Ιούνιος! Ο μήνας των Gay Pride, των “Φεστιβάλ Υπερηφάνειας”. Στην Ελλάδα ξεκίνησαν 10 χρόνια πριν. Οι “λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί και τρανς”, που έχουν αναγάγει σε κεντρικό χαρακτηριστικό της ζωής τους τη σεξουαλική τους διαφορετικότητα, διοργανώνουν και συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, μέσα από τις οποίες διατρανώνουν την υπερηφάνεια τους για αυτήν.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το πολιτισμικό περιεχόμενο ενιών από τις δραστηριότητες αυτές. Το αξιοσημείωτο όμως δεν είναι εκεί. Όταν έχεις εμμονή με το σεξ και την ιδιαιτερότητά σου, είναι λογικό να την προβάλλεις συνεχώς, φανερώνοντας τη μονομερή ανάπτυξη της προσωπικότητάς σου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλα αυτά τα φεστιβάλ έχουν έναν τίτλο, που φανερώνει τον ψυχικό κόσμο των διοργανωτών του: “Φεστιβάλ Υπερηφάνειας“.
“Ε, ναι, λοιπόν, είμαστε διαφορετικοί και είμαστε υπερήφανοι για αυτό”. Βασικό και απαραίτητο στοιχείο κάθε μειονοτικής κοινότητας είναι τα μέλη της να επιθυμούν να διατηρήσουν την ιδιοπροσωπία τους. Όπως μάς λέει και το Λεξικό Τριανταφυλλίδη, υπερηφάνεια είναι το “αυξημένο συναίσθημα αξιοπρέπειας, η συναίσθηση που έχει κάποιος για την ηθική του αξία και η πρόθεσή του να τη διαφυλάξει”. Όταν όμως τα μέλη αυτής της κοινότητας τυγχάνει να είναι και Χριστιανοί, τότε γίνεται επιτακτική η προσεκτικότερη ανάλυση των λέξεων και των εννοιών.
Υπερηφάνεια: η μητέρα όλων των κακών
Στην εκκλησιαστική γραμματεία, η υπερηφάνεια θεωρείται αμαρτωλή κατάσταση, που μπορεί να εξελιχθεί σε πάθος δυσθεράπευτο. Σύμφωνα με τον άγιο Νεκτάριο, γίνεται διάκριση μεταξύ υπερηφάνειας του νου και υπερηφάνειας της καρδιάς:
Η υπερηφάνεια του νου είναι η σατανική υπερηφάνεια, η οποία αρνείται το Θεό και βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και πολύ δύσκολα θεραπεύεται. Είναι ένα βαθύ σκοτάδι, τό οποίο εμποδίζει τα μάτια της ψυχής να δουν το φως που υπάρχει μέσα της και και το οποίο φως θα μπορούσε να την οδηγήσει στο Θεό, στην ταπείνωση, στην επιθυμία του αγαθού.
Πρόκειται για ένα πάθος φρικτό, με το οποίο ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει κανέναν ανώτερό του, ένα πάθος που μπορεί να τον οδηγήσει με το εξπρές στην κόλαση, επίγεια και υποχθόνια.
Αντίθετα, η υπερηφάνεια της καρδιάς δεν είναι γέννημα της σατανικής υπερηφάνειας, αλλά δημιουργείται από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα: πλούτο, δόξα, τιμές, πνευματικά ή σωματικά χαρίσματα (ευφυΐα, ομορφιά, δύναμη, δεξιοτεχνία κλπ). Όλα αυτά σηκώνουν ψηλά τα μυαλά των ανόητων ανθρώπων, που γίνονται έτσι ματαιόφρονες, χωρίς όμως να είναι και άθεοι… Αυτοί πολλές φορές ελεούνται από το Θεό, παιδαγωγούνται και σωφρονίζονται. Η καρδιά τους συντρίβεται, παύει να επιζητεί δόξες και ματαιότητες, κι έτσι θεραπεύονται.
Το χειρότερο είναι ότι η υπερβολική και ανεδαφική αυτοαντίληψη κάνει τον άνθρωπο να μην αισθάνεται την ανάγκη της βοήθειας και παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Στρέφεται έτσι ενάντια στο θέλημα του Θεού και γι’ αυτό ο Θεός τον αποδοκιμάζει. Η Αγία Γραφή προειδοποιεί:
ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους και δίνει τη χάρη του στους ταπεινούς (Α΄ Πετρ. 5:5),
αυτούς δηλαδή που σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου “αισθάνονται την πνευματική τους φτώχεια” (Ματθ. 5:3).
Κοινωνική δυσλειτουργία
Ο υπερήφανος άνθρωπος χρησιμοποιώντας τα δικά του κριτήρια εξυψώνει τον εαυτό του μειώνοντας συνάμα τους άλλους. Π.χ. ο άθεος θεωρεί αυτόχρημα τους πιστούς διανοητικά κατώτερους, αν όχι καθυστερημένους. Δε χρειάζεται βέβαια να τονίσουμε την επικινδυνότητα αυτής της τάσης, οι συνέπειες της οποίας στρέφονται τόσο απέναντι στο κοινωνικό σύνολο όσο και απέναντι στον ίδιο τον υπερήφανο. Η Παλαιά Διαθήκη μάς φανερώνει ότι
“πριν από τον όλεθρο προηγείται η ύβρις και πριν από την πτώση η υπερηφάνεια”.
Ο άνθρωπος αυτονομείται από το Θεό και από τους συνανθρώπους του με αποτέλεσμα να πορεύεται σε έναν κόσμο εσωτερικής μοναξιάς και αντιφάσεων, έναν κόσμο στον οποίον ο υπερήφανος δεν κάνει ποτέ λάθη και όταν κάνει, αμύνεται με νύχια και με δόντια απέναντι σε όσους τού τα επισημαίνουν. Ο υπερήφανος θεωρεί τον εαυτό του παντογνώστη, με αποτέλεσμα να περιφρονεί τις απόψεις των άλλων καθώς και το Λόγο του Θεού, αποκλείοντας έτσι τη δυνατότητα να προσεγγίσει την αληθή σοφία.
Άμεσα συνδεδεμένη με τα σαρκικά πάθη
Αυτό όμως που είναι χαρακτηριστικό της υπερηφάνειας είναι ότι αυτή μάς οδηγεί στα σαρκικά πάθη. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μιλώντας για τον πόλεμο της σαρκός λέει:
Εκείνος που προσπάθησε να σταματήσει αυτό τον πόλεμο μόνο με την εγκράτεια, είναι όμοιος μ’ εκείνον που κολυμπώντας με το ένα χέρι αγωνίζεται να βγει από το πέλαγος. Να ενώσεις με την εγκράτεια την ταπείνωση, διότι χωρίς τη δεύτερη, η πρώτη αποδεικνύεται ανωφελής.
Σύμφωνα με τον άγιο, ο μόνος τρόπος να παραμείνει κανείς καθαρός από τα σαρκικά αμαρτήματα είναι να αποκτήσει την ταπείνωση, την αρετή δηλαδή την αντίθετη της υπερηφάνειας. Η υπερηφάνεια στερεί τον άνθρωπο από την προστασία του Θεού και τον αφήνει έκθετο στους σαρκικούς πειρασμούς και ιδιαίτερα στα πάθη της ομοφυλοφιλίας. Η ίδια η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζει, ότι, επειδή οι άνθρωποι δε σεβάστηκαν και δεν υποτάχθηκαν στη Σοφία του Θεού, αλλά αντίθετα έφτιαξαν είδωλα και αυτοείδωλα, γι’ αυτό
τους παρέδωσε ο Θεός σε πάθη ατιμίας, και οι άνδρες άφησαν τη φυσική συνάφεια της γυναίκας και κάηκαν από την επιθυμία τους ο ένας για τον άλλον και έπραξαν άνδρας με άνδρα την ασέλγεια (Ρωμ. 1:27).
Για τον Απόστολο Παύλο, η αρσενοκοιτία προϋποθέτει την ανθρώπινη υπερηφάνεια. Δηλαδή οι ομοφυλοφιλικές πράξεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον υπερήφανο λογισμό, γεννιούνται και τρέφονται από αυτόν και πεθαίνουν μαζί του. Ο ταπεινός άνθρωπος δεν μπορεί να πέσει σε σαρκικές αμαρτίες. Αντίθετα, “αυτός που νομίζει ότι στέκεται στα πόδια του, ας προσέχει μην πέσει” (Α΄ Κορινθ. 10:12). Γιατί τον ταπεινό τον προστατεύει η χάρη του Θεού.
Υπερηφάνεια και αρσενοκοιτία
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη σχέση αυτή μεταξύ υπερηφάνειας και ομοφυλοφιλικών πράξεων περιγράφεται στο βιβλίο “Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης”.
Κατά τις αρχές του 20ου αιώνα ζούσε στα Καυσοκαλύβια ένας ασκητής, ονόματι Ευσέβιος, ο οποίος με πολύ κόπο και ζήλο είχε επιδοθεί στην άσκηση και είχε χαριτωθεί πολύ από τον Κύριο, ώστε απέκτησε και το διορατικό χάρισμα σε νεαρή ηλικία.
Ο Ευσέβιος γρήγορα έγινε γνωστός για τη διορατική του ικανότητα και προσέλκυσε πολλούς προσκυνητές, που έρχονταν να τον επισκεφτούν και να ζητήσουν τις συμβουλές του, παρά το τραχύ της περιοχής και τη δυσχέρεια των ταξιδιών κατά την εποχή εκείνη.
Σύντομα όμως ο πονηρός άρχισε να τον πολεμάει, βάζοντάς του λογισμούς υπερηφανείας. Ο Ευσέβιος σιγά-σιγά, γοητευμένος από την τιμή με την οποία τον περιέβαλαν οι πατέρες των Καυσοκαλυβίων και οι προσκυνητές, άρχισε να πιστεύει στον εαυτό του, να φαντάζεται πως έφτασε σε μεγάλα ύψη αγιότητας, πως έγινε μεγάλος και σπουδαίος και πως πλέον δεν κινδυνεύει από πτώσεις.
Αυτό ήταν και το μεγάλο του λάθος. Σε λίγο, βλέποντας ο Θεός την υπερηφάνεια του, παραχώρησε στον πονηρό να τον πολεμήσει με λογισμούς αρσενοκοιτίας, για να συνέλθει και να συμμορφωθεί. Και ο ανόητος εκείνος μοναχός, που παρά το νεαρό της ηλικίας του υψηλοφρονούσε τόσο πολύ, δεν μπόρεσε να αντισταθεί και πολύ στους πειρασμούς αυτούς. Ένας έκφυλος νεαρός, που εργαζόταν εκείνη την περίοδο στο Άγιον Όρος, τον πλησίασε με πονηρό λογισμό και τον έριξε στο κρεβάτι.
Ο Ευσέβιος δυστυχώς δε συναισθάνθηκε την πτώση του. “Καιόμενος” από τις σαρκικές επιθυμίες, απέριψε τον έλεγχο της συνείδησής του και παραδόθηκε στα σαρκικά πάθη. Αμέσως, βέβαια έχασε το διορατικό του χάρισμα και τη χάρη του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε τις επαφές με το νεαρό αλλά και άλλους εργάτες, που εργάζονταν στην περιοχή.
Σύντομα είχε διαστραφεί τόσο πολύ από τα σαρκικά πάθη, που ξέχασε κάθε όρκο πίστης και αγάπης που είχε δώσει στον Κύριο Ιησού, εγκατέλειψε το Άγιον Όρος, απέβαλε το μοναχικό σχήμα και βγήκε στον κόσμο, για να απολαύσει ανενόχλητα τις επιθυμίες του.
Πήγε μάλιστα στην “πρωτεύουσα της αρσενοκοιτίας” της εποχής εκείνης, την Αλεξάνδρεια, όπου άρχισε να εκδίδεται σε έναν οίκο της αμαρτίας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο ο τέως μοναχός Ευσέβιος να αλλάξει το όνομά του και να το κάνει “Ευσεβία“.
Σ’ αυτό το φοβερό κατάντημα οδηγεί τους ανθρώπους η υπερηφάνεια.
Εσύ τι θα κάνεις;
Όσοι έχουν παραδοθεί σε μια ζωή ακολασίας, στερούνται του θείου φωτισμού και πιθανόν να μην μπορούν να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Ο Χριστιανός όμως που πιστεύει στον Υιό του Θεού και στη θεία του αποκάλυψη δεν μπορεί παρά να αποστρέψει το βλέμμα του και την ψυχή του από κάθε μορφή υπερηφανείας, πολλώ δε μάλλον από την υπερηφάνεια που αισθάνονται μερικοί για τις διαστροφές τους.
Οι διαστροφές δε γίνονται λιγότερο διαστροφές, αν κάψουμε την Αγία Γραφή που τις καταδικάζει, ή αν διοχετεύσουμε τους φίλους και τις θεωρίες μας στις σχολές κοινωνιολογίας και ψυχολογίας, ώστε να πείσουμε περί του αντιθέτου. Οι διαστροφές παραμένουν διαστροφές, γιατί στρέφονται ενάντια στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, στην καρδιά του ανθρώπου, όπου ο πονηρός καταφέρνει να πείσει τον άνθρωπο ότι η ευτυχία του δεν εξαρτάται από την αρετή του, από την αγάπη με την οποία πρέπει να βλέπει κάθε συνάνθρωπό του και από την άμεση σχέση του με το Θεό, αλλά αντίθετα εξαρτάται απ’ το με πόσους έχει πάει, πόσες φαντασιώσεις του έχει πραγματοποιήσει και πόσες στάσεις έχει δοκιμάσει.
Τέτοια είναι η διαστροφή της σεξουαλικής ασυδοσίας που βλέπουμε παντού γύρω μας. Οι gay όμως είναι πιο εκτεθειμένοι σε μια τέτοια διαστροφή, γιατί από τη σχέση τους απουσιάζει ο συναισθηματισμός μιας γυναίκας, που μπορεί να εξισορροπεί τη σαρκική διάθεση ενός άνδρα. Δύο άνδρες από τη φύση τους επιζητούν τον έναν οργασμό μετά τον άλλο. Έτσι η διαστροφή παγιώνεται και γίνεται τρόπος ζωής.
Φυσικά, θέλει πολύ θάρρος σε μία εποχή, που κυριαρχεί ο πανσεξουαλισμός, να αντισταθεί κανείς και να ζήσει διαφορετικά. Να ζήσει επιδιώκοντας την αρετή και το φωτισμό του Θεού. Ο κόσμος θα του επιτεθεί και γι’ αυτό μάς προειδοποίησε και ο Κύριός μας, λέγοντας πως
“θα μας μισήσουν, όπως μίσησαν και τον Ίδιο” (Ιωάν. 15:18).
Και μάλιστα ανάμεσα σε αυτούς που θα μας επιτεθούν θα είναι και οι gay ακτιβιστές, που σε προσκαλούν να συμμετάσχεις στα “Φεστιβάλ Υπερηφάνειας”. Λοιπόν, τι θα κάνεις;
