι άγαμοι μπορούν να σκεφτούν να προσεγγίσουν μια οικογένεια ή ένα παντρεμένο ζευγάρι, σκεπτόμενοι τρόπους για την οικοδόμηση μιας βαθιάς σχέσης μέσω της θυσιαστικής διακονίας. Με αυτούς και πολλούς άλλους τρόπους, αποκαλύπτουμε την ενότητά μας ως συγγενείς κατά πνεύμα και δοξάζουμε Αυτόν που μας συνδέει μαζί (Εφεσίους 4:15-16).
Εμείς είμαστε η Εκκλησία. Μέσω του αίματος του Χριστού, είμαστε αδελφοί και αδελφές. Είμαστε αληθινή οικογένεια.
Nick Roen