Πολλοί Χριστιανοί με ομόφυλες έλξεις βαπτίστηκαν, όταν ήταν παιδιά. Άλλοι μεταστράφηκαν στη χριστιανική πίστη ως ενήλικες. Εκείνοι που έγιναν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας με μεταστροφή εν όσω ήταν ενήλικες συχνά το κάνουν αυτό, επειδή είναι αποφασισμένοι να μην ενεργούν σύμφωνα με τα σεξουαλικά αισθήματα και πάθη τους, κατά τρόπο που αντιλαμβάνονται ότι αντιτίθεται στη θεία αγάπη. Κατ’ αυτό τον τρόπο δεν έχουν καμία διαφορά από τους ετεροφυλόφιλους αδελφούς και αδελφές τους εν Χριστώ.
Εκείνοι που αποδέχονται το θάνατο και την ανάστασή τους μαζί με το Χριστό στο Βάπτισμα και παλεύουν να διατηρήσουν “τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος” με την οποία “σφραγίστηκαν” κατά το Χρίσμα, συμμετέχουν τακτικά στη Θεία Ευχαριστία. Ακολουθούν τους λειτουργικούς κύκλους της Εκκλησίας, παρακολουθούν τις ακολουθίες, σέβονται την Κυριακή, τηρούν τις νηστείες και γιορτάζουν τις γιορτές με υπακοή, ευγνωμοσύνη και χαρά. Αυτό το κάνουν για να έχουν τη ζώσα εμπειρία της Βασιλείας του Θεού. Χωρίς αυτή την εμπειρία δεν μπορούν να αντισταθούν και να εγκαταλείψουν τις ηδονές και τις δόξες του πεπτωκότος κόσμου, επειδή δε θα έχουν κανένα λόγο, κίνητρο και ισχύ να το κάνουν αυτό. “Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος!” (Ψαλμ. 33:9). Χωρίς να γευθεί την καλοσύνη του Κυρίου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει τη βασιλεία του Θεού και να νικήσει τον πεπτωκότα κόσμο.
Προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η επιβεβαίωση του βαπτίσματος και του χρίσματός μας και η αταλάντευτη απόφασή μας να είμαστε πιστοί σε αυτά τα μυστήρια στην καθημερινή μας ζωή. Δεν είναι απαραίτητο για τους πιστούς να είναι πλήρως επιτυχείς στον πνευματικό αγώνα για να συμμετέχουν στα μυστήρια. Γιατί, όπως έχουμε ήδη πει, σχεδόν κανείς δεν είναι τελείως επιτυχής στην υπέρβαση των αμαρτωλών παθών στην επίγεια ζωή μας. Αλλά είναι απαραίτητο οι πιστοί να αγωνίζονται “τον καλό αγώνα” με τη σταθερή απόφαση να “τελειώσουν το δρόμο” ώστε να λάβουν “το στέφανο της δικαιοσύνης” που βραβεύει ο Κύριος “σε όσους αγαπούν την εμφάνισή Του” (Β΄ Τιμόθεον 4:7-8). Εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα, ή ακόμη χειρότερα, που δεν πιστεύουν καν ότι υπάρχει ένας πόλεμος στον οποίο πρέπει να πολεμήσουμε, δεν μπορούν να συμμετάσχουν στη Θεία Κοινωνία.
Στην Ορθοδοξία, οι κοινωνοί των αχράντων μυστηρίων δεν είναι μόνο υποχρεωμένοι να είναι σταθεροί στην Ορθόδοξη πίστη και να μετανοούν διαρκώς για τις αποτυχίες τους, αλλά είναι επίσης υποχρεωμένοι να φέρουν την πλήρη ευθύνη για τις διδασκαλίες και τις πρακτικές της Εκκλησίας και να είναι έτοιμοι, τουλάχιστον κατά πρόθεση, να τις υπερασπίσουν μέχρι θανάτου. Για το λόγο αυτό, εκείνοι που δημόσια υποστηρίζουν και προωθούν την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά (όπως κι εκείνοι που υποστηρίζουν δημόσια την έκτρωση) δεν μπορούν να είναι κοινωνοί των μυστηρίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ένας αριθμός προσώπων με ομόφυλες έλξεις, είτε βαπτίστηκαν Ορθόδοξοι μικροί είτε μεταστράφηκαν ως ενήλικες, δεν “αντέχουν μέχρι το τέλος” στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Χάνουν την πίστη τους και φεύγουν από την Εκκλησία για πολλούς λόγους, με κυριότερο ίσως την απώλεια της εσχατολογικής πίστης και του ασκητικού αγώνα μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και ιδιαίτερα μεταξύ του κλήρου και των λαϊκών ηγετών της. Κάποιες φορές, τα πρόσωπα με ομόφυλες επιθυμίες και πάθη αφήνουν την Ορθοδοξία και εντάσσονται σε ομολογίες που αποδέχονται τις ομοφυλοφιλικές πράξεις ως συμβατές με τη χριστιανική πίστη και αγάπη. Μπορεί να το κάνουν αυτό, επειδή δε βλέπουν καμία πραγματική διαφορά μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών και των μελών άλλων ομολογιών στην καθημερινή τους ζωή. (Η μόνη διαφορά που ίσως βλέπουν είναι η προσκόλληση μερικών Ορθοδόξων στα λειτουργικά τελετουργικά τους και τις πολιτισμικές τους παραδόσεις, την έλλειψη σεβασμού και την περιφρόνηση προς τους άλλους και την υποκρισία μεταξύ της πίστης και της συμπεριφοράς τους, συμπεριλαμβανομένων των σαρκικών επιθυμιών και δραστηριοτήτων)
Τα κείμενα των Αγίων Αποστόλων εκφράζουν καθαρά την ελπίδα ότι ο αποκλεισμός ενός προσώπου από την μυστηριακή κοινωνία της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από το λόγο και τον τρόπο, μπορεί τελικά να εξασφαλίσει ότι το “πνεύμα του θα σωθεί κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού” (Α΄ Κορινθίους 5:5). Αυτό ισχύει, είτε το πρόσωπο αφήνει θεληματικά τη μυστηριακή συντροφιά της Εκκλησίας, είτε αποκλείεται από τη συμμετοχή στα μυστήρια από τους ηγέτες της Εκκλησίας, επειδή αρνείται να αποδεχθεί τη θέση της Εκκλησίας για τη χριστιανική πίστη και ζωή. Όταν οι ηγέτες της Εκκλησίας αποκλείουν δικαιωματικά κάποιον από τη μυστηριακή κοινωνία, πρέπει να αντιλαμβάνονται τις πράξεις τους ως θεραπευτικού και όχι τιμωρητικού χαρακτήρα. Πρέπει να είναι πεπεισμένοι ότι η ποιμαντική συμπεριφορά τους είναι απαραίτητη έκφραση της αγάπης για το καλό όλων και πρωτίστως του προσώπου από το οποίο ζητείται να απόσχει από τα μυστήρια.
Η σωστή πίστη των Χριστιανών, σύμφωνα με την Ορθοδοξία, είναι να ζουν με την ελπίδα ότι ο Θεός θα σώσει τους πάντες όπως μπορεί να το κάνει και ότι ο Θεός το έχει ήδη κάνει αυτό εν Χριστώ Ιησού. Γνωρίζουν ότι μπορούν να “κρίνουν” μόνο όσους βρίσκονται εντός Εκκλησίας, όχι τους εκτός (Α΄ Κορινθίους 5:12-13). Και πάντοτε αντιστέκονται στον πειρασμό να σκεφτούν ότι γνωρίζουν ποια θα είναι η τελική κρίση του Θεού για κάποιο πρόσωπο, ακόμη και αν ομολογούν ότι γνωρίζουν τα κριτήρια της θείας κρίσης, που εφαρμόζονται πρώτα στους εαυτούς τους. Επίσης, μένουν σταθεροί στην πεποίθηση ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον να μετανοήσει. Και πιστεύουν ακράδαντα ότι κανείς δε θα καταλήξει στην κόλαση άδικα ή κατά λάθος.
Με μια κουβέντα, οι ορθά πιστεύοντες Χριστιανοί ομολογούν ότι μόνο ο Θεός κρίνει εν τέλει μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού “γιατί Αυτός είναι ο Υιός του ανθρώπου” και ότι η κρίση του Χριστού “είναι δίκαιη, επειδή δεν αποζητά το δικό του θέλημα αλλά το θέλήμα του Πατέρα του που Τον απέστειλε” (Ιωάννου 5:27-30). Μέχρι να έρθει η κρίση του Θεού στη Δευτέρα Παρουσία, η Εκκλησία διατηρεί τη μυστηριακή της κοινωνία μέσω της εθελοντικής “ενότητας στην πίστη” και “κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος” μεταξύ των μελών της, που έχουν ένα νου, μία καρδιά, ένα στόμα.
Χωρίς να ξεχνούν ποτέ ότι μόνο στο τέλος θα ξέρουμε ποιος είναι πράγματι του Θεού και ποιος όχι, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πριν από όλους τους άλλους, πρέπει να πιστεύουμε τα λόγια του Κυρίου ότι σε όλους “σε όσους δόθηκε πολύ, θα απαιτηθεί και πολύ” (Λουκά 12:48) και την αποστολική προειδοποίηση ότι “ο χρόνος της κρίσης θα αρχίσει από τον Οίκο του Θεού” (Α΄ Πέτρου 4:17). Αφού έπλυνε τα πόδια των Αποστόλων στο Μυστικό Δείπνο, συμπεριλαμβανομένων των ποδιών του Ιούδα του Ισκαριώτη, ο Ιησούς λέει σε όλους μας: “αφού τα γνωρίζετε αυτά, θα είστε ευλογημενοι, αν τα κάνετε” (Ιωάννου 13:17). Εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε πάντοτε έτοιμοι να ομολογήσουμε ότι τα “γνωρίζουμε” πράγματι. Τίθεται όμως πάντοτε το ερώτημα, αν θα μπορούμε εξ ίσου να απαντήσουμε ότι τα “κάνουμε”. Έφτασε η Ημέρα που θα πρέπει να δώσουμε αυτή την απάντηση.
π. Θωμάς Hopko
